Senior writer en oude bekende Frank Buyse neemt afscheid van Yurek Strumilo, die vrijdag op 72-jarige leeftijd overleed.
“Frank, we moeten echt nog eens afspreken, samen iets gaan eten. Met Bert misschien…”
Dat was Yurek Strumilo, begin vorig jaar, op het einde van onze laatste ontmoeting, hij vocht toen al meer dan twee jaar tegen prostaatkanker. Een verloren strijd, wist hij: “Gelukkig sterven zit er niet in, maar ik ben klaar”. Gelukkig sterven kón niet, daarvoor leefde hij te graag.
Monsieur 1000
Maar hij wist dat hij niet langer meer ‘Monsieur 1000’ was, niet meer de man met de onstuimige levensstijl, ver van. Maar er zat nog voldoende volt in de Belgische Pool om nog eens een avondje herinneringen boven te halen. Bert was Bert Folens, van Saxon, van Saxon Torhout, één van de ploegen waar de volleybalcoach zo succesvol mee was geweest, twee keer landskampioen zelfs.
Maar wellicht ook de ploeg van zijn wildste jaren, Strumilo was gene gewonen. Als coach kon de zoon van een Poolse verzetsstrijder, na WO II gedood, keihard zijn. Als mens was hij vooral gulzig. “Leven was altijd mijn eerste passie”. En dan volleybal. En dan kunst. En dan politiek. En dan filosofie… En dan literatuur…. En dan…
Hij proefde van alles dat het leven kon bieden, was geen heilige, droeg daar ook de gevolgen van, bleef op het einde schier alleen over. Maar, zei hij begin vorig jaar: “Ik ben sterk genoeg om alleen te sterven. Om alleen afscheid te nemen. Absoluut. Al kwamen mijn broer, mijn vrienden, de vrouwen in mijn leven … altijd op de eerste plaats. Maar ik besef dat ik sommigen wel eens pijn heb gedaan.”
Indrukwekkend palmares
Zijn ex-en, zijn dochter met wie hij sedert zijn scheiding geen contact meer had, zelfs zijn vriend Bert met wie het gelukkig weer goed is gekomen… Hij heeft er veel over nagedacht, die laatste jaren van zijn zo goed gevulde leven. Bij een glas cognac, bij een goed glas wijn en bij een zoveelste sigaret. Hij kon en wilde niet stoppen met roken, de dokter had hem gezegd dat hij zou sterven aan prostaatkanker, niet aan longkanker. Zodus…
Diep vanbinnen is de wereldburger altijd een West-Vlaming gebleven
In die laatste jaren waren de successen die hij had gehaald als volleybalcoach – in-druk-wek-kend: elf keer kampioen in zeven verschillende landen – niet meer zo belangrijk voor hem. Hij was 70 geworden, veel belangrijker voor hem waren de vrienden en de herinneringen. “Spreken we nog eens af, Frank…?” Het is er niet van gekomen. Eerst de coronacrisis die kort na onze laatste ontmoeting toesloeg. En daarna gedacht ‘we hebben nog tijd’, Strumilo is sterk, zal niet zo snel buigen.
Hij boog wel, vorige week, de pijnen waren te heftig en hij heeft zelf het moment gekozen waarop hij dit zo rijkgevulde leven wilde beëindigen.
“Geen heilige”
De begravenis is donderdag. In Zedelgem, diep vanbinnen is de wereldburger altijd een West-Vlaming gebleven. En, was hij geen heilige, hij gaf in januari nog mee: “Ik wil wel een kerkelijke begrafenis. Omdat ik dat mooi vind. De speeches, het afscheid nemen… Mensen die rond mijn kist filosoferen over mijn leven, wat ik goed heb gedaan. Niet het aantal titels, maar wat ik heb geleerd van het leven, overal ter wereld.”
Dag Yurek, Monsieur 1000 Volt én tegelijk tendre voyou.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier