Lijdensweg van Jurgen Vermeersch als prof, maar wel twee Belgische titels

Ze zijn dun gezaaid, zij die tweemaal kampioen van België werden. Jurgen Vermeersch is alvast één van die witte merels. De driekleur viel hem een eerste keer te beurt in Tielt 1997 en zeven jaar later opnieuw in Momignies na een niet onopgemerkte, maar door gezondheidsperikelen uitgeholde passage bij de contractrenners. “Mijn eerste titel, in mijn toen nog eigen West-Vlaanderen behaald, deed mij het meest genoegen”, herinnert Jurgen zich graag.

“Dirk D’haemers, die in 1993 kampioen van België was geworden bij de juniores, was zo vriendelijk de spurt van heel ver in te leiden. Ongevraagd deed hij dat, al leek het anders. Hij liep kennelijk over van zelfvertrouwen, maar dat was zonder de waard ikzelf gerekend. Met een reuzeverzet rolde ik hem fluitend voorbij en beleefde ik mijn hoogdag tijdens een boerenjaar waarin ik, in de kleuren van de Lombarden, de sterke prestaties aaneenreeg.” Jurgen mocht zich als stagiair bewijzen bij Collstrop en zette daar nog meer puntjes op de i.

Labiele gezondheid

“Ik was dus helemaal klaar voor de beroepscategorie en vooral Charel Palmans had daar oren naar”, vervolgt Jurgen. “Ik wilde mij zo graag bewijzen en had er ook het ook volste vertrouwen in, maar mijn gezondheid speelde in 1998 een eerste maar helaas niet laatste keer op. Er groeide een gezwel op de schildklier die verwijderd diende te worden. Het leeuwenaandeel van het seizoen ging daarin op. Tijdens mijn tweede profseizoen kreeg ik te maken met een slapend linkerbeen doordat er een ader in de lies in een kink lag. Het werd opnieuw een quasi verloren jaar, maar nog wilde ik de handdoek niet gooien. Ik wist wat ik in mijn mars had en werd ook enigszins door de feiten in het gelijk gesteld.”

“Ik wilde me graag bewijzen bij de profs, maar de gezondheid speelde al in 1998 een eerste en helaas niet laatste keer op”

“Vanaf 2000 kon ik eindelijk de aansluiting maken en vooral tijdens de vroege lente gooide ik meteen hoge ogen. Nog beter werd het na mijn overstap naar Landbouwkrediet dat een interessanter programma serveerde. Zo werd ik negende in de Franse openingskoers La Marseillaise. Het jaar daarop scoorde ik ook in de Giro Riviera Ligure Ponente. Ik dacht dat ik vertrokken was, maar mijn gezondheid liet het gauw weer afweten. Dit keer kreeg ik te maken met kwakkelende bloedwaarden, een gevolg van een aangetaste hypofyse, een klier midden in het hoofd net onder de hersenen. Die vervult een belangrijke rol bij de regulering van een groot aantal hormonen. Het was zo ingrijpend en onomkeerbaar dat ik halfweg het seizoen de handdoek gooide.”

Toch nog succesvol

Het koersbloed kruipt evenwel waar het niet gaan kan en dus maakte Jurgen in 2002 een verrassend wederoptreden bij de elite zonder contract, niet om er voor spek en bonen tussen te rijden maar met de ambitie van een jonge twintiger. “Ik won dat jaar niet minder dan 30 koersen, meestal met ruime voorsprong”, herinnert Jurgen zich maar al te graag.

“En het waren lang niet allemaal regionale wedstrijden. Zo won ik de Vlaamse Pijl van en naar Harelbeke. Ik won Zellik-Galmaarden, een manche voor de Topcompetitie waarin ik een solo van 60 kilometer afrondde met 1’17” voorsprong op de tweede en ruim zes minuten op de zesde. Het was misschien wel mijn sterkste prestatie ooit. Ik won ook het kampioenschap van West-Vlaanderen in Wijnendale, de Liedekerkse Pijl en last but not least het kampioenschap van België. In mijn kakelverse driekleur won ik tien dagen later de Memorial Danny Jonckheere. Wat zou er van deze jongen als beroepsrenner geworden zijn indien hij over een ijzeren gezondheid had beschikt, vroegen velen zich luidop af. De vraag is het antwoord, zeg ik daarover.”

Elektricien

Jurgen, de zoon van ex-beroepsrenner, leerde tijdens de koers zijn vrouw Annick Severijns kennen en volgde haar in 2000 naar Deurne-Diest, waar hij aan de stad werkt als electricien. Het koppel bleef bewust kinderloos. (Bernard Callens)