“Na Eli’s wedstrijd wisten we al dat we een plezante avond zouden hebben”

De ene kroonde zich zondag voor de tweede keer tot wereldkampioen veldrijden bij de beloften. De andere deed het hem drie jaar geleden voor en moest zondag bij de profs enkel een indrukwekkende Wout van Aert voor zich dulden. Eli Iserbyt (20) en Michael Vanthourenhout (24) zijn niet alleen ploegmaats van elkaar bij Marlux-Bingoal, maar ook vrienden. “Vroeger vond ik Eli een kleine ambetanterik, maar je moet hem een beetje kennen. Hij is anders eenmaal je hem beter kent”, lacht Vanthourenhout.

Het mag buiten dan wel bijtend koud zijn, de zon maakt op deze eerste woensdag van februari lange overuren en drie dagen na zijn tweede wereldtitel in het veld bij de beloften voelt de sfeer in de camper van Eli Iserbyt heel warm aan. Luttele ogenblikken later komt Michael Vanthourenhout, Eli’s ploegmaat bij Marlux-Bingoal en de kersverse vicewereldkampioen bij de profs, ons vergezellen. Het leeftijdsverschil is vier jaar, maar de twee kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Tijdens het speed-interview gechronometreerd klokten we af na exact 15 minuten en 42 seconden volgt de ene kwinkslag na de andere. En deze willen willen we u alvast niet langer onthouden.

Vanthourenhout: “Vroeger vond ik Eli een kleine ambetanterik.” (beiden proesten het uit)

Iserbyt: “Ooit heb ik hem in Ardooie, in één van mijn eerste profcrossen (in oktober 2015, red.), in de kant gereden. (grijnst) Van toen weet hij dus wie ik ben.”

“Ik heb bewust naar Eli’s cross gekeken om niet te veel aan mijn wedstrijd te moeten denken”

Vanthourenhout: (droog) “Je moet Eli een beetje kennen. Hij is misschien wat anders eenmaal je hem beter kent.”

Iserbyt: “Sinds ik bij de ploeg ben, trainen we vaak samen en spreken we soms af, ook met zijn broer Dieter. Ik denk dat het spontaan tot een vriendschap is uitgegroeid. Je moet alles kunnen relativeren, af en toe plezier durven te maken en daar zijn we redelijk dezelfde in. En ook op vlak van training zitten we op dezelfde golflengte.”

Eli, jij moest zondag om 11 uur starten. Michael, jij om 15 uur. Hebben jullie elkaars cross kunnen volgen?

Vanthourenhout: (knikt) “Ik heb in de mobilhome op mijn gsm gekeken. Om twaalf uur eet ik en om half één verken ik het parcours, dus ben ik speciaal vroeger naar de cross gekomen om zijn wedstrijd live te kunnen volgen.”

Iserbyt: “Ik heb zijn koers ook gezien. Eerst bij de ploeg en de sponsors in de viptent. Daarna moest ik naar het hotel van de wielerbond, waar ik de rest van de cross gezien heb. (glimlacht) Ik had eigenlijk meer stress voor zijn wedstrijd dan voor die van mij. Als je bezig bent, heb je geen tijd om na te denken. Als je kijkt wel.”

Vanthourenhout: “Ik heb bewust naar zijn cross gekeken om niet te veel aan mijn wedstrijd te moeten denken. Veel stress kwam daar niet bij te pas, want al vlug was duidelijk dat Eli de sterkste in koers was. Plezant om te zien, want hij en ik zijn zo’n beetje hetzelfde type renner. We houden van dezelfde parcours en dus wist ik dat, als de omloop hem goed lag, het ook iets voor mij zou zijn. Daar al tankte ik het nodige vertrouwen voor ‘s namiddags.”

Had jij verwacht dat Michael zilver kon behalen, Eli? Mario De Clercq, jullie ploegleider, had het vorige week in deze krant bijna voorspeld.

Iserbyt: “Ik wist alleszins dat hij goed ging zijn. In Nommay was hij in orde, in Hoogerheide ook. Als je in die Wereldbekers goed rijdt, weet je dat de conditie er is. En op zo’n parcours… De voorbije jaren had hij daar al van Van der Poel en Van Aert gewonnen. Dan weet je dat er veel mogelijk is.”

Ik weet niet of jullie de rondetijden van beloften en profs al bekeken hebben, maar waar zou jij tussen de profs ongeveer geëindigd zijn, Eli?

Iserbyt: “Mijn broer heeft er iets van gezegd. Dat ik met mijn tijden rond de vierde plaats zou zijn uitgekomen, maar je mag het niet vergelijken. Wij reden twee ronden minder en deelden in om 50 minuten te crossen. Zij deden er 20 minuten langer over. Het kan dus zijn dat zij in de finale nog iets sneller reden. Michael heeft in de laatste ronde bijvoorbeeld nog een serieuze cartouche moeten verschieten om Van der Poel af te houden voor plaats twee.”

