Nick Vlamynck keert terug naar het wegwielrennen

Nick Vlamynck (30) is sinds vorig jaar een nieuwe verschijning in het peloton van eliterenners zonder contract. De Koekelarenaar ontdekte sinds kort zelfs dat hij kan sprinten. Zijn uitslagenlijstje tussen 7 en 20 mei? Dertiende, achtste, zesde, vijfde en vijfde. En dat voor iemand die zes jaar gestopt was.

Niet alle jonge wielrenners willen hun leven, zoals Vlamynck het zelf noemt, opbergen voor een mogelijke wielercarrière. Hij koos voor een andere besteding van zijn jeugd. Maar vandaag koerst hij opnieuw, en dat is niet zonder resultaat. In 2018 begon hij na een periode van zes jaar afwezigheid in het peloton opnieuw op de weg te koersen, bij de elite zonder contract ditmaal. Resultaten haalde hij nog niet meteen. “Ik had dat eerste jaar nodig om opnieuw wielrenner te worden. In 2019 voelde ik dat die eerste koersen van het jaar een pak minder pijn deden. Dit voorjaar ben ik ook een paar keer op stage geweest met een wielertoeristenploeg waarbij ik aangesloten ben, ‘t Verschil.”

Zelfs in klimkoers

Na die eerste koersen waarin Vlamynck een stap vooruitzette, kwam in mei een reeks van goede resultaten. “Ik wist niet dat ik kon sprinten, maar werd in Vlamertinge plots vijfde in een massasprint. Ook in een klimkoers werd ik zesde, dus eigenlijk durf ik niet meer te zeggen dat ik een uitgesproken specialiteit heb.” Aan het uiterlijk is van Vlamynck is er trouwens ook verschil te merken tegenover zijn beurt in het peloton als 20-jarige. Een tattoo. De oldschool vrouw op de arm is een spoor van zijn periode zonder de fiets, zijn wilde jaren, zoals hij ze zelf noemt.

Op mijn 20ste was ik het koersleven beu. Ik wou van het leven genieten

“Op mijn 20ste was ik het koersleven beu. Ik wou van het leven genieten. De meisjes, het feesten, pintjes… je kent het wel. Die wereld waar een serieuze wielrenner geen deel mag van uitmaken.” Vlamynck verzwaarde in de paar jaar afwezigheid naar 92 kilogram, vandaag weegt hij opnieuw 78. “Er kwam na dat uitgaan namelijk een nieuwe fase. Op mijn 29ste zat die fase van mijn leven er wat op. Oud worden, zeker?”

Intussen vond Vlamynck ook een nieuwe liefde: de Gran Fondo’s. “Dat zijn koersen over geaccidenteerd parcours waar iedereen kan aan deelnemen, of je nu een licentie hebt of niet. Ik reed afgelopen weekend de Trois Ballons in de Vogezen, een koers met 3.000 deelnemers over de Grand Ballon, Le Markstein…” En ook dat deed de West-Vlaming verdienstelijk: hij bolde als tiende over de finish. “Ik begrijp het nog steeds niet, maar in de uitslag sta ik als 16de. De renners achter mij moeten een paar minuten later gestart zijn, maar toch…”

Bekende Tourklim

De koers verliep overigens goed. “Ik was mee met de groep van Tim Alleman, een krak in het klimwerk. Ik was de zwaarste van mijn groep, maar kon mee. Tot we de befaamde Planche des Belles Filles aan het eind deden.” Dat is de berg waar Froome, Nibali en Aru de voorbije jaren een bergrit in de Tour wonnen. “Maar toch, hoewel ik in de officiële uitslag als 16de sta, is mijn doel bereikt: de top 20”, besluit Vlamynck.