Maxime Vantomme en zijn Leonie vormen een opmerkelijke (wieler)tandem

Hij is één van de langst dienende West-Vlaamse profs in het wielerpeloton. Zij koerst sinds vorig jaar ook in competitie en is beroepsmatig als marketing manager aan de slag bij het bedrijf dat hoofdsponsor is van de ploeg waarvoor hij momenteel uitkomt. Maxime Vantomme (32) en Leonie Vanderjeugt (26) vormen een opmerkelijke tandem, op en naast de fiets. “Ik zou niet willen dat Leonie haar carrière voor mij stopzet.”

We zijn al de derde zaterdag van maart, maar een bijtend koude noordooster teistert Wervik en omstreken. Daar heeft Maxime Vantomme vandaag gelukkig geen last van. Daags na de Handzame Classic – de ingeweken Zillebekenaar werd er 42ste – volstaat een uurtje op de rollen. Freewheelend. Hij is niet alleen. Zijn vriendin Leonie Vanderjeugt heeft na een drukke werkweek nood aan decompressie en vergezelt hem. Rollen naast rollen, fiets naast fiets en de televisie binnen oogbereik. Normaal had Leonie, die vorig jaar met succes bij de nevenbonden debuteerde, een week eerder in Oostduinkerke haar eerste koers ooit bij de dames elite gereden maar dat plan ging finaal niet door. “Mijn licentie was nog niet in orde. En met mijn nieuwe job is het momenteel ook moeilijk om een evenwicht te vinden. Ik moet echt in mijn agenda zetten: op die dag van dat uur tot dat uur trainen.”

Met Maxime als je coach?

Leonie: “Ja, hoor.”

Maxime: “Wel, met de tijd die ze maar heeft, een uur of zeven, acht, is het puur basis onderhouden. Aan de andere kant: als junior trainde ik ook maar zoveel en toch reed ik toen alles in snot. (Leonie proest het uit) Ik probeer mijn schema van bij de juniores voor Leonie te gebruiken. Op woensdag trainde ik vier uur, op dinsdag of donderdag was er een intervaltraining en in het weekend was het koers. Dat was het.”

Leonie: “Ik ga het gewoon eens proberen. Zonder druk. Het is voor mezelf dat ik dit doe. Sport is een uitlaatklep.”

“Ik wil het zonder druk eens proberen bij de elite. Sport is een uitlaatklep”

Maxime: “Pas op, hé. Haar basis is in orde, hoor. Deze winter heeft ze goed kunnen trainen. Op zaterdag en zondag aan een rustig tempo en tijdens de week één keer intervallen op de rollen. Leonies probleem nu is dat er in het weekend koers is en ze haar basis niet meer kan onderhouden, want in de week heeft ze daar de tijd niet voor. Afwachten dus.”

Ze ging in januari zelfs mee op ploegstage naar Calpe.

Leonie: “Met Aqua Protect, om de sponsorvideo’s voor mijn bedrijf voor dit jaar te maken.”

Maxime: “De laatste dag heeft ze met ons meegetraind: 100 km, met toch wat bergop. We hebben ook vrij snel gereden, 32 à 33 km per uur, maar ze is er blijven aanhangen.”

Wat zeiden je ploegmaats?

Maxime: “Die waren toch wel geschrokken.”

Leonie: (lacht) “Die dachten: die zal hier eens haar videootjes komen maken.”

Maxime: “Ik zei tegen hen: jullie moeten zich niet inhouden, want ze blijft er wel aanhangen, hoor.”

Leonie: “Alleen bergaf kon ik niet volgen. Die mannen vlammen naar beneden, hé. Het was wel eens geestig. Ik zal zoiets ook niet snel meer meemaken: met hem op stage gaan en daar dan ook nog eens met hem kunnen fietsen.”

De zus van …

Maxime Vantomme begon op zijn 15de te koersen. Daarvoor voetbalde hij bij KVK Ieper. Ook Mathias Leterme, later zijn ploegmaat bij Cycling Team Menen en nu algemeen manager bij KV Kortrijk, speelde er, net als de broers Siebe en Jelle Vanderjeugt.

