Kurt Soenens kon in 1989 naar Kas, maar koos voor het Hitachi van Criquielion

De inmiddels 52-jarige Kurt Soenens was van meet af aan een subtopper die frequent won (globaal zowat 40 keer) en dat geregeld oplijstte met een uitschieter die het regionale circuit ruim oversteeg. De lente van 1986 bracht het kantelmoment.

Geboren op 14 april mocht Kurt de eerste anderhalve maand van het seizoen nog als junior doormaken en dat leverde vier overwinningen op. Tijdens de aansluitende zes maanden won hij als neobelofte nog driemaal en dat gaf een extra boost aan zijn zelfvertrouwen. Het verging hem almaar beter. Zowel in 1987 als in 1988 behaalde hij negen overwinningen. “Eén van de mooiste daarvan was mijn overwinning in de openingsrit van de Spaanse Vuelta al Ampurdan”, herinnert Kurt zich graag. “Javier Mauleon was mijn medevluchter. Vijf jaar later zou hij een rit in de grote Vuelta winnen. Mijn overwinningsroes was evenwel van korte duur, want ‘s anderendaags kreeg ik buikgriep en mijn letterlijke leegloop dwong mij tot opgave. Zo begon ik met een dubbel gevoel aan het winterreces. De ontvangst met de andere winnaars in het buitenland op de hoofdzetel van de BWB in Vorst maakte meer dan iets goed.”

Grand cru in 1988

“In 1988 behaalde ik opnieuw negen overwinningen waarvan zowat de helft een meerwaarde had”, vervolgt Kurt. “In de Driebergenprijs van en naar Stasegem klopte ik mijn enige medevluchter Danny Lippens, die tien dagen later de Ronde van West-Vlaanderen en 14 dagen later de Ronde van Vlaanderen zou winnen. In augustus won ik de openings- en de slotrit in de Ronde van Wallonië en werd ik derde in het tijdklassement. Ik kon mijn topconditie nog meer dan even aanhouden en won op het einde van die mooie augustus ook Gent-Wervik van Eddy Vancraeynest, die dat jaar ‘s lands beste liefhebber was en onder meer de Ronde van Vlaanderen en de Sterfinale had gewonnen.”

Ik ondervond meteen dat ik niet over de fysiek voor de profs beschikte en hield de eer aan mezelf

“Eén en ander was niet ontsnapt aan de aandacht van Kas, dat eind 1988 nog iets krachtiger aan mijn mouw trok”, voelde Kurt zich gevleid. “Er was evenwel ook een aanbieding van Hitachi die mij beter uitkwam, omdat al in kennis was met Angelique Doom, mijn aanstaande vrouw. Mijn passage bij Hitachi was ultrakort. Meer dan een tiende plaats in Heule en een derde in Desselgem kon ik er niet uithalen. Ik ondervond al meteen dat ik niet over de fysiek voor de beroepscategorie beschikte en hield na 1989 de eer aan mezelf. Ik hervatte nog even bij de elite zonder categorie, maar kon er mij niet meer opladen.”

Nierziekte

“Mijn gezondheid speelde mij nog meer parten. Ik kampte met een polycystische nierziekte die ik langs mama’s kant geërfd had. Na drie jaar dialyse werden mijn beide nieren werden vervangen. Ik mag nog steeds niet met de krachten woekeren, zodat ik deeltijds werk als chauffeur voor DeltaGazon in Bavikhove, net als Bakkerijgrondstoffen Soenens van mijn broer Philippe, een dynamische familiale onderneming, waarin ik het net als mijn zoon (en ex-renner, red.) Alessandro best naar mijn zin heb.”

“Mijn fragiele gezondheid maakte nog meer los en noopte mij tot een politieke switch”, verrast Kurt. “Omdat de Bond Moyson tijdens mijn precaire gezondheidstoestand zoveel voor mij deed, wilde ik voor die instantie wat terugdoen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 kwam ik zowaar op voor de sp.a. Binnen mijn liberale familie werd het niet meteen op applaus onthaald. Mijn dankbaarheid overschrijdt evenwel de partijgrenzen. Néén, ik werd niet verkozen, voerde amper campagne en het zal bij die éénmalige bedoening blijven. Politiek is geen spek voor mijn bek.”

Koers is blijvend

“Ik ben een gelukkige jonge vijftiger”, besluit Kurt. “Met mijn Angelique en onze zonen, ex-renner Alessandro en de twee jaar oudere Angelo die in alle provinciale reeksen voetbalde tot hij na een operatie aan de beide patellapezen naar het liefhebbersvoetbal terugviel. Ook aan het wielrennen kijk ik geamuseerd toe op het welslagen van onder andere Tim Declercq, Jens Keukeleire, Yves Lampaert, Baptiste Planckaert… Zij werden bij Soenens-Germond door nonkel Luc Corneillie (‘Boskamp’) perfect opgeleid. Mijn broer Philippe is overigens nog steeds medesponsor van Home Solution (elite zonder contract & beloften, red.) en Spider King (juniores, red.). Soenens heeft een duurzame voetafdruk in het Vlaamse jeugdwielrennen.