Vanthourenhout: “Je weet nooit waar hij effectief geëindigd zou zijn. Top tien? Dat zeker. Op dat parcours en met deze benen volgens mij zijn beste dag van het seizoen had Eli zeker voor de ereplaatsen meegedaan.”

Wat mij ook van jullie aankomst in Valkenburg bijgebleven is: bij Eli het vingertje op de lippen en bij Michael de bijna-oerkreet van vreugde. Die gebaren kwamen er niet zomaar, veronderstel ik?

Vanthourenhout: “Zeker niet. Bij mij was het niet echt van moeten, maar de voorbije weken had Eli in de profcrossen een iets mindere periode gekend en daar veel kritiek voor gekregen. Ik vind dat helemaal niet nodig, want hij is nog altijd maar derdejaarsbelofte. In Valkenburg heeft hij naar de buitenwereld toe bewezen dat hij de beste van zijn categorie is en nu rustig naar de profs kan doorgroeien.”

Iserbyt: “Het was eigenlijk al sinds mijn overstap van Telenet naar Marlux dat er kritiek kwam, maar ik denk dat mensen gewoon een kant kiezen. Dat was niet echt voor de renner, maar vooral voor alles daarrond. Ik heb nu getoond dat je niet met woorden moet antwoorden, maar dat het mooier is om dat met de pedalen te doen.”

En ‘s avonds volgde er terecht een feestje in de Diedjies in Kuurne. Dat was waarschijnlijk niet gepland?

Iserbyt: (glimlacht) “Wel, vooraf hadden we gezegd: als ik zou winnen of Michael op het podium eindigde, zouden we uitgaan. Dus ja, het was alle twee van dat…”

Vanthourenhout: (grijnst) “En ik wist dus na Eli’s wereldtitel al dat ik sowieso een plezante avond zou hebben. (beiden gieren het uit van het lachen) Eli had nog enkele vrienden uitgenodigd en ook Angelo De Clercq (ploegleider bij Marlux-Bingoal en zoon van Mario, red.) is nog afgekomen.”

Iserbyt: “We hebben het wel niet te laat gemaakt. Het is te zeggen: we waren pas heel laat toegekomen, omdat het vanuit Valkenburg nog een lange rit was. Dus op zich was het niet héél laat.”

Vanthourenhout: “Ik moest nog naar huis (in Wetteren, red.) rijden en lag rond vier uur in mijn bed. Van Eli zal dat rond drie uur geweest zijn.”

Iserbyt: “We hebben het redelijk beschaafd gehouden. Het is nog drie weken cross, hé. Een glaasje champagne, dat wel…”

Jullie vriendinnen, beiden profwielrenster bij de dames van Lotto-Soudal, zijn momenteel op trainingsstage in Spanje. Was het niet jammer dat jullie niet met hen konden vieren?

Iserbyt: “Puck (Moonen, red.) en ik hebben nog gekeken om over te vliegen, maar Benicassim ligt vrij ver van de luchthaven en voor haar is het nu beter om te trainen, met al die drukte ook. Het is leuk als ze erbij is, maar op sportief vlak moet ze nu in Spanje zitten.”

Vanthourenhout: “Ook voor Kelly (Van den Steen, red.) is het nu belangrijk om een basis te leggen en dat kan ze alleen daar. Het is jammer dat ze er niet bij was, maar we zijn nog jong en hebben tijd genoeg. Misschien zitten we volgend jaar in dezelfde positie en zijn ze er dan wel bij.”

Toen ik jullie zondag aan het volgen was, moest ik spontaan denken: aha, binnen twee jaar vindt het WK in Zwitserland plaats. Maar intussen is duidelijk geworden dat het daar om een vlakke cross zou gaan.

Vanthourenhout: “Klopt. Maar goed, het mag dan nog een vlak parcours zijn, het zijn nog altijd de weersomstandigheden die veel bepalen. We zullen wel zien.”

Sinds Wout van Aert en Mathieu van der Poel de cross domineren, is er veel te doen rond de vergelijking met andere generaties, zoals die van Sven Nys. Jullie zitten er middenin. Zeg nu eens eerlijk: rijden ze nu écht zoveel sneller?

Iserbyt: “Ik heb niet echt met Nys of Bart Wellens of Niels Albert gereden. Michael wel, maar veel sneller kunnen ze in een cross volgens mij niet meer rijden, vind ik. Ik heb in het wiel gezeten bij Van der Poel en ik heb in het wiel gezeten bij Van Aert. Ze hebben elk hun specialiteit: Mathieu rijdt het snelst in de bochten en Wout rijdt echt hard in de rechte stukken. Het is bijna onmogelijk om nog rapper te kunnen.”

“Je moet kunnen relativeren en af en toe plezier maken. Daar zijn we redelijk dezelfde in”

Vanthourenhout: “Vroeger vielen ze af en toe stil op de weg en demarreerde iemand als Bart Aernouts nog wel eens. Maar nu kun je dat simpelweg niet meer en hangt veel af van de start. En als je dan mee bent, mag je jezelf niet opblazen. Het is gewoon belangrijk om meteen mee te zijn, want plaatsen goedmaken, dat lukt tegenwoordig bijna niet meer.”