Maxime: “En het is via hen dat ik Leonie ken. (lacht) Nu ja, kennen is een groot woord. Zij is vijf jaar jonger en was nog een klein meisje toen ik met haar broers voetbalde. Daarna heb ik Leonie jarenlang niet meer gezien, maar tijdens de winter van 2008 ging ik eens uit en vroeg ik aan twee vrienden: wie is dat meisje daar? Waarop zij antwoordden: dat is Leonie Vanderjeugt. Ik schrok en zei: dat kan niet, want ik herken haar niet. Dat kon ook niet, want het was tien jaar geleden dat ik haar gezien had. Maar zo zijn we dus in gesprek geraakt. Door over haar broers te beginnen.”

“We zijn beiden niet veel thuis, maar we zijn dan ook goede plantrekkers”

Leonie: “Ik kende Maxime eigenlijk niet. Ik zat niet in de koers en keek er ook nooit naar. Maar blijkbaar hebben we ook in dezelfde school gezeten, in het Sint-Vincentiuscollege in Ieper. (lacht) Eén jaar, want hij zat in het zesde middelbaar en ik in het eerste.”

Pendelen naar Brussel

Maxime en Leonie wonen intussen ruim drie jaar samen in Wervik, maar hebben elk hun eigen leven. Hij is als wielrenner vaak van huis, terwijl zij er een drukke job op nahoudt. “Toen ik nog bij double pass in Brussel werkte, mocht ik na verloop van tijd één dag per week thuis werken en daarna zelfs twee dagen”, vertelt Leonie. “Maar dat bleven toch drie dagen in een week dat ik heel veel tijd verloor. Als ik dat vergelijk met nu… Het was niet simpel. Ik wist ook wel dat het niet vol te houden was. Ik deed die job wel graag, anders blijf je er ook geen drie jaar. Maar ik zat er aan mijn plafond. Ik kon daar geen stappen meer vooruit zetten.”

Maxime, jij zat vaak alleen thuis. Vond je dat niet erg?

Maxime: “Neen, ik zou niet willen dat Leonie haar carrière voor mij stopzet. Mocht ik als coureur nu een miljoen per jaar verdienen, het zou misschien anders zijn. Maar dat is dus niet zo. (grijnst) Ik probeer mijn plan te trekken.”

Leonie: “Ieder een beetje zijn eigen ding, hé.”

Zien jullie elkaar vaker nu Leonie in Moorsele werkt?

Leonie: (proest het uit)

Maxime: “Niet echt eigenlijk.”

Leonie: “Mijn uren van vroeger in de auto zit ik nu aan mijn bureau.”

Maxime: (gespeeld ontgoocheld) “Dus ja, ik sta er alleen voor, laat het me zo zeggen. (Leonie kan haar lach niet bedwingen) Maar neen, ik vind dat niet erg, hé.”

Leonie: “Er zijn veel coureurs die dat niet graag zouden hebben, maar Maxime…”

“Ambitieus zijn is niet altijd even makkelijk”

Maxime: “Ik doe alles zelf. Kijk, we zijn beiden niet veel thuis, maar we zijn dan ook goede plantrekkers. In de week ben ik in de namiddag hier en zorg ik voor het avondeten. En als ik in het weekend van de koers thuiskom, zorgt Leonie dat er eten op tafel komt.”

Leonie: “En koken kan hij, hoor. Hij is de chef-kok hier thuis.”

Maxime: (grijnst) “Ervaring, hé.”

Wat is zijn specialiteit?

Leonie: “Vooral de eenpansgerechten. Een courgette snijden, paprika erbij, rijst…”

Maxime: “… en zalm!”

Leonie: “Maar alles moet rap gaan.”

Maxime: “En een beetje experimenteren, hé. Ik ben geïnteresseerd in gezonde voeding.”

Leonie: “Zijn rosbief is trouwens ook goed.”

Maxime: “Oh ja, ik kook gewoon graag.”

