Jonas en Alana Castrique jagen hun wielerdroom na

Jonas en Alana Castrique wonen wel in het Henegouwse Ploegsteert, maar beiden zijn gekend in het West-Vlaamse wielermilieu. Alana heeft er net haar eerste jaar in het damesprofpeloton opzitten en barst van de ambitie. Ook broer Jonas wil na een pechreeks alsnog bewijzen dat hij profwaardig is.

We ontmoeten Jonas en Alana zondagavond 9 september bij hun thuis in Ploegsteert. Beiden stonden die dag aan de start van de Memorial Igor Decraene. Alana eindigde als tweede in haar wedstrijd bij de dames elite. Dit op één seconde van winnares Jesse Vandenbulcke. Binnensmonds weergalmt er een luide vloek bij haar. “Ik weet echt niet waar ik het laten liggen heb. Toch ben ik blij met mijn prestatie.” Jonas behaalde geen toptienplaats. “Op enkele kilometers van de meet miste ik mijn bocht en schoof ik de graskant in. Ik bleef wel recht, maar een goede prestatie zat er niet in.” Alana moet haar lach inhouden. “En in de opwarming gaf hij dan opmerkingen over mijn bochten.”

“De pech die we kenden, heeft ons dichter bij elkaar gebracht”

De voorbije weken kon derdejaarsbelofte Jonas eindelijk nog eens tonen wat hij in zijn mars heeft. Hij won de Omloop van de Grensstreek en werd derde tussen de profs in Wingene Koers. “Toch heb ik dit seizoen nooit op het toppunt van mijn kunnen gepresteerd. In april brak ik mijn bekken. Toen ik weer op niveau was, viel ik, waardoor ik een barst in mijn elleboog had. De voorbije drie jaar kende ik meermaals pech en dat frustreert me soms. Maar wat doe je eraan? Ik blijf doorwerken en hoop dit seizoen met een goede noot af te sluiten.”

“Een zege zoals in de Omloop van de Grensstreek doet dan wel enorm deugd. Ook al was het met een heel klein verschil, het is winnen die telt. Daarvoor moet ik wel mijn goede vriend en ploegmaat Stan Dewulf bedanken. In Parijs-Roubaix werkte ik voor hem en had ik een bescheiden aandeel in zijn overwinning. Nu deed hij iets terug voor mij. Het is plezierig om zo te kunnen koersen.”

Alana maakt in de winter de overstap naar de damesploeg van Lotto-Soudal. Ze verteerde de overstap naar het elitepeloton heel goed. “In het begin van het seizoen kreeg ik onmiddellijk de kans om in de Omloop het Nieuwsblad te starten. Ondanks pech op de haaghoek reed ik de wedstrijd uit. En voor de rest van het seizoen mocht ik vooral in grote wedstrijden zoals de Driedaagse van de Panne en de Waalse Pijl starten. Ideaal om ervaring op te doen.”

Pechreeks

Dit weekend stond Alana aan de start van Madrid Challenge by la Vuelta. Zaterdag reed ze met de ploeg naar een 15de stek in de ploegentijdrit. In de zondagrit reed de eerstejaars nadrukkelijk in beeld. “Ik ben zeker tevreden van mijn prestatie. Ik voel me sterker worden. De vrijdag gingen we losrijden samen met Jolien D’hoore, een idool van me. Zalig gewoon.”Alana kan dus terugblikken op een prima eerste jaar. Toch had ze vooraf niet gedacht om zo sterk te presteren. “In 2016 lag ik bijna heel het seizoen in de lappenmand en nu sta ik al mijn vrouwtje in het elitepeloton. Toch had ik ook mijn deel van de pech. Ik werd tijdens het seizoen aangereden door een auto en in de vakantie brak ik mijn staartbeentje. Toch was ik vlug weer op niveau. Ik ga blijven hard werken en mijn grenzen aftasten met steun van de ploeg en familie. Daar ben ik dankbaar voor.”

“Het is net alsof we behekst zijn. Ik werd aangereden door een auto, enkele weken later Alana ook”

Pech is dus jammer genoeg een beetje een leidraad bij de familie Castrique. Toch slagen ze erin om dit te relativeren, legt Jonas uit. “Het is precies alsof we behekst zijn. Ik werd aangereden door een auto, enkele weken later Alana ook. In de vakantie kwam ik opnieuw ten val en had ik een barst in mijn elleboog. Een paar dagen later kwam Alana ten val en brak ze haar staartbeentje. Ik grapte dan maar dat wanneer ik zou winnen, ook zij zou winnen. Uiteindelijk werd het omgekeerd.” Alana schiet in de lach. “We hebben een goede en slechte invloed op elkaar. Het enige voordeel aan al onze pech van de voorbije jaren is dat we als broer en zus dichter naar elkaar toe zijn gegroeid.” Beiden krijgen hierna een een spontane glimlach op de mond.

Dromen verwezenlijken

Vorige week was Jonas aan het werk in de Olympia’s Tour. Een rittenwedstrijd die hem ligt want in 2017 eindigde hij er als negende in het eindklassement. Dit jaar begon hij goed aan de wedstrijd en eindigde hij als vijfde in de eerste rit. Uiteindelijk finishte hij als 24ste in het algemeen klassement. “Welk programma ik de volgende weken zal rijden, weet ik nog niet. Ik ben wel gemotiveerd om mij te tonen. Ook weet ik nog niet zeker voor welke ploeg ik volgend seizoen zal rijden, maar ik zit vol ambitie. Volgend seizoen wil ik eindelijk blessurevrij tonen wat ik waard ben.”

“Ik droom ervan om in 2019 in Gent-Wevelgem te starten”

Alana werkt nu nog toe naar de Chrono des Nations en daarna zit haar eerste seizoen als elite er ook op. “Volgend seizoen wil ik opnieuw een stapje voorwaarts zetten. Vooral in het tijdrijden wil ik verbeteren. Daarnaast wil ook sterker worden in de gewone wegkoersen. In 2019 wil ik graag starten in Gent-Wevelgem, die op enkele meters van ons huis passeert. Het is een droom om die koers te rijden. Jonas en ik zitten beiden nog vol dromen en ambities. Die willen we graag verwezenlijken.”