Overwinning dankzij Tom

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen volgende week deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

Deze ochtend was het lichte paniek. Ik had geen enkele droge bh meer. We hadden een nogal wakkige nacht achter de rug. De onderkant van onze tent is blijkbaar helemaal niet waterdicht. Gelukkig scheen de zon al genadeloos om 07u ‘s morgens. Ik hing mijn bh aan de antenne van een auto, knal in de zon en in de wind. Deze zou wel snel droog zijn… De rest van onze was was helemaal doorweekt.

Bij de start van de etappe stond iedereen terug onder de kleine boompjes de schaduw op te zoeken. De regenvloed gisteren leek helemaal vergeten te zijn. Vandaag stonden 95km en slechts 1200 hoogtemeters op het programma, semi vlak dus: een dag voor de Belgen… We moesten enkel de angstaanjagende afdaling overwinnen.

Energie-spaar-technieken

Na de start bleven we lang in een uitgerekt peloton, waarna er een aantal scheuren ontstonden. Het viel me op dat we met een groot aantal Belgen nog aanwezig waren op de frontpost. Ik had het naar mijn zin. Ik nestelde me in het pelotonnetje en maakte gebruik van al mijn energie-spaar-technieken om in een groep te rijden. Ik zakte achteruit in de bergop om dan via de katapult techniek terug naar voor de schieten. De pro rijders vonden me waarschijnlijk wel wat irritant maar het werkte. Ook Tom veraste ik een aantal keer door plots naast hem op te duiken. Het voordeel van dit alles was dat ik plots in eerste-vrouwelijke-elite-positie reed. Mijn tegenstandsters hadden de boot gemist.

Het competitie beestje in mij schoot plots wakker, mede dankzij de grote dosis cafeïne tijdens mijn ontbijt. Ik begon al te dromen van een overwinning. Maar plots moest ik eraf. Toch een langer stuk bergop, en nog meer technisch bergop. Ik bevond mij bij twee Belgen Luc en Jan en ze geloofden er ook in. Ik kreeg hulp! Bijna boven op de klim keek ik achter me en zag in ons zog mijn twee tegenstandsters opduiken. Ai, dit zou moeilijk worden.

Ik maakte gebruik van al mijn energie-spaar-technieken om in een groep te rijden

Sarah White is een goeie daalster en ik heb al heel veel gesukkeld in de afgelopen afdalingen. Te voorzichtig, denk ik. Dus zoals voorspeld stak Sarah mij voorbij. Maar mijn mede Belg, Jan, nam me mee op sleeptouw. Hij had de ideale lijn en ik volgde en overwon mijn angst. In het begin met trillende benen, maar na een tijdje begon ik echt te genieten van de afdaling.

‘Graders’

Na de afdaling was de eerste bevoorrading. Ik had net Sarah teruggepakt en daar stond dan Tom. Tom die weer het verschot kreeg dat ik daar al was! Hij twijfelde geen seconde en nam mij mee op sleeptouw. Van ver leek het een romantisch uitje van een net getrouwd koppeltje op huwelijksreis. In het echt was het veel gepuf en gehijg achter Tom die probeerde de ideale weg te vinden op de hobbeldebobbelweg met zandstroken en veel heel ambetante bubbels die hier ‘graders’worden genoemd.

Van ver leek het een romantisch uitje van een net getrouwd koppeltje op huwelijksreis

Meestal zijn er twee stroken. Als je op de ene strook rijdt, ben je altijd vol overtuigd dat de andere strook beter is. Tot je de oversteek maakten weeral denkt: godver was ik maar beter op mijn oorspronkelijke strook gebleven. Dit gevecht moest Tom constant aangaan met mij in zijn wiel, waarbij ik ook nog eens een eigen mening had over welk stukje nu beter was. Een ware relatie test dus. Deze test werd dan nog maar eens moeilijker gemaakt dankzij ambetante hellingen waar ik volledig moest terugschakelen, en tom op souplesse gemakkelijk omhoog leek te rijden. Ik al puffend en stoempend proberen zijn wiel te houden. Er leek geen einde te komen aan deze hellingen.

‘Flat-isch’

Volgens het hoogteprofiel zaten we wel op een vlak stuk! Het is ‘flat-isch’ zeggen ze hier dan. Het leek erop dat er nog een beklimming te wachten stond, en ik ging geen poot meer vooruit. Tom stelde zijn tempo bij, we begonnen de beklimmingen af te tellen. Ik heb wel een paar keer gehoord: dit is de allerlaatste beklimming, komaan! Niet dus. Tot aan de aankomst die normaal bergaf zou zijn moest ik nog bergop rijden.

Sarah bleek niet heel ver achter te zitten, helemaal alleen tegen de wind te beuken. Tom heeft zich net als ik helemaal leeggereden en ik dank dus mijn overwinning aan Tom. Het was volledig niet volgens plan, normaal was het plan dat Tom zou winnen vandaag. Maar ik ben toch supercontent. Straks is het de podium ceremonie en mag ik eindelijk die felbegeerde boemerang in ontvangst nemen. Ik was trouwens 16de in het algemene dag klassement tussen al die mannen!

Morgen is het Tom zijn dag, na de voorbereidende opwarming van vandaag! We zijn alweer tactische vriendjes aan het maken zodat Tom in een groepje weg kan rijden. Ikzelf zal een superbelangrijke taak hebben: het gat laten vallen, waar ik naar mijn gevoel in mijn benen, zeer goed in zal zijn.

Ik was trouwens 16de in het algemene dag klassement tussen al die mannen

We rijden een lus ‘flat-isch’ van 127 km, ‘slechts’ 1550 hoogtemeters en blijven dus morgen terug in Skybury slapen! Waar ik morgenochtend mijn cafeïne gehalte op peil zal brengen met een van de beste koffies ter wereld.