“De Crocodile Trophy is een droom, maar mijn hart blijft thuis bij mijn broer”

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen volgende week deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

Inleiding: vreugde, angst, verdriet, maar vooral hoop.

Het is bijna zover… We staan klaar om op het vliegtuig te stappen richting Australië voor dé Crocodile Trophy! Eindelijk. Maar niet zonder slag of stoot. Zo beslist het lot, zoals alleen het lot onvoorspelbaar, gruwelijk maar toch wondermooi een scenario kan bedenken.

Het zat al een tijdje in mijn achterhoofd. Het lot heeft het me al een paar keer gelapt. Niet consistent, want dan zou het lot voorspelbaar zijn. Wel eerder uitdagend. Mijn broers ziekte werd vastgesteld toen ik in het buitenland zat. Bij thuiskomst bleek hij een ongeneeslijke ziekte te hebben. Niet zomaar een ongeneeslijke ziekte, maar een ziekte waarbij je nooit beter wordt en alleen maar achteruit gaat. En het was slecht, heel slecht. Mijn broer ging met rasse schreden achteruit.

“Het zat al een tijdje in mijn achterhoofd. Het lot heeft het me al een paar keer gelapt. Niet consistent, want dan zou het lot voorspelbaar zijn. Wel eerder uitdagend”

Ik ging opnieuw op avontuur: het lot uitdagend. En jawel, daar was het weer. Broederlief kon niet lang meer leven. Een experimentele medicatie die wegens ‘te gevaarlijk’ van de markt werd gehaald, was het enige redmiddel. Enige bijwerking: broederlief heeft één procent kans dat hij plots overlijdt aan een virus. Maar … het is maar één procent zeker?

Het lot had nog één verassing in petto: broederlief bleek een veel grotere kans te maken op het virus. Vastgesteld – hoe kon het ook anders – toen ik op trektocht was door Amerika. Daarna bleef het echter stil… heel stil. Negen jaar is het er ondertussen. Ik begon zo stilletjes aan te hopen dat de vloek verdwenen was. Ik begon weer rustig adem te halen op reis. En reizen heb ik gedaan! Uitdagen, dat doe ik graag. Maar het lot bleef stilletjes in de schaduw afwachten om zijn slag te slaan.

Ik vergrootte de uitdaging. Ik ging mijn ultieme droom achterna en hing die droom vast aan een project: Ride Against MS… het lot bleef stil. Een jaar lang werkten mijn man en ik hard om onze droom te kunnen realiseren.

“Ik ging mijn ultieme droom achterna en hing die droom vast aan een project: Ride Against MS… het lot bleef stil. Een jaar lang werkten mijn man en ik hard om onze droom te kunnen realiseren”

Sinds we met het project naar de voorgrond zijn getreden, is het een emotionele rollecoaster geweest, met als hoogtepunt onze supportersdag die op zondag 30 september plaatsvond. Ik besefte plots dat ik helemaal niet alleen was om te vechten. Ik hoorde verhalen, ik kende verdriet, ik beleefde alles nog een tweede keer. Het verwerken was nu nog maar net begonnen. Maar de strijdvaardigheid bleef. Heel veel steun, heel veel verhalen, maar ook heel veel liefde, begrip en steun kwamen onverwacht op mij af.

Het lot slaat toe: vrijdag kwam het langverwachte, maar zo gevreesde telefoontje. Mijn hart sloeg een paar tellen over. Broer werd opgenomen in het ziekenhuis. Het kan zijn dat het gevreesde virus heeft toegeslagen, we wachten op resultaat. Is dit het dan? Ik had 5.000 mogelijke scenario’s afgespeeld in mijn hoofd. Dit scenario zat er niet bij. We moeten wachten!? We weten nog van niets!? Hoe reageer je hier nu op? Broederlief klinkt geruststellend, maar ik weet… hij is doodsbang.

Het afwachten is eigenlijk niets meer dan ondergaan. Dat hebben we ondertussen geleerd, dus ondergaan we de stille, pijnlijke kwelling.

Dinsdag komt het verlossende telefoontje: geen gevreesd virus! Maar zo kan het niet verder. Het gebruik van het geneesmiddel van de afgelopen negen jaar moet worden stopgezet. Maar er is een alternatief, nog in testfase weliswaar. Maar het ‘zou’ even goed moeten werken, zonder de doodsbedreigende bijwerkingen. Say What! Het lijkt te mooi om waar te zijn.

“We durven hopen! En we durven vechten. Voor alle vechters die ons zijn voorgegaan. Dankzij hen is de medicatie beschikbaar en wij kunnen via onze droom een steentje bijdragen”

Een levensbelangrijke keuze, die eigenlijk al gemaakt is, moet gemaakt worden… het kan niet anders. Broer moet springen en zoals wij hem kennen zal hij springen, de vechter die hij is.

Lot, wat heb je nu weer voor ons in petto? Mogen we hopen, durven we hopen?

Ja we durven hopen! En we durven vechten. Voor alle vechters die ons zijn voorgegaan. Dankzij hen is de medicatie beschikbaar en wij kunnen via onze droom een steentje bijdragen!

Broer is bang. Wij zijn bang. Een spannende periode breekt aan. Spannend in de vorm van angstzweetspannend, maar ook in de vorm van excitement, want mijn man en ik vertrekken naar de Crocodile Trophy, iets waar wij zolang van gedroomd hebben. Mijn hart blijft thuis bij mijn broer en mijn familie, bang afwachten met dat sprankje hoop.