Cédric Defreyne is opnieuw een levensblije mens

Eén jaar geleden: Cédric Defreyne was totaal ongenietbaar voor zichzelf én zijn naaste omgeving. Hij had tijdens zijn afsluitende campagne bij de beloften begroot dat hij heel kort bij het statuut van prof moest komen. Niet dus, op het einde van een seizoen vol kommer en kwel werd trainen en koersen almaar meer een dwangmatigheid die hij liever kwijt dan rijk was.

Tot Cédric zich tijdens de donkerste dagen vermande en herbronde via de strandraces, die hem het plezier van de competitie terugschonken en een benijdenswaardige conditie opleverden. Die inspireerde hem om ook in de wegkoersen de draad weer op te nemen. Cédric muteerde naar Dovy Keukens-FCC en maakte van het regionale circuit zijn core business. Op 18 maart behaalde hij in Ichtegem zijn eerste en ruim zes maanden later in Langemark zijn … 35ste top tien. Bij gelegenheid kwam hij ook nog eens piepen in de interclubs met begin juni zelfs een podiumplaats in de Sint-Aldegondisprijs van Zwevezele.

Maxime Farazijn

“Blij dat het zo gelopen is”, mijmert Cédric. “Prof worden was een obsessie die hoegenaamd niet aan mij besteed was. Zie maar wat mijn goede vriend Maxime Farazijn overkwam. Ik ben opnieuw een gelukkige coureur zonder kapsones en dat hoop ik nog lang te blijven. Mijn racefiets is de perfecte uitlaatklep.”

“Profrenner worden was een obsessie die niet aan mij besteed was. Kijk maar naar wat mijn goede vriend Maxime Farazijn overkwam”

“Mijn beste herinnering uit 2018?” riposteert Cédric. “De continuïteit van mijn prestaties die een lange aaneenschakeling van knappe resultaten opleverde. Geen enkele momentopname steekt erbovenuit, zelfs niet mijn enige overwinning in Nieuwpoort. Na afloop kwam het toen immers tot een aanvaring met mijn clubmaten Ruben De Marez en Jochen Deweer, die vonden dat ik onder hun duiven schoot. Die avond en de aansluitende dagen konden wij niet samen door dezelfde deur. In mijn afkeer voor calamiteiten hield ik de eer aan mezelf. Three is a crowd en dus vroeg ik mijn vrijheid aan Frans Delameilleure om over te stappen naar het Beachraceteam Moeder Lambik van Maarten Himpens. Op slag werd het opnieuw peis en vree tussen Ruben, Jochen en mij. Wij respecteren mekaar en moeten ons niet meer schromen om vrank en vrij onze eigen kans te gaan.”

Sportmanager in spe

Hoewel een bijzonder prettige bijzonderheid is het leven veel meer dan koers. En zijn dagelijks leven krijgt Cédric Defreyne almaar meer op de rails. Hij is met zijn vriendin Charlotte Leune aan het verhuizen naar Westkerke, halfweg tussen haar Oostende en zijn Snellegem. Zo zijn ze ook korter bij de door hen zo gekoesterde Westkust en bij hun respectievelijke dagtaak. Charlotte geeft bijzonder kleuteronderwijs, Cédric verzorgt overdag een koerierdienst voor De Ruytter-Leffinge en werkt ‘s avonds zijn zelfstudie af voor zijn kwalificatie tot sportmanager. “Een zware combinatie, inderdaad, maar je hebt je lot tenminste in eigen handen en bent minder blootgesteld aan omstandigheden. Daardoor ben ik helemaal tot rust gekomen.”

Welkom beachraces

De winter wenkt en Cédric voelt nu al de kriebels voor de Beach Races, waarvan hij er zoveel mogelijk wil rijden. Ze houden zijn lichaam en geest namelijk scherp. Op tweede kerstdag 2017 werd hij elfde op het Vlaams kampioenschap in Bredene. Het was geen anonieme ereplaats, want hij werd er de tweede belofte en de tien die hem vooraf bleven, waren stuk voor stuk professionals. Cédric Defreyne heeft dus op dat terrein meer dan wat te zoeken en meer nog dan de wegkoersen voert het hem naar zen.