Tien jaar geleden won Sjoukje Dufoer een rit in de in Tour Féminin en Limousin

Sjoukje Dufoer proefde de afgelopen jaren van het avontuur, met onder andere de Crocodile Trophy en het WK Xterra Triatlon op Hawai. In een verder verleden liet de 31-jarige Brugse ook op de weg mooie resultaten optekenen. Op 24 juli is het intussen exact tien jaar geleden dat ze een ritzege boekte in de Tour Féminin en Limousin.

De ondertussen ter ziele gegane Franse rittenkoers mocht jaarlijks heel wat kleppers uit het vrouwenpeloton verwelkomen. In 2009 stond Sjoukje Dufoer voor Topsport Vlaanderen aan de start en in de tweede etappe van Lussac-les-Églises naar Benaize veroverde de toen 21-jarige studente de mooiste overwinning uit haar wielercarrière. “Ik herinner me van die dag vooral dat het veel regende. De dag ervoor had ik me nog laten insluiten, wat me enorm frustreerde. Ik was eigenlijk de schaduwkopvrouw voor die rit, want Kelly Druyts ging voor ons de sprint doen.” In de slotfase hoorde Sjoukje door de oortjes dat ze haar eigen kans moest gaan. “Kelly had pech ofzo. Het zag er in de aanloop naar de sprint penibel uit, maar uiteindelijk kwam ik er perfect gelanceerd uit. Ik begon op 300 meter van de meet, zoals altijd. Ik ben een echte machtssprintster.”

Tijdens de sprint voelde Dufoer al dat de zege haar niet kon ontglippen. “Maar pas op de meet denk je er plots over na. Het besef kwam dat ik een internationale wedstrijd gewonnen had. En dan nog zo onverwachts, net na de examens. Het was echt een fantastisch gevoel.” Sjoukje Dufoer vloerde in de pelotonsprint niemand minder dan de piepjonge Chloe Hosking. De toen 18-jarige Australische won sindsdien ritten in ongeveer alle belangrijke rondes én La Course, een wedstrijd die toen op de Champs-Élysées gehouden werd. “Na mijn overwinning had ik ook direct de puntentrui in handen, maar die ben ik de laatste dag kwijtgeraakt. In de zwaardere ritten was het iets te lastig om telkens voor de punten te strijden. (lacht) Grace Verbeke won dat jaar trouwens het eindklassement.”

Omschakeling

Na jaren vol fysieke ongemakken nam Dufoer in 2012 afscheid van het peloton. “Mijn immuunsysteem was een groot probleem”, stelt ze zonder omwegen. “Ik heb wel talent, maar mijn immuunsysteem is niet zo getalenteerd. Daar moet ik in mijn trainingen en wedstrijden rekening mee blijven houden. Een Giro had ik bijvoorbeeld nooit kunnen rijden. Ondanks die gezondheidsproblemen kijk ik wel met een positief gevoel terug op mijn carrière.” Na een lange rustperiode stak de sportmicrobe toch weer de kop op. De triatlon van Brugge was in 2015 het begin van een nieuw avontuur. “Ik heb dan ook een keer de Marmotte gereden en begon met mountainbiken. Dat was echt wel mijn ding, want van daaruit ben ik vervolgens bij Xterra uitgekomen.”

Ik heb wel talent, maar mijn immuunsysteem is niet zo getalenteerd. Daar moet ik rekening mee houden

Xterra betekent in de praktijk een offroadtriatlon, op vaak prachtige locaties. “Ik moest mijn wedstrijden er een beetje uitpikken, maar ik heb me toen wel een beetje per ongeluk gekwalificeerd voor het WK. (lacht) In Hawai werd ik juist op de meet geklopt.” Aan die prachtige zilveren medaille hangt uiteraard een dubbel gevoel vast. “Het mountainbikeparcours was één grote modderpoel. Daar had ik mijn benen volledig kapotgereden. Die 10,5 kilometer heb ik met het laatste restje van mijn krachten moeten lopen. Ik kon écht niet reageren toen mijn concurrente me op 200 meter voor de meet inhaalde.”

Crocodile Trophy

Ondanks die onverwachte knalprestatie richtte de Brugse – toen geplaagd door een schouderprobleem bij het zwemmen – haar pijlen snel weer op een andere uitdaging. “De Crocodile Trophy zat al vanaf mijn twaalf jaar in mijn hoofd. Het was tegelijk ook onze huwelijksreis, Tom (sportdiëtist Tom Vandenbussche, red.) en ik gingen eerst zelfs als koppel deelnemen.” In de eerste ritten door de Australische Outback hield Sjoukje zich nog wat afzijdig. “Ik heb me gespaard voor de vlakkere ritten en dat heeft geloond met twee ritoverwinningen. Bij mijn eerste zege heb ik trouwens veel hulp gehad van Tom. Er waren overal pelotonnetjes, hoor. Maar ik ben wel meer dan de helft van de dag in zijn wiel gekropen. Tom was natuurlijk ook supertrots. De volgende dag deed ik het wel helemaal op mijn eentje.”

Met hun deelname aan de Crocodile Trophy had het sympathieke echtpaar ook een hoger doel. Ze wilden multiple sclerose, een aandoening van het centraal zenuwstelsel, meer in de picture zetten. “Mijn broer heeft MS. Ik herinner me dat het na die diagnose in onze familie een heel zware periode is geweest. Gelukkig is er al veel onderzoek gebeurd naar de ziekte, want in het begin zag het er echt slecht uit voor hem.” Sjoukje en Tom slaagden alleszins in hun opzet. “Tijdens de Crocodile Trophy werden we er vaak over aangesproken. Dankzij onze truitjes beginnen de mensen er ook op toertochten spontaan over. Het is belangrijk dat er onderzoek blijft gebeuren, zodat de ziekte misschien ooit genezen kan worden.”

Toekomst

In normale omstandigheden zou de helft van een interview met een ambitieuze sportster opgehangen worden aan haar toekomstige doelen. Sjoukje Dufoer is echter zwanger en bevalt in principe over een maandje van een meisje. “Qua sport is het de laatste tijd dus heel beperkt. Meer dan wat zwemmen of met de gewone fiets rijden zit er niet in.” Uiteraard kriebelt het om na de geboorte opnieuw vaker te sporten. “Ik vind het nu al ambetant als ik mijn vent met de vélo zie vertrekken. (lacht) In dit weer is het bijvoorbeeld zalig om te mountainbiken in de Ardennen. We hebben daar zeker nog niet alles ontdekt. Stiekem maak ik wel al plannen voor na de geboorte, maar dat zien we dan wel. Go with the flow dus. Tom en ik zijn op dat vlak alle twee nuchter genoeg”, besluit Sjoukje Dufoer.