Yves Vanderhaeghe wordt er 50: “Een topkerel en een uitstekende coach”

Op 30 januari wordt KVK-coach Yves Vanderhaeghe 50 jaar. De trainer van KV Kortrijk heeft meteen al de assistenten waarmee hij al werkte, uitgenodigd. “Ik ken geen enkele andere coach die dat doet”, aldus zijn ex-assistent en dichte vriend Gino Caen. “Het typeert Yves.” Een warme mens. Een plezante mens ook, zo blijkt uit enkele anekdotes.

“Simpel: Yves is een topkerel en een uitstekende coach”, zo omschrijft Gino Caen de KVK-trainer. Caen, momenteel physical coach van AA Gent, was bij KV Kortrijk en KV Oostende assistent van Vanderhaeghe. “Hij kan nog altijd een perfecte strakke bal over 50 meter trappen. Dan grijnst hij élke keer weer tegen de spelers: Sorry dat ík het beter doe dan jullie…” (lacht)

Ze zijn allebei Roeselarenaars, ook buiten het voetbal zijn het vrienden. “Omdat we allebei no-nonsense zijn”, denkt Caen. “Sociaal, graag tussen de mensen. (lacht) We zijn allebei sterk in caféspelen. Niet toevallig zijn we beiden opgegroeid in een volks café; hij in Roeselare, ik in Lichtervelde.”

Caen is vier jaar ouder, hij leerde Vanderhaeghe kennen toen die als snotaap de behendigheidswedstrijd De Jonge Voetballer won. “Ik zat als jeugdtrainer in de jury. Pas toen Yves enkele jaren later op een voetbalkamp in Roeselare monitor was, begeleider van de jongsten, heb ik hem echt leren kennen.”

In 2008 sloot Vanderhaeghe zijn spelerscarrière af en werd hij bij KV Kortrijk T2 onder Hein Vanhaezebrouck. Het volgende jaar al belde hij Caen. “Ik was trainer van SK Steenbrugge. Of ik zin had in de beloften van Kortrijk? Niemand kende mij in Kortrijk, maar Yves deed een goed woordje. Dat deed hij daarna nog eens bij Hein, waarop die mij opviste voor de A-kern. Toen Yves daarna T1 werd, mijn baas dus, veranderde er niets aan onze relatie. We reden het volgende seizoen, in 2015, hij had mij meteen meegenomen naar KVO, ook samen naar Oostende. Tijdens die ritten bespraken we álles; ik was meer zijn rechterhand dan een assistent. Waarbij het voetbal werd gescheiden van ons privé-leven. Als we iets gaan eten wordt maar weinig over voetbal gepraat. Meer over de kinderen. Het ging vroeger ook wel eens over de vrouwen (lacht), maar de laatste jaren heeft hij alle geluk gevonden bij Catherine. Die twee passen uitstekend bij elkaar.”

Waar zijn jullie nu…?

Vanderhaeghe en Caen zouden bij KVK en KVO zeven jaar succesvol en met veel plezier samenwerken. Waarop Caen bloemleest uit de geestigste momenten. “Tijdens de voorbereiding op een nieuw seizoen zouden we met KVK een oefenmatch spelen op Vlamertinge. Twee weken daarvoor waren Yves en ik uitgenodigd in de kantine van KVK Westhoek op een receptie, ik denk dat het iets uit de wielrennerij was. Etentje en wijntjes inbegrepen. Zei iemand van Westhoek: Allez, waarom oefenen jullie niet tegen ons? Al eens dat veld gezien van Vlamertinge, allemaal bulten, onbespeelbaar gewoon…! Verdoeme, zei Yves, we gaan er blessures oplopen! We zullen toch eerst eens moeten gaan kijken.”

“Ik geloof dat we diezelfde avond de kantine hebben gesloten. Bij het terugrijden vroeg Yves plots hoe ver Vlamertinge van Westhoek lag. Waarop we op zoek gingen naar dat veld, er over de omheining kropen en, met het licht van onze telefoon in het pikdonker op de middenstip gingen staan. Gotver, dat ligt hier echt niet goed… Net op dat moment belde mijn vrouw: Waar zijt ge nu…?! Ik zei: Op de middenstip van SK Vlamertinge! (schatert) We hebben ‘s anderendaags wel gebeld naar Vlamertinge. Er is nog twee weken hard aan gewerkt, we speelden op een prima grasmat.”

