Eddy Ronquetti, de “curator” van de liefhebberskoersen die het liefst zelf won

Eddy Ronquetti (70) was een grote naam in de West-Vlaamse wielerwereld. Ook al werd hij nooit prof, bij de liefhebbers won hij maar liefst 150 wedstrijden. Nu is hij onder meer organisator van een koers voor elite zonder contract in De Haan. “Op zulke dagen merk ik ook hoeveel vrienden en kennissen ik heb overgehouden uit de bijna 20 jaar dat ik koerste.”

Wat een dankbare naam voor een speaker: Eddie Rrrrronquetti!!! En hij heeft inderdaad Italiaanse roots. Met dank aan zijn opa, die zowat een eeuw geleden naar België immigreerde om in de koolmijnen te werken. Eddy’s papa, wijlen François, leerde tijdens zijn legerdienst zijn vrouw Rachel Colman, die op haar 94ste nog altijd gezond en wel is. Zij was van Beervelde en dat bracht François almaar dichter bij de middenkust, waar hij zich in de vismijn opwerkte tot chef van de lossers.

“Wie zonder de sterkste te zijn wilde winnen, moest bij mij passeren”

Eddy Ronquetti begon op zijn 14de te koersen, maar van frequent winnen was nog lang geen sprake: één keer als nieuweling en acht keer als junior. “Toen ik in de herfst van 1966 de liefhebberscategorie voorproefde, legde ik in Varsenare de hoog aangeschreven Bruggeling Remi Roels in de luren. Het was de eerste en niet de minste van zowat 150 overwinningen als liefhebber, want de déclic die mij deed beseffen dat ik als coureur meer dan wat in mijn mars had.”

Omstandigheden tegen

“Mijn mooiste moment viel mij te beurt op 29 september 1971”, vervolgt Eddy. “Henri Bauwens, in wiens Hotel Lilyta de Belgische selectie geregeld op stage kwam, organiseerde een galacriterium, waaraan de wereldkampioenen Regis Ovion (wegrit), Staf Hermans, Staf Van Cauter, Ludo Vander Linden en Louis Verreydt (100 km. ploegentijdrit) en Freddy Maertens (kampioen van België) deelnamen. Het lokale grut was er niet welkom, maar dat liet ik niet zo. Ik schakelde burgemeester Marcel Meyers in en mocht toch starten. Puur op adrenaline heb ik ze allemaal choco gereden en gewonnen. Die mooie woensdagavond stond De Haan op zijn kop, ik werd als een local hero gevierd!”

“In die dagen droomde ik luidop van een overstap naar de beroepscategorie en ik deed er ook alles aan om die droom op mijn 24ste (rijkelijk laat toen, red.) in 1972 waar te maken. Het werd één van mijn beste jaren. Ik had vooral op het kampioenschap van België in Ronse mijn zinnen gezet. Op een bloedhete zaterdag werd het in de Vlaamse Ardennen een ware slijtageslag die ik met 25 anderen overleefde. Ik voelde mij super, maar helaas ook overmoedig. Demarreren dus om afgescheiden door de finish te rijden. Ik kwam evenwel mezelf tegen en het was over and out. Mijn profdroom werd naar de waakvlammodus teruggedraaid, voor de tweede maal al. De eerste keer overkwam het mij anderhalf jaar eerder bij het tragisch verongelukken van Jean-Pierre Monseré, die mij beloofd had dat ik in de loop van 1971 naar Flandria zou mogen overstappen.”

Persona non grata

“Monseré was ontegensprekelijk de beste coureur met wie ik te maken kreeg”, beklemtoont Ronquetti. “Wat had ik graag met hem opgetrokken in de beroepscategorie! Zook enkele jaren later met Freddy Maertens, met wie ik als liefhebber gelijke tred hield. Of hij mij even graag als Monseré naar Flandria had meegenomen, weet ik niet, want het was nooit aan de orde. Briek Schotte zag mij absoluut niet zitten.”

“Natuurlijk heb ik er spijt van dat ik geen volle kans als profrenner kon afdwingen”

“In 1974 kreeg ik, op mijn 26ste, een ultieme kans om beroepsrenner te worden. Ik kon met Wilfried Reybrouck en Eric Serlet mee naar Filcas voor een schamele 2.000 Belgische frank (50 euro, red.) per maand. Ik verdiende een veelvoud als metser, eerst bij Valère Wittesaele en daarna bij ex-renner Marcel Seynaeve. Ik klopte er lange dagen, waardoor mijn trainingstijd beperkt bleef. Toch bleef ik niveau halen.”

Wie wilde winnen…

Eddy Ronquetti werd almaar meer aanzien als de … curator van de regionale liefhebberskoersen. “Wie zonder de sterkste te zijn wilde winnen, moest inderdaad bij mij passeren”, geeft hij ootmoedig toe. “Van de 144 keer dat ik tweede werd, gebeurde dat wel eens met de glimlach, zoals die keer in Deinze toen er een bookmaker op mij toe stapte met de boodschap: gij moogt hier niet winnen vandaag! Met die actoren was het, omwille van de extraatjes, geven en nemen. Ik mocht wel zelf bepalen wie er in mijn plaats zou zegevieren en dus wenkte ik neo-liefhebber Patrick Lefevere om mijn wiel te houden. Ik mende zo hard dat er een kloofje ontstond en de passerende Rumbekenaar onbedreigd won.”

Vishandelaar

“Ik stopte met koersen op mijn 32ste in 1980, nadat ik de vishandel van mijn schoonbroer had overgenomen”, geeft Ronquetti mee. “Natuurlijk heb ik er spijt van dat ik geen volle kans als profrenner kon afdwingen. Binnen het huidige bestel zou ik dat ongetwijfeld doen, de contractuele voorwaarden zijn enorm verbeterd, zo ook het prijzen- en premiegeld. De wielersport heeft mij veel gegeven en ik ben blij dat ik wat kan teruggeven door dit jaar (afgelopen woensdag, red.) al voor de zevende keer een avondcriterium in De Haan te organiseren, met de steun van vooral Immo Schepens en ‘t Pubtje. Op zulke dagen merk ik ook hoeveel vrienden en kennissen ik heb overgehouden uit de bijna 20 jaar dat ik koerste.” (Bernard Callens)