Sponsor van Maxime

Sinds december vorig jaar werkt Leonie als marketing manager bij Group Protect. Aqua Protect, één van de business units van het bedrijf naast Iso Protect en Mos Protect, is hoofdsponsor van het ProContinentale team waarvan Maxime sinds vorig jaar deel uitmaakt: WB-Aqua Protect-Veranclassic. Toeval? “Maxime had op de Facebookpagina van de sponsor van zijn ploeg een vacature gezien en ik was op zoek naar een nieuwe job”, vertelt Leonie. “Ze waren op zoek naar iemand om de marketing voor alle sporten te doen. Het was wel voor een bachelor terwijl ik twee masters heb, maar ik was wel bereid te luisteren naar de mogelijkheden. Dus volgde een gesprek. En nog een gesprek en daarna nog één. En ik ben aangeworven, maar niet voor die job. Wel als Marketing Manager. Ik moet nu de hele marketingstrategie bepalen van Group Protect, waarvan Aqua Protect, Iso Protect en Mos Protect deel uitmaken. De wielerploeg is overigens maar een deeltje van onze sportsponsoring. Je hebt ook nog het Aqua Protect Racing Team en er is een triatlonploeg, het Aqua Protect 3 Team. En bij KV Kortrijk staan we op de broekjes met Iso Protect.”

En dus kom je vaak in contact met Mathias Leterme, met wie Maxime vroeger nog heeft gevoetbald en gekoerst?

Maxime: (lacht) “Hij wel met haar, maar niet met mij.”

Leonie: “Vorige zondag nog. Ik ging naar een match kijken en in de tribune zat ik bijna naast hem. Het is leuk om mensen tegen te komen die ik al ken. In Brussel was dat nooit zo. Met de marketing manager en event manager van KV Kortrijk zat ik bijvoorbeeld nog samen op het college.”

Het zijn lange werkdagen, veronderstel ik…

Maxime: “Een uur of 60 zeker?”

Leonie: “Overdag zit ik aan mijn bureau, vaak tot een uur of zeven. Dan kom ik naar huis om wat te eten met Maxime. En daarna zet ik mijn pc weer aan.”

Maxime: “Tot een uur of tien, elf. En intussen lig ik in de zetel.”

Leonie: “Hij kijkt naar tv en ik ben bezig.”

Maxime: (met gespeelde pretoogjes) “Ja, dat is het leven, hé.”

Nog geen kindjes

Maxime Vantomme en Leonie Vanderjeugt zijn een atypisch wielerkoppel. Bij hen moet de ene zich niet volledig ten dienste van de andere stellen. En als het van hen afhangt, zal dat zo blijven. “Wat mijn carrière betreft, hangt het af van wat de ploeg zal doen en hoe het project verder uitgebouwd zal worden”, legt Maxime spontaan uit. “Ik weet niet of er voor volgend seizoen al iets op papier staat.”

Leonie: “Ik zit nog maar pas in een nieuwe job, dus het is nu echt gas geven, hé. En als de koers daarin past, kan dat. Maar ik wil er vooral een goed gevoel aan overhouden en niet dat iemand anders me druk oplegt.”

“Leonie heeft ooit gezegd: opmijn 35ste wil ik marketing manager zijn. Wel, ze is er nu 26 en ze is het al”

Maxime: “Leonie heeft ooit gezegd: op mijn 35ste wil ik marketing manager zijn. Wel, ze is er nu 26 en ze is het al. Ze zit dus bijna tien jaar voor op schema.”

Leonie: (lacht) “Maar de uren komen er ook wel bij.”

Maxime: “Ambitieus zijn is niet altijd even makkelijk, hé.”

Leonie: “Mja… de druk is hoog. Dat voel je wel.”

Maxime: (glimlacht) “Troost je, bij mij is de druk ook hoog.”

Leonie: (knikt) “Dat is een feit.”

Kindjes lijken nog veraf…

Leonie: “Met de tijd komt dat wel. Ik ben nog maar 26, hé. Voor mijn 30ste zal het niet gebeuren.”

Maxime: “Ik ben natuurlijk wel vijf jaar ouder. Als ik stop met koersen, zou het daarvoor een ideaal moment voor zijn.”

En dan word jij huisvader?

Leonie: (begint spontaan te lachen)

Maxime: “Ik zou daarvoor wel een break van een jaar of twee durven te nemen. Maar eerst wil ik graag nog enkele jaren koersen.”

Leonie: “En dat moedergevoel ga ik wel nog moeten zoeken.”

Maxime: “Mijn moeder heeft ook altijd gezegd: dat moedergevoel heb ik nooit gehad, tot jij geboren was.”

Leonie: “Maar nu hebben we daar nog geen tijd voor. We zien elkaar al bijna niet.”