(lees verder onder de afbeelding)

En nog eentje uit de KVK-periode. Met Hein nog, ook een copain. Karim Belhocine, toen nog speler bij KVK, had vliegangst. “We trokken op stage naar Spanje. Karim had vooraf gewaarschuwd: Ik vlieg niet! Maar we dachten dat hij bij het vertrek toch wel zou opduiken. Neen dus. Waarop Hein: Tja, dan zal jij met de auto moeten rijden, Yves. 1.800 kilometer! Neem maar keeperstrainer Gianny De Vos mee, zo kunnen jullie afwisselen. Gianny ging mee, maar Yves was ziedend. Hij rééd in één ruk door, zonder één keer het stuur te willen afgeven. Aan 140 of 150 per uur. Bij terugkeer zaten er vier snelheidsovertredingen in de bus. Een beetje koppig kan hij wel zijn, ja.”

Coucke kon er ook niets van

Maar hij is vooral een winnaar. Alleen mocht hij zich niet kwaad maken op Marc Coucke toen die er niks van bakte in een spelletje padel. We zijn dan al in Oostende.

“Yves is een geboren winnaar. Hij kan écht niet tegen zijn verlies. Ik wist dat al van bij KV Kortrijk, toen we eens tennispartijtjes organiseerden. Hij vond een gewone verdeling niet eerlijk, er moest getrokken worden. Bij trekking kreeg hij Landry Mulemo toegewezen. Die vroeg Tennis, wat is dat…? Yves wist meteen waar hij aan toe was. En maar lelijk doen bij elke bal die Landry missloeg. Op oefenkamp in Spanje met Oostende gebeurde precies hetzelfde. Een padeltornooitje, weer namen trekken. Hij trok Marc Coucke. Die blijkbaar niet veel beter kon padel spelen dan Mulemo kon tennissen. (lacht) Yves had net zo goed in zijn eentje kunnen spelen, hij speelt uitstekend tennis en padel. Daardoor geraakten ze ook in de finale. Hilarisch: bij elke misser van Coucke zag je Yves in elkaar schrompelen. Maar tegen Coucke durfde hij natuurlijk niét uitschieten. Ze verloren maar nipt, maar Yves kon er niet mee lachen.”

In maart vorig jaar werd Gino Caen, in onmin geraakt met de toenmalige coach Fred Rutten, op Anderlecht ontslagen. Drie maanden nadat Coucke Vanhaezebrouck die Caen bij zijn komst op Anderlecht meteen uit Oostende had opgevist op straat had gezet. Vijf maanden eerder was Vanderhaeghe als T1 teruggekeerd naar Kortrijk. Toen hij afgelopen zomer op zoek moest naar een assistent bij KVK, leek het niet meer dan logisch dat hij Caen zou bellen.

(lees verder onder de afbeelding)

“Yves zei dat het Kortrijkse bestuur me zou contacteren. Maar dat duurde nogal. Terug van reis reclameerde hij al: Hebben ze je nu nog niet gecontacteerd? Intussen onderhandelde ik wel al met AA Gent. Michel Louwagie kende mijn voorwaarden, hij zou tegen de vrijdagavond beslissen. Toevallig trekken Yves en ik die avond samen naar een receptie van Club Roeselare. Zijn pa was ook mee, herinner ik me. Ik zei Yves dat Michel die avond zou laten weten of het doorging of niet. (lachend) Hij wond zich nog op: Dat kan niet, Louwagie zit vanavond in Brussel op een vergadering van de Pro League! Het was nog waar ook. Maar op zaterdagochtend belde Louwagie dat het ok was. En ik had mijn woord gegeven. Ik weet zeker: ooit werken we opnieuw samen. 100 procent zeker! Want ik leerde in al die jaren dat we elkaar sterker maken.”

Vanderhaeghe is al die jaren altijd Yveske gebleven. “Hij is hooguit wat cynischer geworden, maar hij is nog steeds iemand die altijd zegt wat hij denkt. Het soms uitspúwt, maar na een minuut is hij weer vriendelijk. Het is misschien zijn grootste sterkte: hij kan afstand nemen van het voetbal. Hij heeft natuurlijk wel een aantal vrienden aan zijn spelerscarrière overgehouden, maar Stefaan Tanghe en Olivier Deschacht springen er toch ver bovenuit. Bovenal is hij een genieter. Eten, drinken… Ik denk dat zijn hersenvliesontsteking op zijn 18e hij lag toen lang in coma, daarin een grote rol speelde. Dat hij vanaf toen nog meer wilde genieten van het leven. Gelukkige verjaardag, Yves!”