Benito Bonamie moet naar zijn vader luisteren. Niet enkel thuis, maar ook op het voetbalplein. Zijn vader is immers ook de trainer van de B-ploeg van KFC Varsenare in vierde provinciale. “Soms roept hij op mij, en roep ik terug. Zoek daar niets achter, dat is pure beleving. Thuis blijft daar niets van hangen.”
Vier jaar geleden moest Benito Bonamie vertrekken bij Cercle Brugge. Wesley supporterde vervolgens voor hem bij Varsenare. In de reeks U13 was het trainersambt vacant. Aan Wesley werd gevraagd om dat in te vullen. Zo werd hij van fervente fan gedreven coach. “Toen het B-elftal in klimmen en dalen werd opgericht stelde ik mijn kandidatuur. Het vervolg van het verhaal ken je. Dit is mijn derde seizoen, we misten net de promotie. Als sportman doet dat een beetje pijn, al blijft de hoofddoelstelling mijn leerlingen te laten doorstromen. Halfweg ons eerste kampioenschap is Benito erbij gekomen. Aanvankelijk had hij het moeilijk, maar hij hield vol en ontpopte zich tot bruikbaar element. Nu sukkelt zoonlief spijtig genoeg met een letsel in de liesstreek. Vader en zoon is één ploeg is niet simpel, voor beide kanten niet. Toch lukt het. Meer dan een ander is hij niet maar zeker ook niet minder.”
Pure passie
“Wat ik nu doe vervul ik met pure passie, zonder druk. Nooit pas ik me aan. De groep ontbolstert. Toch ga ik studeren voor mijn Uefa A. Waarom? Ik doe het gewoon graag. Het ligt niet in mijn bedoeling te solliciteren in hogere reeksen.”
Benito baalt omdat hij de seizoenstart zal missen. “Pa lijkt mij een fantastische coach, daar zijn we het allemaal over eens. Soms roept hij op mij, en dan roep ik terug. Zoek daar niets achter, dat is pure beleving. Thuis blijft daar niets van hangen. We respecteren immers de waarden van ons gezin. Soms, tijdens de wedstrijden, gaat hij in de dug-out zitten en verslapt ons spel. Van als hij rechtstaat pakken we de draad weer op. Dat is een steeds weerkerend fenomeen. Soms vraag ik me af of hij het niet opzettelijk doet.”
Chronische blessure
“Vorig seizoen, tijdens de voorbereiding, had ik vaak last van mijn lies. Nu duikt dat fenomeen weer op. Het is dus chronisch en zeer vervelend. Ik wil immers voetballen en progressie boeken. Anderzijds, mijn papa leerde me met pech om te gaan. Het komt er dus op aan geduldig te blijven en gehoorzaam naar hem te luisteren.” (Jean Pierre Vanheerwynghels)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
