Glorieus winnaar van de Ronde van Vlaanderen voor beloften in 1988: Eddy Vancraeynest

Hij werd ook wel eens de Eddy Merckx van de jeugdcategorieën genoemd, maar uiteindelijk bleek alleen de voornaam volledig overeen te komen. Eddy Vancraeynest (50) won 30 jaar geleden de Ronde van Vlaanderen voor beloften en leek af te stevenen op een mooie carrière in het profpeloton, maar het draaide anders uit.

Ooit vertrouwde bovengetekende wijlen Denis Secq, zijn toenmalige ploegleider, toe dat hij Eddy Vancraeynest, ondanks een uitpuilend palmares als jeugdrenner, niet zag doorbreken als beroepsrenner. “… maar ik hoop dat ik mij vergis”, voegden we er haastig aan toe. “Want iemand als Eddy, die gun je alles.” In vertrouwen orakelden we dat.

“Natuurlijk had het veel beter kunnen uitvallen, maar met zo’n fragiele rug kon ik onmogelijk gensters slaan”

Toch achtte Secq het opportuun om enkele minuten later die quote te herhalen in het bijzijn van Vancraeynest. Ook ne goeiendag… Eddy was niet kwaad op mij, maar zette warempel Denis op zijn plaats. “Ik denk er net zo over”, verraste hij. Eddy en bovengetekende werden helaas door de feiten in het gelijk gesteld.

Chronische hernia

Eddy Vancraeynest was amper twee seizoenen contractrenner en het werden niet bepaald de gelukkigste dagen uit zijn jonge leven. “Aanslepende problemen met de rug (chronische hernia L4-L5, red.) speelden mij parten”, verduidelijkt Eddy. “Ik heb er trouwens nog steeds last van en moet mij onder meer met orthopedische schoenen verhelpen, elke beweging controleren met heffen en hijsen als taboe.

Tot overmaat van ramp werd ik in 1989 niet betaald door ADR, in het jaar dat het met Greg LeMond nochtans de Tour won.” Eddy werd in 1990 van lieverlede opnieuw liefhebber en dat ging hem vrij goed af met opnieuw talrijke overwinningen en een meervoud aan ereplaatsen, maar het was totaal anders dan voor zijn 20ste.

Wielersprookje

“Toen leek de wielerwereld aan mijn voeten te liggen”, herinnert Eddy zich met een dubbel gevoel. “Ik denderde van het ene succes naar het andere. Zo werd ik in Oostrozebeke kampioen van West-Vlaanderen, won ik als junior aan de Heizel de GP Eddy Merckx (een nationale tijdrit, waar helaas nog geen Belgische titel noch driekleur aan vastzat, red.). Ik won ook tweemaal op een rij (1987 en 1988, red.) de Sterfinale, uitgerekend de eerste jaren dat er geen Skoda meer aan vastzat. Bovenal was er mijn triomf in de Ronde van Vlaanderen in 1988, die doorslaggevend was om een kans in de beroepscategorie af te dwingen.”

Familie boven alles

30 jaar later blikt Eddy Vancraeynest zonder bitterheid noch wrok terug. “Ik ben blij dat ik het allemaal meegemaakt heb”, blikt Eddy terug. “Het heeft ook mij sterker gemaakt voor het algemene leven. Het had natuurlijk veel beter kunnen uitvallen, maar met zo’n fragiele rug kon ik onmogelijk gensters slaan. Een onaantastbaar lichaam heb je evenwel niet op bestelling. Al op mijn 20ste moest ik ermee leren leven.”

“Aanslepende problemen met de rug speelden mij parten”

“Toch deed ik als beroepsrenner mijn stinkende best maar ik werd er – en dat vond ik heel erg – helaas niet verloond zoals afgesproken. Toch ben ik de wielrennerij immens dankbaar. Na veel sabbatjaren, tijdens de welke ik het wel bleef volgen, maakte ik er een comeback van zeven jaar als ploegleider, eerst bij Avia (de nieuwelingen en de aspiranten, red.), vervolgens bij het Patrick Development Team en als afsluiter in 2016 bij de Tieltse Renners.”

Succesvol ploegleider

“Ook dat schonk mij veel voldoening en toch stapte ik er – zoals gepland – uit”, vervolgt Eddy. “Als familievader moest ik een aanzienlijke inhaalbeweging uitvoeren. In mijn crisisjaren hield mijn echtgenote Wendy haar fraaie hand boven mijn hoofd. Velen in haar plaats zouden mij op de stoep gezet hebben, zij niet. Wij aten een tijdlang droge stutten, maar sloegen vooral de handen in mekaar om samen iets moois op te bouwen. Wendy ligt aan de oorsprong van alles en het was voor mij hoog tijd om nog meer terug te doen.”

“Ik doe het van hoofde, maar bovenal van harte. Ik ben een familieman. Al als jonge twintigers hadden wij onze twee kinderen, Steffie(27 jaar, red.) en Mathias(26 jaar, die ook koerste, red.). Zij werden op hun beurt jonge ouders met elk twee kinderen. Toen Fleur en Yuna in ons leven kwamen, klonk het als een roeping om voluit voor hen te kiezen. Esmée en Neo zijn er inmiddels bijgekomen. Dat viertal als juweeltjes koesteren, is het liefste wat wij doen. Telkens ze bij ons zijn is het féést!”

Sport Vlaanderen

Eddy draagt de koers nog steeds een warm hart toe. “… waarbij ik vooral opkijk naar Greg Van Avermaet en Tiesj Benoot, gasten die op offensieve wijze hun ambities waarmaken, zoals ik in mijn tijd deed.” Beroepshalve viel Eddy – immanente gerechtigheid – de job van zijn leven te beurt bij Sport Vlaanderen. Na 15 jaar in Assebroek maakt hij zich nu al twee jaar nuttig in Blankenberge.