Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Björn Rondelez werd geboren op 23 juli 1976 in Oostende. Zijn ouders, Roger Rondelez en Lieve Vanhee, woonden in Brussel. Vader was rijkswachter en Björn groeide op in Brussel, Ieper en Oostende. Hij volgde de lagere school en het lager middelbaar in Ieper en kwam nadien in Gistel wonen. Het hoger middelbaar volgde hij aan het Sint-Jozefinstituut in Oostende, afdeling handel. Hij fietste al op 16-jarige leeftijd en volgde nog twee jaar Wielerschool in STIO Oostende. Daarna koos hij, met steun van zijn ouders, voor een sportcarrière.
Ontmijningsdienst
Zijn eerste profploeg voor de weg werd Spar, in het veld Spaarselect. Zijn eerste profverhaal was geen succes. Slechts na twee jaar en een proces kreeg hij zijn centen. Toen begon hij te werken bij Fietsen Dejonckheere in Oostende. Na anderhalf jaar – hij was al 23 – kreeg hij een contract bij Chocolade Jacques. Ook dat was geen succes en na een jaar stempelen, in combinatie met fietsen, ging hij weer fietsen herstellen in afwachting dat hij beroepsmilitair-ambulancier werd in Lombardsijde, waar hij tot vorig jaar in dienst was. Momenteel werkt hij als magazijnier in Langemark bij de ontmijningsdienst.
Björn woont in Koekelare, samen met Veronique Crombez, nicht van bondscoach Sven Vanthourenhout. Ze zijn de fiere ouders van Léon, twaalf jaar oud en aspirant bij Houtland Westkust. De grootouders van Björn woonden in de straat van Johan Museeuw en net als klasmakkers Olivier Museeuw en Stijn Spriet, is Björn Rondelez, na jaren voetbal en atletiek, gestart in januari 1992 als renner bij VC De Zeemeeuw.
“Ik was meteen tweedejaarsnieuweling”, vertelt Björn. “Mijn eerste twee wedstrijden waren geen succes. Mijn derde koers, in Ichtegem, kon ik uitrijden. Pas tegen de zomer voelde ik me coureur en kon ik een prijs rijden in de top tien. Ik kocht ook een crossfiets en in de winter koos ik voor veldrijden om actief te blijven. Mijn beste prestatie was vijfde.”
“Als junior waren mijn prestaties op de weg ook wisselvallig en in de winter van 1993 kon ik mijn eerste veldrit, categorie C, winnen, in Eernegem. Zomer 1994, met een eerste zege op de weg in Deux-Acren, stond in het teken van het veldrijden en ik ambieerde een selectie voor het WK. Ik trainde veel op woensdagnamiddag met provinciale trainer, Ronny De Vos, in Kortemark en Torhout, samen met Peter De Maere, Chris en Gianni David. Ondanks een knieblessure reed ik veel podiumplaatsen, vier keer tweede achter Gianni. Ook in de grote crossen reed ik top tien en ik won als junior de Wereldbeker in Spanje met meer dan 100 renners aan de start. Die winter won ik zeven wedstrijden.”
“Het is een mooie stiel, maar het is verdomd lastig om aan de top te komen”
In 1995 reed Björn het WK in Essenbach (Zwitserland). “Het was een flop, wegens gebrek aan ervaring en te veel zenuwen. Vanaf 1995 moest ik als belofte veel wedstrijden rijden in de A-categorie. Paul Herygers, Sven Nys, Rudy De Bie en Richard Groenendaal waren veel sterker. In Wingene reed ik top tien en in Eernegem stond ik op het podium als derde. De prestaties waren zeer wisselvallig en er volgden twee jaar zonder EK of WK-selecties. Pas in 1997 won ik mijn eerste A-Cross in Doomkerke. Een week later won ik in Frankrijk een internationale wedstrijd tegen Herygers en De Bie. In 1998 was ik elfde op het WK voor beloften. In 1999, als prof zonder contract, reed ik veel toptienplaatsen en mocht ik deelnemen aan het WK in Slowakije, zonder succes.”
