In mei was er van onheil nog geen sprake en poseerden vijftien jonge dames van VVGA nog zeer enthousiast voor onze foto. Niettemin heeft de damesploeg haar laatste wedstrijd gespeeld. “Ik heb gevochten voor het voortbestaan, maar na veel trekken en sleuren heb ik de handdoek in de ring gegooid”, zegt Joyce Ooghe (21). Er zijn niet meer genoeg meisjes met interesse om een volwaardige ploeg te vormen. Joyce trekt nu naar Izegem.
Voetbalvereniging groot-Alveringem (VVGA) is een bloeiende sportvereniging. En al zeker sinds de gemeente in de Oerenstraat een nieuwe voetbalaccommodatie bouwde.
Het was de Alveringemse trainer Philip Nock die meer dan tien jaar geleden een meisjesploeg oprichtte. “Ik zag op een dag dat de jongens de bal niet wilden afgeven aan de meisjes en dat maakte me kwaad”, mijmert Philip. “Ik besliste prompt om een meisjesploeg op te richten en ging in alle bussen van Alveringem flyers steken, een oproep om naar het veld te komen en zich lid te maken. Het was een succes!”
Eén van die meisjes was Joyce Ooghe, dochter van het bakkerskoppel Koen en Isabelle uit de Nieuwstraat. Nu, zestien jaar later voetbalt Joyce nog altijd. Meer nog, het is haar grootst mogelijke passie.
Groepssfeer
“Toen ik zes jaar oud was, ben ik bij VVGA gegaan”, vertelt de studente orthopedagogie. “Ik turnde ook in Alveringem, maar van mijn ouders moest ik kiezen. Ik koos toen al – zonder enige twijfel – voor voetbal.”
“Sommige jaren waren gemengd, maar de U13 bijvoorbeeld was een vaste kern van een 12-tal vriendinnen. Waarom ik altijd zo graag gevoetbald heb bij VVGA? Om te beginnen liggen de velden vlakbij. Ik kon te voet of met de fiets gaan. Heel efficiënt, ook voor mijn ouders die een drukke en onregelmatige job hebben, maar op die manier toch snel even naar een thuismatch konden komen.”
“En ten tweede voor de groepssfeer. Er was een familiegevoel onder de meisjes. Vorig jaar speelden we Tweede Provinciale en dat liep goed. We eindigden vijfde van 13 ploegen. In juli van dit jaar moesten we van de bond – omwille van het wegvallen van meerdere ploegen – verplicht overstappen naar Eerste Provinciale. Het was een mooie kans die ons niet af schrok.”
Wat liep er fout?
“Waar het dan mis liep? Geen verkeerd woord over onze trainer, maar er spelen meerdere factoren. De communicatie was niet altijd perfect en voor sommige meisjes was voetbal niet langer prioriteit. Je moet toch een kern van rond de 16 speelsters hebben. Wij hadden geen kern meer. De laatste 4-5 weken waren we nog met vier of vijf op training…”
“We hebben heel wat gesprekken gehad, vier vergaderingen en ik heb er onomwonden gevraagd wie er nog voor de volle honderd procent wilde voor gaan. Zes mensen staken hun vinger op… Ik heb slapeloze nachten gehad en ben er – letterlijk – ziek van geweest. Feit is dat we zondag 29 september onze laatste match hebben gespeeld. Na het laatste fluitsignaal ben ik gecrasht.”
Naar Izegem
Wat nu? “Ik kan niet zonder voetbal”, glimlacht Joyce. “Ik ben iemand die de maandag al verlangt naar de training op vrijdag. Ik houd van de groepssfeer, maar ben ook een competitiebeest. Opgeven en verliezen, staat niet in mijn woordenboek.”
“De voorbije jaren werd ik meer dan eens gesolliciteerd door andere ploegen, maar ik bleef Alveringem trouw. Sinds het nieuws bekend is, heb ik van acht ploegen een aanbieding gekregen. Ik ben iedereen dankbaar, maar koos voor Mandel United in Izegem, een sterke ploeg waar ik heel wat meisjes ken.”
“Izegem is ook niet ver van Kortrijk, de stad waar ik studeer. Ik ben er warm ontvangen en het voelt als thuiskomen. Toch is het dubbel om na 16 jaar in de geelblauwe kleuren van VVGA nu plots in zwartrode kleuren te spelen. Ik moet ook inboeten op privétijd in het weekend met mijn ouders en huisdieren. Ik heb gevochten voor de damesploeg van Alveringem, maar het heeft niet mogen zijn. Ik neem nu met volle goesting deze nieuwe start”, zegt Joyce enthousiast.
(AB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
