10 of 19 punten: coach Jamath Shoffner moet KV Oostende sportief verder doen opklimmen. De 45-jarige Amerikaan is bij ons een nobele onbekende, maar straalde in zijn eerste interview wel een zekere overtuiging uit. “Ik wil positief voetbal brengen.”
First game, first win. De 2-0-bekerzege tegen RWDM en bijhorende kwalificatie voor de halve finales van de Beker van België zijn de eerste officiële statistiekjes voor Shoffner. Kanttekening: hij kwam pas vorige week maandag aan ter vervanging van Michiel Jonckheere en had slechts anderhalve dag tijd om de bekermatch voor te bereiden. Dus, minstens een dikke chapeau aan Kurt Bataille, Korneel Deceuninck en Peter Mollez.
“Amper een dag voorbereidingstijd maakt het moeilijk, zeker als je ziet wat er allemaal rond de club beweegt. Op zo’n moment heb je jongens nodig die er écht voor gaan, gemotiveerd zijn, iets willen bewijzen en simpelweg voetbal willen spelen. Het team moet vrij kunnen zijn – dat zag je trouwens ook al tegen Zulte Waregem. Kortom: wat een knappe reactie van deze groep.”
We zagen al flarden van het soort voetbal dat Shoffner wil brengen. “Intensiteit, agressie, een vlotte omschakeling, defensief solide. Dat zag je al tegen RWDM. Na de 1-0 – die voortvloeide uit onze pressing – gingen we niet achteruit en bleven we doorgaan. Positief, moedig en energiek voetbal: dat is onze identiteit.” Zien we een vervolg zondagavond tegen Deinze?
Risico
Het nieuws rond KVO valt niet stil: een pak financiële moeilijkheden en sinds deze week ook een voorlopig bewindvoerder die de dagelijkse leiding overneemt. Enkele dagen voor zijn officiële aanstelling op maandag 15 januari verbrak Shoffner zijn contract als hoofdcoach bij de Luxemburgse nummer twee, F91 Dudelange. Waarom een overstap wagen naar een club in diepe existentiële crisis? “Ik weet dat er problemen zijn. Maar dit is een aantrekkelijke club met een mooie traditie. Ik ken KVO en de Belgische competitie al een beetje omdat ik ze vanuit Luxemburg al volgde. Het is een uitdaging om hier te mogen coachen en een team te bouwen. Oprecht, ik geloof in een positieve afloop van dit project. De moeilijkheden zullen opgelost geraken, zonder dat men mij beloftes maakte. Ja, het is een risico, maar ik wil deze kans grijpen. Begrijp me niet verkeerd: ik had het prima naar mijn zin bij Dudelange. Tweede in de stand, uitzicht op Europees voetbal en misschien zelfs meer. En heel mijn gezin – vrouw en vijf kinderen – woont daar. Sterker nog: vier van mijn vijf kinderen zijn geboren in Luxemburg. Kortom: het was geen simpele keuze.”
Jesse Marsch
De familie zoekt intussen een onderkomen in of nabij Oostende. Laat ons dan maar kennismaken met de coach die toch wel een bijzondere voornaam heeft. “Spreek het gerust uit als ‘Jay-mut’. Het is een weinig voorkomede naam, I know (lacht). Het is een samentrekking van American-footballspeler Joe Namath enerzijds en de Bijbelse naam Japheth (Jafet in onze contreien, één van de zonen van Noah, red.) anderzijds. Maar hé, noem me gerust Jay, hoor.”
Shoffner is afkomstig uit Greensboro, North Carolina. “Deze staat heeft zowat alles: prachtige bergen in het westen, een mooie kust in het oosten”, zegt de coach. “Mijn familie was best wel ‘into soccer’, maar ik ben de enige die er een carrière in uitbouwde. Ik speelde op de flank: als 7 of 11, of als 2 of 3.” Tussen 1992 en 2011 speelde hij niet meteen bij de grootste clubs: Shelbourne (Ierland), Borussia Neunkirchen (Duitsland), Virginia Beach (VS), SV Weil (Duitsland), Avenir Beggen en UN Käerjeng (beide Luxemburg). Maar wanneer hij over de teams praat, fonkelen de ogen van de sympathieke Amerikaan.
“Ik stopte met spelen bij Käerjeng en ben er ook beginnen coachen, eerst bij de jeugd. Daarna mocht ik als assistent aan de slag bij de Luxemburgse nationale ploeg.” Hij was ook assistent bij Virton in ons land aan de zijde van trainer Dino Toppmöller, nu trainer van Eintracht Frankfurt en gewezen assistent bij Bayern München en RB Leipzig. En nadien was Shoffner nog aan de slag als hoofdtrainer bij Canach (Luxemburg), opnieuw assistent bij Charlotte (VS) waarna Dudelange volgde. “Om een goeie trainer te worden, hoef je wat mij betreft geen hele grote carrière te hebben gehad. Kijk naar Jürgen Klopp of José Mourinho, om maar enkele te noemen. Voor wie helemaal niet op niveau speelde wordt het moeilijk. Want hoe voel je anders de sfeer in een kleedkamer aan of langs de zijlijn? Maar als je zoals ik op een degelijk niveau speelde, is alles mogelijk. Nee, veel Amerikaanse trainers in Europa heb je niet – ik denk een twee- of drietal op profniveau. Mijn vriend én mentor is alvast Jesse Marsch (ex-Leipzig, -Salzburg en -Leeds, red.). We spreken elkaar regelmatig en hij opende de deur voor veel Amerikanen. Maar Amerikaan of niet: eigenlijk maakt het weinig uit. Zolang je maar met de jongens kan communiceren. (lacht) Na al mijn jaren hier in Europa voel ik me al bijna een Europeaan, al kan ik mijn Amerikaanse roots niet verloochenen.”
WK
Toch ook opvallend: hij stond ook aan de zijlijn van de Amerikaanse U20 op de wereldbeker in Polen (2019), met onder andere Timothy Weah (Juventus), Sergiño Dest (PSV) en Chris Richards (Crystal Palace). “Voetbal is in Europa groter dan in de Verenigde Staten, maar zet er toch grote stappen. De stadions, infrastructuur, trainingsfaciliteiten… Alles wordt beter. Door het wereldkampioenschap in 2026 in de VS, Canada en Mexico stoomt het hele land zich klaar.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