“In 2000 werd ik prof bij Spar, reed ik enkele toptienplaatsen en wereldbekerwedstrijden. Eind oktober kreeg ik last van de rug en was mijn profverhaal voorbij. Ik schakelde over naar mountainbike, won drie keer The Belgian Cup in Michelbeke op de Berendries. Ik reed marathons, won strandraces en stond mee aan de wieg van de De Beachbikers. Tussen 2003 en 2013 won ik 15 strandraces, vier keer in Knokke, drie keer Oostduinkerke en De Panne en twee keer in Oostende. Ik triomfeerde ook in Frankrijk en in Nederland, soms met meer dan duizend deelnemers en daar ben ik toch fier op.”
Trainer
Björn Rondelez is momenteel op de sukkel met zijn rug. Hij blijft wel actief in de wielerwereld als trainer bij WC Houtland-Westkust, individuele coach van jonge crossers en bestuurslid, drijvende kracht bij de Beachbikers, die elk jaar in maart de trial Run & Walk organiseren en een mountainbike-event voor jeugd, senioren en veteranen.
“Ik volg de sport op de voet en vooral het wielrennen in al zijn aspecten”, vervolgt Björn. “Als je ziet hoe snel er gereden wordt, dan kan je alleen maar bewondering koesteren voor de helft van het peloton. Het niveau van renners als Van Aert, Van der Poel, Evenepoel en Vingegaard is formidabel. Ik denk dat het geen cadeau is om nu topwielrenner te zijn. Voeding, verzorging, hoogtestages, alles moet juist zijn, alles staat in functie van de job. Het is een mooie stiel, maar het is verdomd lastig om aan de top te komen en er een tijdje mee te draaien.”
Björn Rondelez is pas 46. Hij heeft de wereld rondgereisd om te fietsen en hij kan terugblikken op mooie ervaringen én prestaties.
Idool Danny De Bie
“In 1995 zat ik voor het eerst in een vliegtuig en ik mocht deelnemen aan het WK voor juniores in Zwitserland. In 1998 won ik de A-cross in Doomkerke en klopte ik mijn idool Danny De Bie voor de zege in de internationale cross van Charleville-Mézières (F). In 2001 won ik mijn eerste strandrace in Oostduinkerke. In 2002, in Koksijde, werd ik kampioen van België categorie elite zonder contract. In 2003 reed ik de tweedaagse Parijs-Roubaix voor mountainbikers. De eerste dag reed ik lek en in de tweede rit moest ik achteraan starten. Na een helse inhaalrace klopte ik iedereen voor de zege!
“Ook in 2003 reed ik het BK mountainbike in Frasnes-lez-Anvaing en stond op het podium met brons. In 2005 nam ik deel aan de Grand Raid (120 km) in Zwitserland met 4.000 starters. Door de sneeuw en het ijswater raakten veel renners onderkoeld. Slechts 40 deelnemers haalden de finish. Ik kwam als dertiende over de streep.
“In 2010 reed ik de Iron Bike in Italië, een achtdaagse mountainbikewedstrijd, misschien de zwaarste ter wereld. De meeste ritten duurden tien uur. We moesten door een mijn rijden en klimmen tot 3.100 meter. We sliepen ’s nachts in een tentje. Na die helse tour had ik twee maanden nodig om te recupereren.”
“In 2014 nam ik deel aan de Crocodile Trophy in North Queensland (Australië): acht dagen lange ritten in de hitte, maar in een paradijselijk land. Ik was drie weken weg van huis. Het was te kort en het blijft onvergetelijk. In 2015 volgde de TransCape, een zevendaagse mountainbikewedstrijd in Zuid-Afrika, een supermooi land vol contrasten: blank en zwart, arm en rijk, stranden en bergen en zelfs woestijn. Uiteraard ben ik ook fier dat ik in 2020 nog Belgisch kampioen bij de Masters B werd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
