20 jaar geleden werd Kurt Rogiers Belgisch kampioen in Ruddervoorde

Zondag vindt op Baliebrugge de Superprestigecross plaats. Een jaarlijkse wielerhoogdag in de Vrijgeweidestraat. Ook ten huize Rogiers, die aan de overkant van het parcours woont. Zoon Kurt kende er 20 jaar geleden in zijn achtertuin zijn grootste succes. Op 9 januari 1998 snelde hij naar de Belgische titel bij de nieuwelingen.

Veldrijden vormt nog steeds een rode draad door het leven van de naar Kortemark uitgeweken Ruddervoordenaar. “Ik trok al enkele keren naar het parcours om er te fietsen”, vertelt Rogiers. “Het blijft speciaal om er rond te rijden. In mijn carrière liep het altijd goed tot aan de juniores. Ik was bij de betere van België en behoorde bijna altijd tot de nationale ploeg. Ik reed toen vooral samen met Klaas Vantornout en Bart Aernouts. Philippe Gilbert reed toen zelfs ook mee, nals Pieter Ghyllebert.”

“Het blijft speciaal om op dat parcours rond te rijden”

Maar de veldritsport stond toen nog niet zo ver als vandaag en dus drongen keuzes zich op. “Ploegen als Sunweb en jeugdteams bestonden nog niet. Voor mij was het haast niet meer haalbaar om fulltime te werken en daarna nog te trainen. Zelf reed ik bij Sportgroep Koksijde, dat was toen één van de grotere ploegen. Materiaal moesten we zelf aankopen. Toen ik naar de beloften overstapte, begon Sven Nys net goed te rijden. Rabobank was één van de eerste ploegen die zich met het veldrijden begon bezig te houden. Zelfs iemand als Bart Wellens moest met privésponsors rijden, omdat hij niet bij een grote ploeg binnen geraakte. (lacht) Ik heb vaak gezegd dat ik tien jaar te vroeg ben geboren.”

Nu bij de masters

“Vandaag koers ik nog steeds. Bij de masters”, vervolgt de opvoeder bij Ten Bunderen in Moorslede, die in Knesselare 22ste werd en daarna even van het toneel verdween. “Bij het voetballen als opvoeder brak ik drie tenen. Komend weekend hervat ik normaal gezien de competitie. De voorbije jaren heb ik ook wat gesukkeld met de Ziekte van Crohn. Ik werd een aantal malen geopereerd en was een drietal jaar op de sukkel. Het is nog maar het tweede seizoen dat het weer in orde is.”

“Ik merk dat ik nu trouwens veel liever train dan vroeger. Toen was dat meer wedstrijdgericht en nu kan ik genieten van de trainingen op de weg en de wedstrijden. Op mijn 30ste ben ik opnieuw naar school gegaan om voor opvoeder te studeren. Die job is fysiek minder lastig, want voorheen was ik onder meer werkzaam in de bouw. Nadien zie je het minder zitten om nog te trainen.”

Passie op het werk

“Met mijn werk organiseren we geregeld fietsritten”, geeft Rogiers aan. “Dan vertrekken we ‘s morgens om negen uur en rijden we bijvoorbeeld richting Kemmelberg. Dat zijn soms tochten van 100 kilometer. Heel leuk met die gasten. Sommige jongens hebben autisme of gedragsproblemen en zo leer je hen van een andere kant kennen. Ze zijn veel meer ontspannen en vertellen veel meer. En je kent veel leuke momenten. Tijdens de week geef ik telkens twee blokken van vier uur dagbesteding en dan werk ik met hen aan de fietsen die hersteld moeten worden. Soms maken we van drie fietsen één fiets. Ik krijg veel kansen om mijn passie in het werk te integreren. Ik werk er nu een vijftal jaar en mocht meteen na mijn stage beginnen. Tijdens die stage trokken we eens naar Jan Denuwelaere die een BMX-parcours heeft. Daar konden we dan ook eens op rijden.”

“Een week of twee voor de cross denk ik wel eens terug aan die Belgische titel. Maar ik ben tevreden met hoe mijn carrière al gelopen is

“Het is leuk dat ik het fietsen in mijn werk kan betrekken en de gasten weten ook dat ik zelf nog fiets. Dan vragen ze wel eens hoe het is geweest. Ook dat is een goede les: ik reed nog rond met materiaal van vroeger. Sommige wielen verslijten niet. Dan zeg ik: als je goed voor je materiaal zorgt, gaat het heel lang mee.”

Weemoed

De weken voor de Superprestige in Ruddervoorde komt de weemoed van de Belgische titel al wel eens boven drijven. “Een week of twee voor die cross denk je daar wel eens aan. Maar ik ben tevreden met hoe mijn carrière al gelopen is. Die Belgische titel was een mooie dag, maar één van mijn mooiste momenten kende ik in Erpe-Mere. Ze moesten er de cross drie ronden inkorten, omdat ik de tweede dreigde te dubbelen. Ik heb er wel eens leute mee als je Evenepoel op de weg zover voorop ziet fietsen. In onze tijd, onder meer met Sven Vanthourenhout, gebeurde dat ook wel eens, al had hij toen geen tien minuten voor. Hij stak er wel met kop en schouders bovenuit. Maar dat kwam toen minder onder de aandacht. Er was nog geen internet, hé. (knipoogt) Maar als je aan de eerste ronde bezig bent en de anderen al hoort blazen in je nek, terwijl je zelf nog niet voluit rijdt…”

Komend weekend tekent Kurt dan ook present in Ruddervoorde. “Het is fijn om te zien hoeveel mensen me nog kennen. Kenneth Van Compernolle komt trouwens nog steeds naar mijn ouders om zich om te kleden. Mijn moeder is nog altijd mijn grootste supporter. Ik heb ook een dochter en nu is zij mijn grootste supporter. Mijn ouders, vriendin en dochter zijn altijd present, onder meer om met mijn fietsen klaar te staan. We zijn er dan ook eens een dag samen tussenuit. Alles begint trouwens met de ouders. Als je begint te crossen, moeten zij al je materiaal kopen en tot aan de beloften kan je op hen terugvallen. Als ik nu nog zie hoe gedreven mijn vader nog staat te supporteren… Voor een cross is hij rustiger geworden dan vroeger, maar tijdens de wedstrijd komt het wel opnieuw naar boven. Ik wil hen – mijn ouders, vriendin en dochter – dan ook allemaal enorm bedanken voor hun steun.”