Aaron Van Poucke, nog een halve West-Vlaming in het profpeloton

22 renners zullen in 2019 de kleuren van Sport Vlaanderen-Baloise verdedigen. Thimo Willems en in laatste instantie ook Aaron Van Poucke zijn de twee nieuwkomers. Die laatste, een tweedejaarsbelofte uit Adegem, is nog maar vijf jaar in het wielerpeloton actief. “Ik ben heel benieuwd naar deze sprong in het duister.” Een kennismaking in zes stappen.

1. Geboren in Brugge

“Ik ben geboren in Brugge, maar dat is dan ook de enige link die ik met West-Vlaanderen heb. Brugge ligt niet ver van Adegem, waar mijn ouders al woonden (en KW verkocht wordt, red.). De grens met West-Vlaanderen is maar een kilometer of vier van ons huis verwijderd en soms train ik wel eens in jullie provincie. Maar meestal trek ik richting Nederland of de Vlaamse Ardennen.”

2. Gestart met atletiek

“Ik heb lang aan atletiek gedaan. Dat was spelen. Ik deed zo’n beetje van alles, maar de plezantste discipline vond ik veldlopen. Toen ik op 15-jarige leeftijd echter last kreeg aan de knie, een gevolg van groeipijnen, zocht ik een andere uitlaatklep om pijnvrij te kunnen sporten. Het werd wielrennen en als tweedejaarsnieuweling sloot ik me aan bij VC ‘t Meetjesland, een ploeg uit mijn eigen streek. Of ik de atletieksport nog volg? Niet echt eigenlijk. Dat Koen Naert afgelopen zomer bijvoorbeeld Europees kampioen op de marathon is geworden, wist ik wel, maar dat op de voet volgen heb ik niet gedaan.”

3. Getraind door Wim Van Hoolst

“Mijn debuut als wielrenner was natuurlijk niet zo evident, maar in mijn eerste seizoen kon ik toch al enkele keren in de top twintig eindigen en zelf één keer een podiumplaats behalen. Vanaf het begin werkte ik ook met een trainer samen, omdat er in mijn familie niemand was die ervaring met de wielerwereld had. Eerst volgde ik de schema’s van Piet Van Bastelaere, als eerstejaarsbelofte was Sam Piers mijn trainer en sinds dit jaar volgt Wim Van Hoolst (ook trainer van profrenners bij zowel Lotto-Soudal als Sport Vlaanderen-Baloise, red.) mij op. Hij is zelf een heel goeie renner geweest en won bij de juniores ook af en toe. De samenwerking tussen ons is vlot verlopen. Wim heeft er bij mij op gehamerd dat ik niet over mijn toeren zou gaan en toen ik in een mindere periode zat, heeft hij me altijd gerustgesteld.”

4. Gepasseerd door alle topteams

“Na mijn eerste stappen in het peloton als nieuweling heb ik bij de juniores wel mooie stappen vooruitgezet, ditmaal als renner van Isorex. Zo kon ik mijn debuut als belofte maken bij VL Technics-Experza-Abutriek. Ik had als junior nooit een koers gewonnen en denk dat dit de reden was waarom de echt grote ploegen mij toen niet moesten hebben. Het is goed uitgedraaid, want bij de Anzegemse ploeg van Rudy Vandenheede kon ik een mooi programma afwerken en zonder veel druk presteren. Nadat ik in de Tour de la Mirabelle in Frankrijk mijn eerste zege had behaald en meteen erna de jongerentrui in de Triptyque Ardennais pakte, begon ik stilaan van meer te dromen.”

“Toen er in oktober een telefoontje van Walter Planckaert kwam, zat ik op de luchthaven in Doha”

5. Uit de selectie gezet

“2018 begon moeilijk voor mij. Ik kwam bij de beloften van Lotto-Soudal terecht: een nieuwe ploeg, een nieuwe omgeving, hogere verwachtingen… Na het Circuit des Ardennes viel ik zelfs uit de selectie voor Luik-Bastenaken-Luik en de Tour du Jura. Logisch, want ik was niet in vorm. En dus moest ik me vanaf toen in de kleinere koersen bewijzen. Gelukkig mocht ik in mei door het uitvallen van een ploegmaat de Ronde de l’Isard rijden en kon ik daar, in de Pyreneeën, tonen dat ik toch ook nog een beetje bergop kon.”

6. Opgebeld in Doha

“Na mijn ritzege in de Spaanse Ronde van Navarra was ik helemaal vertrokken. In de profkoers van Vichte heb ik getoond dat ik profrijp ben, denk ik. Daar was als ik enige belofte mee in een kopgroep met zo goed als alleen maar WorldTour-renners. Een week na de Ronde van Lombardije, in oktober, kwam er bij mijn ouders een telefoontje van Walter Planckaert. Mijn ma stuurde mij een sms, maar ik kon natuurlijk niet meteen antwoorden. Ik zat op de luchthaven van Doha, omdat ik met mijn zus op reis ging naar Vietnam. Ik was verrast dat ik nu al, na twee jaar als belofte, de kans kreeg. Intussen zet ik mijn studie kinesitherapie verder. Wel op een lager pitje, met dit jaar 24 studiepunten. Eind januari staat op Mallorca mijn profdebuut gepland. Het wordt een sprong in het duister, maar ik ben heel benieuwd en heb er zin in.”