Matthias Vandewalle nam afscheid op een gemoedelijke wijze

Matthias Vandewalle (24) nam op donderdag 4 oktober 2018 op gemoedelijke wijze, zonder spijt en zonder tranen, afscheid als renner in de Omloop van de Hoogserlei in het nabije Tielt. Zijn vijf mooiste momenten.

“Neen, er kwam geen traan aan te pas omdat ik al enkele jaren besefte dat mijn wielerbestaan wegens erfelijke inspanningsastma niet van blijvende duur kon zijn”, besluit Matthias, inmiddels aan de slag als aanlegger en onderhouder bij Tuinen Lambert in Meulebeke. “De aard van het beestje zal allicht in de hand werken dat ik ooit iets zelfstandigs onderneem, maar dat is momenteel niet aan de orde, evenmin als een mogelijke terugkeer in de wielrennerij als begeleider. Alle pistes liggen breed open, maar het is vooral mijn hedendaagse arbeids- en levensvreugde die mij vooruit brandt.”

***

Ik ontmoette Matthias begin 2010 voor het eerst op het supportersfeest van Jan Ghyselinck, zijn trekkend voorbeeld. Matthias bengelde nog tussen twijfel en vastberadenheid, want hij zou, verstoken van een perfecte gezondheid, zijn debuut moeten maken als een onervaren tweedejaarsnieuweling en dus vreesde hij een aanzienlijke achterstand op zij, die al vanaf hun twaalfde bij de aspiranten hadden gekoerst. “Wie niet waagt niet wint”, maande ik hem – voor zover nog nodig – aan. Zijn inhaalbeweging faalde niet, want traag maar gestaag baande hij zich een mooie weg in het labyrint van het jeugdwielrennen. Nogal wat mooie momenten vielen hem te beurt. Zijn top vijf.

5. Allereerste zege

“Op het einde van een seizoen, waarin ik mijn stoutste verwachtingen had overtroffen, plaatste ik op 28 augustus 2010 de kers op de taart in Meulebeke in de afwachtingskoers van de Omloop Mandel-Leie-Schelde in Meulebeke, waar ik het haalde van veldrijder Nicolas Cleppe.”

4. 1ste zege als belofte

“Na een moeilijk seizoenbegin was het een druk bezette halve thuiskoers, waaraan ook de eliten zonder contract deelnamen. Die dag kon ik ze allemaal de baas en liet een bloemlezing van welluidende namen achter mij: David Geldhof, Thomas Vanhaecke, Stijn Minne, Gill Meheus, Jochen Deweer, Matthias Allegaert,… Misschien was het, qua overwonnen tegenstand, wel mijn allermooiste zege.”

3. Negen keer als junior

“Winnen was niet bijzonder aan mij besteed, tenzij als junior. Twee campagnes leverden mij globaal negen overwinningen op. Als tweedejaars won ik in 2012 een keer minder dan als eerstejaars omdat ik meer kwaliteit in mijn programmakeuze stak en vooral zevende werd in het kampioenschap van België (Heusden-Zolder) en vijfde in de Trofee van Vlaanderen in Reningelst.”

2. Vicekampioen van West-Vlaanderen

“Als laatstejaarsbelofte tweede worden in het kampioenschap van West-Vlaanderen, mocht ik de smaak van de overwinning proeven, want ik moest in Rollegem enkel wijken voor topbelofte Stan Dewulf. Ik hield er wel andere aanstaande contractrenners Emiel Planckaert, Jordi Warlop, Aaron Verwilst en Benjamin Declercq achter mij.”

“Op het PK Rollegem moest ik enkel topbelofte Stan Dewulf laten voorgaan”

“Het was het absolute hoogtepunt uit een bijzonder triest seizoen, waarin zware inspanningsastma opspeelde, waardoor mijn longen slechts voor 70 procent van hun normale capaciteit functioneerden. Op dat moment drong het tot mij door dat ik mijn profdroom niet zou kunnen waarmaken. En toch volgde nog een onverwachte beloning, die mij naadloos naar mijn absolute topmoment(en) voerde.”

1. In het profpeloton

“Op die manier werd toch een fractie van mijn profdroom gerealiseerd. Het was kort, maar goed en het gaf mij een kick die nog altijd nazindert en nog langdurig zal nazinderen.”