Elise Depoorter nam in 2009 deel aan het EK in Hooglede

Op 1 juli 2009 vond in Hooglede het Europees kampioenschap tijdrijden voor beloften dames plaats. “Het was een van de mooiste dagen uit mijn carrière, want zo’n EK in eigen streek kunnen rijden is toch wel uniek”, opent de intussen 31-jarige Elise Depoorter, die toen beslag legde op de 28ste plaats. Het Europese goud ging naar de Nederlandse Ellen van Dijk, voor Emilia Fahlin en Marianne Vos.

“Veel wielrenners vinden het misschien toffer om zo’n Europese titelstrijd in het buitenland te kunnen betwisten, maar ik vond het fantastisch dat het in Hooglede plaatsvond. Het was een van de mooiste dagen uit mijn carrière, want zo’n wedstrijd in eigen streek kunnen rijden is toch wel uniek. Ik weet dat ik toen enkele brommertrainingen ingelast had om niets aan het toeval over te laten. Wat die dag nog specialer maakt, is het feit dat ik na die wedstrijd mijn eerste date had met mijn man Ward Vander Meiren (eliterenner zonder contract bij vind! Cycling Project, red.). Hij stond die dag langs de kant van de weg om te supporteren. We waren er al even mee bezig, maar mijn focus lag eerst op dat kampioenschap. Met mijn 28ste plaats was ik zeker niet ontevreden. Ik finishte mooi in de middenmoot met een gemiddelde van zo’n 42 km per uur. De zege ging dus naar Ellen Van Dijk, die nu nog altijd aan de top van het dameswielrennen staat.”

“Eerder dat jaar vond ook het Belgisch kampioenschap op de weg in Hooglede plaats. De conditie zat goed en ik trok vroeg in de aanval. We bleven lang voorop, maar uiteindelijk sloot er nog een groepje met bijna alle toppers aan. . Ik moest op de laatste beklimming van de Gitsberg plooien, maar wou koste wat het kost uit de greep van het peloton blijven. Ik ben toen enorm diep gegaan en kwam als tiende over streep. Toen hoorde ik dat het peloton … al lang uit koers was gehaald.” (lacht) De Belgisch driekleur ging dat jaar overigens naar Ludivine Henrion, voor Latoya Brulee, Kelly Druyts, Lieselot Decroix en Grace Verbeke.

Duatlon en triatlon

“Ik volg de koers nog steeds en ik zie dat er veel meisjes van mijn generatie het ver gebracht hebben”, vervolgt Elise. “Maar ik heb er zeker geen spijt van dat ik een jaar na het Europees kampioenschap met koersen gestopt ben. Tijdens de winter was ik zwaar ten val gekomen en liep ik een kuit- en scheenbeenbreuk op. Pas tegen de zomer van 2010 kon ik weer koersen. Maar de schrik zat er enorm in en ik kreeg net toen de kans om fulltime les te geven in het tweede leerjaar van de lagere school in Jonkershove, waar ik nog steeds werk. Ik heb toen voor die zekerheid gekozen en heb er nooit spijt van gehad, want een topper was ik niet. Ik ben wel altijd blijven sporten, eerst duatlon en later triatlon. Door de geboorte van zoontje Achiel (3) en omdat Ward nog koerst, was ik de voorbije jaren wat minder actief, maar ik ben opnieuw beginnen te lopen. Ik neem deel aan de looptrainingen bij TriatlonTeam Roeselare en pik geregeld een loopwedstrijd in de buurt mee. Ik ben vooral blij dat ik nog kan sporten, want na mijn ongeval zei de chirurg dat ik dat nooit meer zou kunnen doen. Als ik gelopen heb, heb ik wel wat last van mijn voet, maar dat neem ik er met plezier bij. Het is niet voor de eerste jaren, maar ooit wil ik een marathon lopen.”

Alleen cornflakes

“Wat me het meest bijgebleven is van mijn koersjaren?” riposteert Elise, die in Houthulst opgroeide, maar tegenwoordig met haar man in Roeselare woont. “Zeker mijn provinciale titel in het tijdrijden in 2006, maar vooral de vriendschappen. Zo kom ik nog altijd goed overeen met Lieselot Decroix. We zijn met onze gezinnen zelfs samen op vakantie geweest. Eigenlijk ben ik tevreden met alles wat ik in de koers meegemaakt heb. Ik ben als eerstejaarsnieuweling begonnen bij Menen en kon via Franky Defever een jaar later bij Lotto terecht, bij een heel mooie ploeg waar ik alle kansen kreeg en vaak naar het buitenland mocht om te koersen. Ik deed dat liever dan de kermiskoersen in België die op een massasprint uitdraaiden. Zo herinner ik mij nog goed de tiendaagse Tour de l’Aude. Die viel net na de examens, waardoor de conditie niet ideaal was, maar ik voelde me dag na dag groeien en het zorgde ervoor dat ik daarna met de vingers in de neus rondreed. Al kan je het dameswielrennen van toen niet meer vergelijken met nu. Toen sliepen we in aftandse schooltjes of kregen we tijdens een rittenkoers in Tsjechië bijvoorbeeld alleen maar cornflakes om te eten. Ah, allemaal mooie herinneringen”, lacht de dochter van Ivan Depoorter, voorzitter van vind! Cycling Project en ploegleider bij Lotto Soudal Ladies. Het wielrennen is dus steeds aanwezig ten huize Vander Meiren-Depoorter. “Zoontje Achiel is ook al helemaal in de ban van de koers. Ik vrees dus dat het wielrennen hier nooit zal verdwijnen. (lacht) Al zullen de opa’s en Ward dat niet erg vinden.”