De duizendpoot in Véronique Coene, kleindochter van Roger Decock

Zondag 23 mei 1993: een stralende dag in Opbrakel, de locatie van het kampioenschap van België voor nieuwelingen. Véronique Coene, de dochter van Jackie en de kleindochter van Roger Decock, zet voet aan wal in wielerland.

Met orkaankracht deed ze dat door in Bredene meteen haar eerste koers te winnen. Ze kreeg er de West-Vlaamse titel en trui bovenop. Dat smaakte naar meer. Zowat een maand later greep ze in de Vlaamse Ardennen, in haar zesde koers, ook de Belgische titel door in een spurt van de kop af haar medevluchters Ine Vercammen, Els Pauwels, Kathleen Vermeiren, Ruth Demeyer en Sofie Debremaeker te vloeren.

“Door operaties aan mijn hamstring staat sport op een laag pitje. Ik heb in 1996 dus de juiste keuze gemaakt”

“Ik had niets aan het toeval overgelaten”, herinnert Véronique zich haarfijn. “Met mijn papa Jackie, een beroepsrenner uit de jaren 70 van vorige eeuw, ging ik geregeld trainen op het titelparcours van tien kilometer, dat we telkens tweemaal afhaspelden om daarna met de fiets terug te rijden naar Beernem, zowat 50 kilometer extra. Dat bevorderde mijn uithouding sterk. Mijn progressie werd het best in kaart gebracht door mijn papa. Hij hield ten slotte de eer aan zichzelf, omdat hij mij niet meer kon volgen.”

Tien keer driekleur

Allemaal intussen een kwarteeuw geleden dus. Véronique kan het amper geloven, maar ze heeft intussen allesbehalve stilgezeten. De toon was gezet om als tiener de successen aaneen te rijgen. Ze won nagenoeg al haar koersen en heeft er graag nog ééntje weggeschonken aan Ine in haar thuishaven Mechelen. Ook drie nationale titels op de baan (achtervolging, 500 meter met staande start en puntenrit) kwamen dat jaar in haar bezit als aanhef van in totaal tien (!) Belgische titels.

Bij Defensie

Als twintiger trok Véronique de strakke lijn niet door, omdat ze vanaf 1996 bedachtzaam koos voor meer bestaanszekerheid garanderende hogere studies, die haar in 1999 een precieuze licentie van Motorische Revalidatie en Kinesitherapie opleverden. Naderhand voegde ze daar Kritische Ontwikkelingsbegeleiding aan toe, zodat ze onbekommerd door het leven stapt. Haar academische kwalificaties hebben haar inderdaad geen windeieren gelegd. Haar carrière kwam in een verdere stroomversnelling toen ze vanaf 2004 beroepsofficier werd bij Defensie. “Sinds 23 juli van dit jaar ben ik eenheidscommandant 1.EMI (element medische interventie, red.) aan de Marinebasis van Zeebrugge. Ik denk dat ik, hoe graag ook, als professioneel wielrenster niet dezelfde hoge vlucht zou hebben genomen.

Twee marathons

“Met de wielrennerij heb ik nog slechts weinig affiniteit”, vervolgt Véronique. “In de loop der jaren ben ik naar het atletiek overgeschakeld. In 2017 liep ik nog twee marathons, met winst in de Nacht van Vlaanderen in minder dan drie uur. Nu staat ook dat echter op een laag pitje na twee zware operaties aan de hamstrings. Op 29 augustus volgt nog een laatste operatie. Zo zie je maar hoe broos het bestaan van een sporter kan zijn. Het sterkt mijn overtuiging dat ik in 1996 de juiste keuze voor zekerheid heb gemaakt.”

Ook privé heeft Véronique het best naar haar zin als pleegmoeder van een 2,5-jarig kindje. Niet als coureur maar als burger heeft ze het flamboyante van haar pépé Roger Decock (91 jaar inmiddels) overgeërfd. Wanneer die twee (geregeld) samenzitten, spatten de vonken eraf. (Bernard Callens)