Benjamin Verraes is véél méér dan ‘een’ coureur

Op 3 mei zal het al tien jaar geleden zijn dat Benjamin Verraes als laatstejaarsbelofte kampioen van West-Vlaanderen werd. “Wablief, is dat al zo lang geleden?!” riposteert een verbaasde Benji, die na een kortstondige profcarrière intussen weer de zeges bij de elite zonder contract aaneenrijgt.

“Ik schrik ervan. Het lijkt van gisteren dat ik mij op de Sulferberg met Jens Debusschere, Niels Nachtergaele en Klaas Sys uit de voeten maakte voor de bende van Beveren 2000 en in die orde klopte in de spurt. Dries Depoorter en Baptiste Planckaert werden vijfde respectievelijk zevende. Het was een prachtige voorzomerse lentedag die ik mij heel graag blijf herinneren, one of my favorites.” Bijna tien jaar later dus behaalde Benji vorige zondag in Ardooie, vier dagen na een hernieuwd succes in De Haan, zijn tweede overwinning in een halve week tijd. Zijn teller van 2018 staat inmiddels op zes, evenveel als op hetzelfde tijdstip in 2017. Benji kwam toen finaal uit op 23 zegestreepjes (waarbij vijf interclubs), waarmee hij de nationale zegekoning werd.

“Het PK voor beloften in Westouter was een prachtige voorzomerse lentedag die ik mij heel graag blijf herinneren, one of my favorites”

Vrijwillige stap terug

Benji is een naar Moortsele uitgeweken Menennaar en sinds 2017 contractrenner af. Zijn eigen keuze overigens. “Ik mocht bij Cibel-Cebon blijven, maar ik kon er mij, bij gebrek aan competitie, niet ontplooien. (zucht) Zo kon ik in de aanloop naar de Ronde van België, waarop ik mijn zinnen had gezet, na de Ronde van Overijssel enkel de kermiskoersen van Puivelde en Verrebroek rijden. Ondanks het gebrek aan competitieritme werd ik toch 22ste in de eindstand op nog geen minuut van eindwinnaar Dries Devenyns.

“Misschien was ik inderdaad wat te ongeduldig, maar van mijn abrupte beslissing om geen prof meer te zijn, heb ik nooit spijt gehad”

Bizar dat Cibel-Cebon vanaf 2017 wel een gestoffeerd programma kon rijden. “Misschien was ik inderdaad wat te ongeduldig, maar van mijn abrupte beslissing heb ik nooit spijt gehad”, verduidelijkt Benji. “Begin 2016 overleed, nog geen twee jaar na mijn papa, ook mijn amper 60-jarige mama aan longkanker. Die loodzware beproevingen deden mij de broosheid van het bestaan inzien en nog meer kiezen voor familiale geborgenheid.”

Versterkt als mens

“Ik ben blij dat ik kortstondig beroepsrenner ben geweest”, evalueert Benjamin. “Het heeft mij versterkt als mens. Vooral het uitrijden van de Ronde van Vlaanderen in 2013 met Accent.Jobs-Wanty is een gekoesterde herinnering.”

“Ik ben blij dat ik kortstondig prof ben geweest. Het heeft mij versterkt als mens”

“Dat ik mij als prof niet heb kunnen waarmaken, heeft een lange voorgeschiedenis. Als junior noch als belofte veroverde ik een zitje in een beter gestructureerd team als Avia en Beveren 2000, ploegen die een ideaal programma voorschotelden. Daardoor reed ik voortdurend achter de feiten aan. Mijn ontwikkeling stokte en dat kwam, ondanks enkele spraakmakende flitsen, nooit helemaal goed. Men herinnerde kennelijk liever mijn mindere beurten. In 2011 werd ik als betere tijdrijder geselecteerd voor het Europees kampioenschap in Hooglede, waar ik in een verzengende hitte diep door het ijs zakte. Tropische temperaturen zijn mij ding niet. Die hebben mij vorig jaar misschien twee Belgische titels gekost: zeker die van het tijdrijden in Chimay, waar ik parkeerde op een ondermaatse zevende plaats. En ook in Stabroek was het mij veel te warm. Ik was er niettemin de smaakmaker en kon niet geklopt worden, tot ik in de laatste hectometers in een kramp schoot en naar rang acht terugviel.”

Tuk op driekleur

“De nationale driekleur is een eyecatcher bij uitstek en daarom wil ik dit jaar, voor mezelf en evenzeer voor mijn dierbare sponsor Chris Van Durme, opnieuw een verwoede poging ondernemen om er minstens één van de twee te veroveren: die van de tijdrit in Vichte en/of die van de wegrit op bekend terrein in Stabroek. Al de rest laat ik wat op mij afkomen: voor een hernieuwde eindzege in de Beker van België haal ik al evenmin de neus op, maar het is geen obsessie. Hoe mijn verdere toekomst eruit ziet, wil ik niet weten, het kan alle mogelijke kanten op”, geeft Benji aan.

“De nationale driekleur is een eyecatcher bij uitstek en daarom wil ik dit jaar opnieuw een verwoede poging ondernemen om er minstens één van de twee te veroveren”

Benjamin Verraes is véél méér dan een coureur. Hij studeerde handel-talen en is beroepshalve vanuit Braine-l’Alleud een welbespraakte sales representative bij Proctor & Gamble, met innovatie in het DNA dat zich vertaalt in kwalitatief hoogstaande merkproducten die de consument een meerwaarde bieden.

West-Vlaanderen

West-Vlaanderen liet Benjamin Verraes niet zonder pijn in het hart vertrekken met én naar zijn grote liefde in het Oost-Vlaamse Moortsele, tussen Oosterzele en Merelbeke. Maar zijn roots zal hij nooit ofte nimmer vergeten. Met Daphné Broekaert heeft hij een dochtertje van één jaar en vijf maanden met de welluidende naam Mogane (met accent aigu op de a), genoemd naar een heerlijk plekje op Gran Canaria, waarnaar hij met zijn terminaal zieke mama haar ultieme reis maakte. Mogan (het plaatsje dat hij verbogen heeft tot Mogane met een accent op de a) staat symbool voor de stevige band met dé drie vrouwen uit zijn leven. (BCA)