Stage 1 Cairns – Lake Tinaroo: “Blij dat ik alleen kon rijden op dit parcours”

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

De eerste etappe is altijd afwachten. Hoe goed is de tegenstand? Welke rijders hebben hetzelfde niveau om eventueel samen te rijden? Hoe is de omgeving om de fietsen? Hoe snel of gemakkelijk gaan de hoogtemeters? Met veel vragen stonden we deze morgen aan de start. De eerste klim, naar de start, loste al heel wat raadsels op. De twee andere elite rijdsters spinden hun benen rustig rond, terwijl het zweet bij mij als een fontein rond spoot, en toen moest de start nog komen.

Het begin van de officiële start klim was rustig op en neer stijgend op asfalt naar de dam. Daarna ging het plots steil omhoog. Mijn favoriete onderdeel! Ik kan meestal lang op mijn fiets blijven, terwijl de anderen moeten afstappen en te voet gaan. Ik heb dan ook een goeie ‘zigzag’ techniek. Dus ik ging ervoor. Na 10 keer explosief optrekken op een steil klimmetje, begon het toch genoeg te worden. Na 50 keer was het vet er helemaal af. Ik wist toen gelukkig nog niet dat deze steile klimmen 20 km zouden duren! Een 150-tal keer optrekken dus. (Ik heb het niet geteld of berekend, maar het voelt toch zo aan).

“We zaten op een hoogvlakte waarbij in de verte bergen oprezen”

Na het veel te lange steile stuk, begon een stukje single track. Deze viel in het begin helemaal niet mee, omdat de verzuring nog in de benen zat. Maar algauw begon ik toch een goeie flow te vinden, en wat rook het daar heerlijk. Tussen de eucalyptus bomen door hing een heerlijke citroengeur. Het landschap was variërend tussen bosbrandlucht en heerlijk groen boomkruinen, terwijl de ondergrond van rood stof tot grof zand overging (in zandkleur). Het stukje single track moest helaas eindigen en ik zette cruise snelheid in op een grote dirt road met wind in de rug. De citroengeur bleef hangen en ik werd getrakteerd op prachtige uitzichten. We zaten duidelijk op een hoogvlakte waarbij in de verte bergen oprezen. Het parcours was voorzien om verder vals plat te stijgen op de hoogvlakte en dat deed het ook.

Hevige regen en onweer

Helaas voor mij waaide een onweer over. Alle scenario’s over doodgebliksemd worden, werden in mijn hoofd afgespeeld. Na een tijdje geen enkele bliksemschicht gezien te hebben, besloot ik dat ik toch wel gewoon mocht klagen (in mijn hoofd, want ik reed al de hele dag alleen) dat ik het lastige vals plat tegenstroom moest oprijden. De regen zorgde wel voor wat afkoeling, helaas zorgde het ook voor zand, … overal! Het zou nog een hele klus worden om fiets, kleren, schoenen en al de rest zandvrij te krijgen. Eindelijk stopte het met regenen. We bleven langs een kanaal tot aan de Lake Tinaroo. Daar aangekomen was het koud! Daarvoor moet je dan helemaal naar Australië komen. Enkele dames van duo teams waren al aanwezig in de (koude) douche? Ik had zeker geen enkele dame voor me zien komen rijden. Enkel onze twee sterke elites. Blijkbaar werden de laatste 20 deelnemers tegen gehouden wegens het onweer en werden met de auto naar het meer gebracht. Ik had dus toch recht om bang te zijn!

“De laatste 20 deelnemers werden tegen gehouden wegens het onweer en met de auto naar de finish gebracht”

Na de koude douche bleek dat wij geen matras hadden. Sarah White, mijn tegenstandster ging even naar huis en bracht een opblaasmatras mee. Een super sympathieke madam die helaas tweede werd. De eerste Elite dame Lucy Coldwell was een maat of twee te goed voor beide van ons. Toch ben ik trots. Geen mixed team kwam mij voorbij. Als wij als mixed team hadden meegedaan, dan hadden we gewonnen. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik alleen kon rijden op dit parcours. Mooi mijn eigen tempo.

Wat brengt morgen?

Tom begon heel sterk aan zijn koers. Ik zag hem vanuit de achterhoede op kop sleuren van in het begin van de wedstrijd. Zeven kilometer bleef hij tempo maken met in zijn wiel wereldtoppers als Urs Huber, 4-vouding winnaar Crocodile Trophy en meervoudig Zwitsers kampioen marathon mountainbike. Uiteindelijk werd hij achtste vandaag.

Een extra vermelding voor onze benjamin van de bende: Lotte de Vet, die door twee platte banden 20 km te voet moest en na het donker toekwam. Dus ster van de dag! Uiteindelijk was ze meer dan acht uur onderweg.

Morgen moet er maar liefst 118 km en 3450 hoogtemeters overwonnen worden en ze voorspellen opnieuw een warmteonweer tussen 14 en 15 uur. Start is om 8 uur, zullen we op tijd binnen zijn voor het onweer?