Louis Verhelst: “Alaphillipe kon altijd al net dat tikkeltje meer”

Begin juli stopte Louis Verhelst met koersen als elite zonder contract voor Wielerteam Decock-Van Eyck-Devos Capoen. Na een lange wielercarrière combineerde hij dit jaar zijn passie voor de fiets met een fulltime job als boekhouder. Toen bleek dat hij het niet meer kon combineren, besloot hij om te stoppen. Samen met KW blikt hij terug op de vijf mooiste momenten in zijn rijke wielercarrière.

Doorbraak als tweedejaarsnieuweling

“Ik begon met koersen als 13-jarige aspirant en werd altijd gedubbeld. De kentering kwam er in 2006 als tweedejaarsnieuweling. Toen besloot ik om serieuzer te trainen en vanaf dan volgden de resultaten. Dat jaar won ik zes wedstrijden en reed ik 35 keer top tien. Mijn mooiste overwinning was op de Kluisberg. Daar reed ik het peloton aan flarden en finishte ik met een minuut voorsprong. Toen kreeg ik voor het eerst het gevoel dat ik iets kon op de fiets.”

Vijfde in Paris-Roubaix voor beloften

“Als renner had ik een voorliefde voor Paris-Roubaix. De Hel van het Noorden lag me beter dan de Ronde van Vlaanderen. Als belofte werd ik zesde in 2011, toen Sinkeldam won. Een jaar later deed ik een plek beter. Die editie had ik superbenen en moest ik op het podium gestaan hebben. Op meer dan 100 kilometer van de meet reed ik weg. Enkel Jungels, Lampaert en Scully konden nog aansluiten. Jungels was die dag oppermachtig en reed ons los uit het wiel. Met ons drieën streden we voor het podium, maar toen voelde ik het opkomen. Om het proper uit te drukken: ik kreeg wat last van mijn darmen. Ik moest ze laten gaan en bolde als vijfde binnen. Als prof kon ik Roubaix één keer rijden. Enkel bij deze klassieker had ik het gevoel dat ze me echt lag.”

Ik heb door pech niet alles uit mijn carrière kunnen halen. Toch ben ik trots op wat ik gepresteerd heb

Beste dag op de fiets ooit op Franse wegen

“In 2013 reed ik voor Etixx-iHNed, het beste jaar in mijn carrière. Tijdens de Boucles de l’Artois won ik de eerste rit en had ik mijn beste dag ooit op de fiets. Tijdens de etappe brak het peloton in waaiers toen ik om drinkbussen was. Ik zat in de laatste waaier en begon aan een inhaaljacht. Na 30 kilometer afzien kon ik aansluiten. Daarna reed ik op kop voor ?ukasz Wi?niowski en won ik alle bergpunten. In de sprint voelde ik mij nog goed en ging ik mijn kans. Ik won de rit en pakte de gele trui. Dat gaf mij een boost. Later dat jaar won ik ook de eerste etappe in de Tour de Bretagne. Julian Alaphilippe trok destijds de sprint aan voor me. Toen al kon hij net dat tikkeltje meer dan de rest. In 2013 behaalde ik drie ritzeges in Franse UCI 2.2-rittenkoersen, aangevuld met 13 toptienplaatsen in UCI-wedstrijden verspreid over België, Frankrijk, Portugal, Polen en Slovakije. Die resultaten zorgden ervoor dat ik op de radar kwam van Cofidis. Ik mocht er stagiair worden en in 2014 debuteren als prof.”

BK Wielsbeke 2014: gemiste kans op het podium

“In mijn eerste jaar als prof werkte ik toe naar het BK in Wielsbeke. Het parcours was vlak en lag me als gegoten. Die dag werd er echt snel gereden en haalden we een gemiddelde van 46,7 kilometer per uur. In de sprint zat ik in het wiel van Roy Jans, die tweede zou eindigen. Ik koos de verkeerde kant van het wiel en raakte zo ingesloten. Ik finishte als zevende, maar met mijn benen was het podium zeker mogelijk geweest. Hierna volgde een periode van pech en veel valpartijen. Ik reed met een beschadigde zenuw en een jaar later had ik een spierscheur. Eind 2015 kwam ik er opnieuw door, maar kreeg ik geen contractverlenging bij Cofidis.”

Laatste zeges in de Ronde van Ivoorkust 2017

“In 2016 kwam ik amper aan koersen toe door een irritatie aan mijn knie. In 2017 kwam ik er weer door. Samen met een aantal andere Belgen kreeg ik dat jaar de kans om de Ronde van Ivoorkust te rijden. Ik won drie ritten en eindigde er als tweede in het eindklassement na Dieter Bouvry. Ik reed in de leiderstrui, maar we besloten om Dieter te laten winnen. Zo kon ook hij zijn zege meepikken. Normaal had hij de tijdrit moeten winnen, maar een plaatselijke renner hing aan de klink en won. Koersen in Afrika was een zalig avontuur. We waren een groep vrienden die er samen op uit trokken. Toen besefte ik wel niet dat dit mijn laatste overwinningen zouden zijn. Ik heb door pech niet alles uit mijn carrière kunnen halen. Toch ben ik trots op wat ik gepresteerd heb.”