Ex-Belgisch kampioene Els Decottenier kijkt vooruit: “Vanaf nu kan het alleen maar beter worden”

Vrijdag 7 september 2018 zal Els Decottenier … Sara (ge)zien (hebben). Dat betekent dat ze een halve eeuw jong is. Vrolijk wordt ze er niet bepaald van tenzij dat ze, wat betreft haar geboortedag in het goede gezelschap vertoeft van onder andere Briek Schotte (°1919) en … Koning Boudewijn (°1930).

De voorbije jaren waren voor Els Decottenier niet de mooiste die een mens zich kan voorstellen. Bijna vier jaar geleden verloor ze haar partner Rudy, die een ernstige blijvende handicap had na een zwaar werkongeval. “Ik bleef alleen achter met drie jonge kinderen, maar het moeilijkste lijkt nu achter de rug. Het gaat de betere kant op met Femke (13), Silke (15) en Frauke (10). Ze doen hun best op school en de twee oudste spelen ook basket bij Waregem. En ook voor mama Els is er een gunstige ontwikkeling. “Met het nieuwe schooljaar begin ik aan een nieuwe job in de naschoolse opvang van kleuters en de jongsten van de lagere school. Het wordt wennen om de hoede te hebben over andermans kinderen, maar het zal zeker lukken. Ik ben enorm gemotiveerd om mij eens te bewijzen in een andere rol.”

16 juli 1995 de mooiste dag

Els Decottenier was in een vorig leven wielrenster en werd zelfs kampioene van België. “In Gits was ik niet meer dan een schaduwfavoriete”, herinnert ze zich. “Ik boekte wel regelmatig mooie uitslagen in het regionale circuit, maar waande mezelf toch kansloos tegen meer beslagen concurrentes als Evelyne Baert, Patsy Maegerman, Heidi Van de Vijver, Sonja Vermeylen en Vanja Vonckx. Op 16 juli 1995, de mooiste dag van mijn carrière, kon ik ze allemaal de baas. Ik haalde het in een langgerekte spurt van negen medevluchters. De gedachte dat ik die mooie driekleur een heel jaar zou mogen showen, gaf mij een euforisch gevoel.”

“Ik ben blij dat ik gekoerst heb. Het is een cliché, maar ook mij heeft het als mens versterkt”

“In de afwachtingskoers van Gent-Wervik behaalde ik mijn eerste overwinning. Ik werd uitbundig toegejuicht door familie, vrienden en kennissen. Ook dat was een beklijvend moment. In het kampioenschap van België was ik trouwens wel vaker goed. Zo werd ik twee jaar later in Willebroek tweede na Sonja Vermeylen, die dus haasje over speelde met mij. In 1999 haalde ik zelfs tweemaal een BK-podium: als tweede na Heidi Van de Vijver in de tijdrit en als derde na Cindy Pieters en Vanja Vonckx in de wegrit.”

“Voor een wereldkampioenschap werd ik evenwel nooit geselecteerd, wel voor een Tour de Féminin, de Ronde van Frankrijk voor vrouwen”, vervolgt Els. “We worden erheen gestuurd zonder enige voorbereiding met één fiets, een tweede achterwiel met aangepaste versnellingen voor in het hooggebergte en wat tubes. En dat voor veertien dagen zonder één rustdag. Ik had daar heus niets te zoeken.”

Gestopt op 30ste

“Ook het team van Nicole Van den Broeck(de wereldkampioene van Barcelona 1973 die anderhalf jaar geleden overleed, red.) was mijn bestemming niet, zelfs al behaalde ik in die gewaden in het Duitse Nürnberg mijn enige buitenlandse overwinning. Toch wilde ik zo gauw mogelijk terugkeren naar mijn roots, SV Deerlijk. De sterke persoonlijkheid van Walter Coucke kreeg dat midden het seizoen geregeld en ik herademde. Toch stopte ik al op mijn 30ste. Ik had er mijn buik meer dan vol van. Tegen het sterke blok van Topsport Vlaanderen viel toch niets te beginnen en dat was enorm frustrerend. Hun overwicht verziekte de sfeer.”

“Ik heb geen enkele affiniteit meer met het wielrennen. Ik had andere dingen om mijn hoofd, zoals driemaal mama worden en daar in vaak heel penibele omstandigheden het beste van maken”

“Ik stopte zonder om te zien en had naderhand geen enkele affiniteit meer met het wielrennen, nu nog steeds niet trouwens. Ik had andere dingen om mijn hoofd, zoals driemaal mama worden en daar in vaak heel penibele omstandigheden het beste van maken. Toch ben ik blij dat ik gekoerst heb. Het is een cliché, maar ook mij heeft het enorm versterkt als mens. Als ik niet gekoerst had, zou ik minder tegen een stootje hebben gekund. En ik kreeg nogal wat stoten te incasseren, hoor. Maar goed, mijn 50ste verjaardag wordt hopelijk een scharniermoment naar meer en beter.” (Bernard Callens)