Geluwse grootvader van Jesse Vandenbulcke: “Geef haar een degelijk contract en dan zit er nog veel rek op…”

De nieuwe Belgische kampioene op de weg bij de dames elite luistert naar de naam Jesse Vandenbulcke. 23 jaar, in Geluwe opgegroeid, mama van een flinke zoon van twee en de eerste West-Vlaamse in de driekleur sinds Ilse Geldhof in Temse 2008. “Het was al van jongs af aan duidelijk dat Jesse talent had”, zegt haar grootvader, Christiaan Vandenbulcke.

Niet Jolien D’hoore of Lotte Kopecky, wel Jesse Vandenbulcke kroonde zich zondag tot Belgisch kampioene bij de dames elite. Voor velen een grote verrassing en ook wij hadden de 23-jarige renster met Geluwse roots niet meteen op het hoogste schavotje verwacht. Haar verhaal is dan ook best opmerkelijk: bij de jeugd een onmiskenbaar toptalent, in de zomer van 2016 haar fiets aan de haak gehangen door aanhoudende rugproblemen, in die periode ook mama geworden van een zoontje Fabian en vorig seizoen dan toch een comeback gemaakt. En nu mag ze dus een jaar lang in de Belgische driekleur rondfietsen. Dat is natuurlijk in de eerste plaats haar eigen verdienste, maar er is één man die meer dan zijn steentje heeft bijgedragen aan het succesverhaal: haar grootvader Christiaan Vandenbulcke.

Al na een paar seconden wordt duidelijk van wie Jesse haar sportieve genen geërfd heeft. Christiaan was in zijn jongere jaren zelf een gepassioneerd sporter. Zo heeft hij nog 100 km-wedstrijden gelopen en was hij een fervent triatleet. Hij zette zich in als voorzitter van Triatlon en Duatlon Team Ieper, was twee jaar verzorger bij Van Moer CT en doet nu hetzelfde bij de junioresgroep van Zannata Galloo CT Menen en Tartalleto-Isorex. Maar de prestatie waar de Geluwnaar misschien wel het meest trots op mag zijn: hij zorgde ervoor dat zijn kleindochter kon uitgroeien tot de beste renster van België.

Het moet toch een speciaal gevoel zijn om je kleindochter op dat podium te zien schitteren. Was je er live bij aan de Gentse Watersportbaan?

“Om eerlijk te zijn, ga ik nog maar zelden naar Jesse haar koersen kijken. Van de wedstrijd zelf zie je niet zoveel en eigenlijk kun je daar maar weinig gaan doen, hé. De rensters worden perfect ondersteund door de mensen van de ploeg. Ik heb de koers natuurlijk wel op tv gevolgd en ben ontzettend trots op haar!”

Er zullen niet veel mensen zijn die hun geld op haar hebben ingezet. Had jij deze zege zien aankomen?

“Ik had niet direct verwacht dat ze zou winnen, maar ik ben wel niet verbaasd. Ze was de laatste maanden al ongelooflijk op dreef én na het BK tijdrijden was ze enorm geprikkeld. Normaal heeft ze een goede tijdrit in de benen, maar donderdagavond was ze echt kwaad op zichzelf. Het liep voor geen meter. Ik probeerde haar wat gerust te stellen. Zo van: zondag is er een nieuwe kans. En kijk: het was van dat! Toen ik haar op 25 km van de meet zag rijden, wist ik dat het binnen was.”

Toen ze na haar zwangerschap voor een massage langskwam, was Jesse een compleet andere atlete geworden

Het is wel niet Jesses eerste titel. Bij de juniores werd ze Belgisch kampioene tijdrijden en ook op de piste reeg ze de titels aaneen. Wist je toen al dat ze tot dit in staat was?

“Het was al van jongs af aan duidelijk dat Jesse talent had. Ze heeft altijd al gesport en was zelfs een begenadigd duatlete en triatlete. Toen ze op haar 14de met wielrennen begon, werd ze meteen tweede in haar eerste koers. De trein was vertrokken. Ze blonk uit op de piste en werd nationaal kampioene tegen de klok. Die klasse heeft ze dus altijd wel gehad, maar ze kreeg het ook niet zomaar in de schoot geworpen. Ze leefde echt voor haar sport en trainde er hard voor. Ook op het vlak van materiaal: haar fietsen en wielen waren meer dan degelijk, maar zeker niet het duurste en het beste op de markt. Sommigen rijden met een fiets die stukken van mensen heeft gekost, maar ermee trainen…. Dat is misschien wel de grootste kwaliteit van Jesse: dat karakter. (lacht) Dat zal ze wel van mij hebben.”

Buiten dat, speelde je ook op andere vlakken een belangrijke rol in de wielercarrière van je kleindochter.

“Je kan gerust stellen dat ik mee heb gewerkt aan het leggen van een stevige fundering voor haar sportieve prestaties. Bij de jeugd heb ik met haar bijna het halve land rondgereden: naar wedstrijden, naar pistetrainingen… Ik was haar verzorger en probeerde haar zo goed mogelijk te begeleiden. Ik denk dat ik jaarlijks meer dan 30.000 km met de mobilhome heb afgelegd. De grootste verdienste ligt natuurlijk bij Jesse zelf, maar ook ik heb veel voor het wielrennen moeten opofferen.”

En dan te bedenken dat ze er in 2016 de brui aan gaf.

“Voor mij was dat toen toch wel een harde klap. Dan steek je zoveel tijd en moeite in iets…. Jesse is wel altijd blijven sporten, maar korter en intensiever. Eens gaan lopen, trampolinespringen… Toen ze besloot om een comeback te maken, kwam ze eens langs voor een massage. Wat ik toen onder handen kreeg… Dat was een compleet andere atlete. Het babyvet was verdwenen en die quadriceps… Ja man. (blaast) Ik voelde het meteen: dit zit goed!”

Het beste moet nog komen, nietwaar?

“Dat denk ik ook. Jesse moet nu nog alles combineren: haar huishouden, de zorgen voor haar zoontje Fabian, parttime werken bij de Panos… Veel tijd om lang te trainen is er niet, maar dan komt dat karakter weer naar boven, hé. Vaak gaat ze zelfs met een kinderkarretje fietsen. Ze doet het dus vooral met kortere, intensieve trainingen. Omdat het niet anders kan. Soms komt ze pas een uur voor het begin van de koers toe, omdat ze tijdens de voormiddag nog heeft moeten werken. Hopelijk komt daar met deze titel verandering in. Met een degelijk contract kan ze zich meer op de koers focussen. En dan zit er nog heel veel rek op.”