Iserbyt: “Als je de uitslag van zondag bij de profs bekijkt, weet je ook al genoeg. De vijfde (Lars van der Haar, red.) was twee en een halve minuut achter Michael, hé. Je kunt veel zeggen over de prestatie en het niveau van Van Aert, maar ik denk dat Michael zelf ook nog eens een heel eind boven de rest uitstak. Je moet het op zo’n parcours maar doen.”

Stel: we nemen Van Aert en Van der Poel gemakshalve even weg. Krijgen we dan crossen met meer spanning?

Vanthourenhout: “Dat denk ik wel. We zouden alleszins meer verschillende winnaars en andere podia krijgen. Pas op, ik zeg niet dat die twee weg moeten, hé. Zij maken de cross momenteel groot en dat maakt het ook plezant.”

Iserbyt: “Het heeft zijn voordelen en het heeft zijn nadelen.”

Vanthourenhout: (knikt) “En misschien zullen ze zonder die twee zeggen: het niveau in het veldrijden ligt niet hoog. Maar Van Aert en Van der Poel winnen ook wedstrijden op de weg en dan weten de mensen dat het er ook in de cross heel hard aan toe gaat.”

Als jullie jezelf iets mogen toewensen voor de komende vijf jaar als crosser, wat mag dat dan zijn?

Iserbyt: “Gewoon blijven groeien. Als je dat elk jaar kunt doen, komt het wel goed. De marge bij iemand valt nu eenmaal moeilijk te voorspellen. En wie weet dat er, eenmaal Van der Poel en Van Aert naar de weg gaan, mooie tijden voor Michael en ik zitten aan te komen.”

Vanthourenhout: “Het kan, hé. Ik denk dat Van Aert op termijn zeker naar de weg gaat en Van der Poel iets te graag crost. Maar het is aan ons om hard te blijven werken en over pakweg drie jaar altijd en overal voor winst mee te doen. Eli en ik zitten in een goede en sterke ploeg waarin we elkaar kunnen motiveren om door te groeien. Ik denk dat we nog mooie dingen zullen laten zien.”

Hallo Puck en Kelly, hoe hebben jullie zondag het WK gevolgd?

Puck: “Op de laptop, via de livestream op Canvas, samen met mijn kamergenote Demi (de Jong, red.) en even later ook mecanicien Mike (Thielemans, red.) en masseur Filip (De Keyser, uit Bredene, red.). Er werd serieus geanalyseerd en wat gestrest toen de stream vastliep. Maar het was heel gezellig.”

Kelly: “Ik zag ook beide crossen via livestream, rustig op de kamer met mijn kamergenote Julie Van De Velde (uit Aartrijke, red.). We hadden geluk dat het hier net slecht weer was. Wel heb ik tussen de cross van Eli en die van Michael op de rollen gefietst. Ik vond het echt spannend. Pas in de laatste rechte lijn wist Michael zeker dat hij zilver had. Hoe hij dat gedaan heeft… chapeau! Ik zag dat hij het zelf ook niet kon geloven.”

Hebben jullie hen zondag voor en na hun wedstrijd gehoord?

Puck: “Ik heb Eli ‘s ochtends voor de cross via WhatsApp gehoord en hem meteen erna een keer of twee gebeld. Daarna ging hij vieren en ik slapen.”

Kelly: “Ongeveer een uur voor de cross stuurde ik een laatste berichtje met succeswensen. Na afloop kreeg ik hem pas aan de telefoon toen hij al in de auto op weg naar huis zat. Begrijpelijk, want het was voor hem gewoon heel druk met alle verplichtingen.”

Eli en Michael hebben zondagavond uiteraard goed gevierd. Vonden jullie het niet jammer dat jullie er niet bij konden zijn?

Puck: “Ik vond het vooral jammer dat ik de wedstrijd zelf en de aankomst niet kon bijwonen. Dat ik het drukke gedoe met alle media en verplichtingen erna miste, vond ik helemaal niet erg. Net als het feest erna, want na zo’n vermoeiende dag wil ik altijd het liefst zo vlug mogelijk slapen.”

Kelly: “Jammer, maar ik ben het al gewoon. Het is nu eenmaal soms moeilijk om erbij te zijn, omdat ik in deze periode in volle voorbereiding op het nieuwe wegseizoen ben. Toen Michael in Tabor wereldkampioen bij de beloften werd, zat ik in Qatar. En ook op het BK in Koksijde was ik er niet bij.”

Puck: “Ondanks het slechte weer verloopt de stage perfect. Ik start mijn seizoen met vier wedstrijden in acht dagen tijd: Omloop Het Nieuwsblad, Omloop van het Hageland, Le Samyn en Strade Bianche.”

Kelly: “We hebben hier twee dagen niet de geplande trainingen kunnen afwerken, maar de sfeer is goed en de weersvoorspellingen worden beter. Ik start mijn seizoen meteen met de nationale ploeg in de Ronde van Valencia. Daarna volgt de Strade Bianche.”