In een ver verleden was Oostendenaar Geert Meesschaert (61) actief als scheidsrechter in eerste klasse. Hij blik samen met ons terug op deze mooie, maar soms ook erg bewogen periode. “Ik heb een paar keer politiebegeleiding nodig gehad na een wedstrijd.”
Geert Meesschaert werd geboren op 13 december 1961 in Oostende. Hij groeide op in Stene-Dorp, en trok naar de Rijselstraat in Brugge, afdeling Sport – Wetenschappen, met de ambitie om regent Lichamelijke Opvoeding te worden. Uiteindelijk volgde hij een andere koers, vier jaar hogere studies Accountancy-Economie, aangevuld met een MBA aan Vlerick in Gent. Hij vervulde zijn legerdienst bij de Zeemacht in Oostende, slechts tien maanden, omdat hij scheidsrechter was bij de ploegen van het leger. Het leger combineerde hij met lesgeven in het avondonderwijs in Roeselare, afdeling Boekhouden-Fiscaliteit. Daarna ging hij aan de slag bij een dochterbedrijf van BASF in Oostende. Na zeven jaar, hij was 28, stapte hij over naar uitzendbedrijf Vedior. Daar kwam hij in contact met Outplacementbureau De Vlaminck en werd er benoemd tot algemeen directeur. Hij nam de aandelen over, eerst onder de naam Carela en in 2007 als Meesschaert & Partners, een bedrijf met 17 vestigingen in België en twee kantoren in Nederland, Het bedrijf is gespecialiseerd in het begeleiden van mensen na hun ontslag.
Geert runt sinds 2018 ook kunstgalerij Expo 18 aan de IJzerstraat in Oostende, waar hij de ruimte ter beschikking stelt van kunstenaars. Daarnaast is hij begin 2022 ook voorzitter geworden van het woon-zorgcentrum St.-Monica, met meer dan 250 bewoners, met twee vestigingen, Monica en de Drie Platanen. Geert is getrouwd geweest met Rosita en samen hebben ze twee dochters, Annelies (35) en Barbara (31). Zijn tweede vrouw is Anne-Mie. Samen wonen ze op het Leopold-I-plein. Geert is fiere ‘pappie’ van drie kleinkinderen en plus-papa van twee kinderen.
Scheidsrechterscursus
Geert Meesschaert begon met voetballen bij VG Oostende. “Op vijftienjarige leeftijd speelde ik minivoetbal bij FC Mayflower en toen ik 17 werd, vroeg ‘nonkel’ scheidsrechter Roger Tournoy of ik zin had om arbiter te worden. Ik volgde de cursus bij de Oostendse vriendenkring, waar ik ondertussen ere-voorzitter ben. Mijn peter was Marc Beirens. Als eerste wedstrijd floot ik de miniemen van SKVO tegen VG Oostende. Mijn beoordeling was uitstekend en ik was vertrokken. In 1978 startte ik als ref en ik, promoveerde in 1983 naar vierde provinciale. In 85 volgde derde provinciale, in 87 tweede en in 88 eerste provinciale. In 1989 was ik kandidaat voor bevordering en in 1990 mocht ik de overstap naar nationale maken. Tot 2006 was ik arbiter in hogere afdeling, waarvan tien jaar in eerste nationale.
Van bij de jeugd was ik zeer kordaat en rechtlijnig in mijn arbitrage. In provinciale moest ik op Ingelmunster, 2de provinciale, fluiten. Ik werd belaagd tot in mijn kleedkamer. Ik vroeg om politiehulp en de ploegafgevaardigde bleek politiecommissaris en samen hebben we twee uren gewacht tot iedereen gekalmeerd was.
Er was ook de derby SV Diksmuide-Handzame, 1ste provinciale. Ik was 29 en maakte me in de kleedkamer klaar om de spelers te controleren voor aanvang van de wedstrijd. Onder het scheidsrechterblad vond ik 5.000 frank (125 euro, red.) Niemand kon me zeggen van wie dat geld was. Ik heb dat gemeld aan de bond en ben achteraf vier keer naar Brussel moeten gaan om het allemaal uit te leggen. Blijkbaar was het geld, bij vergissing, tussen de identiteitskaarten terecht gekomen en werd dan vergeten door de ploegverantwoordelijke van Handzame. Handzame als ploeg en ik, als ref, zijn dat seizoen naar nationale gestegen.”
Te klein?
“In tweede nationale kreeg ik de commentaar dat ik als ‘kleine ref’ (1m68) nooit in eerste zou geraken. Ik heb doorgebeten en dankzij controleur Marc Maertens, van wie ik veel leerde en die mij feliciteerde omdat ik een tweede gele kaart gaf aan een speler die te lang treuzelde om in te werpen, ben ik toch naar eerste nationale gestegen. In eerste klasse heb ik pikante derby’s Cercle – Club gefloten en ook een degradatieduel Cercle – Mons, met mijn goede vriend Ronny Desmet als T2 van Harm Van Velthoven. Ik belde wekelijks met Ronny, maar ik heb die match wel drie doelpunten afgekeurd van groen-zwart. Mons kreeg één kans en won met 0-1. Ik ben met politiebegeleiding naar het restaurant gereden en in de week die erop volgde, heb ik vier lekke banden gehad.”
“Ik had ook de luxe om in het buitenland te mogen fluiten, internationale jeugdtornooien en Europese wedstrijden in onder meer Azerbeidzjan en Armenië. Op mijn 45ste moest ik stoppen na een 130-tal matchen in 1ste klasse. Ik heb nog geprocedeerd tegen de bond wegens leeftijdsdiscriminatie. Jaren later heb ik gelijk gekregen, zodat Bjorn Kuipers op zijn 48ste nog de finale gefloten heeft van de WB 2018. Dankzij de arbitrage heb ik veel ervaring op vlak van leiding geven opgedaan. Pär Zetterberg vond ik altijd een superspeler en als ik in Gent kom, heb ik nog altijd contact met Alex Kaklamanos, die vaste gast is in restaurant Athene, waar ik regelmatig kom. Voor de beste Belgische speler gaat mijn voorkeur naar Wesley Sonck. Als betere trainer gaat mijn keuze naar Georges Leekens en Trond Sollied.”
Na zijn scheidsrechterscarrière deed Geert het onthaal van de refs bij KV Oostende, waarbij zijn ervaring goed van pas kwam. Net voor hij 50 werd, had hij nog twee doelen. “Ik wilde een marathon lopen en een wandeltocht van 169 kilometer afleggen tussen Zandhoven, de woonplaats van mijn tweede vrouw, en Oostende. In november 2011 wandelde ik in twee dagen van De Kempen naar de kust. Met de marathon van Oostende in 2011, gelopen in 4u30’, was mijn droom vervuld. Mijn marathonprestatie was zo positief dat ik het zotte idee kreeg om in 2012 het project 12-12-12 op te starten voor het goede doel, de vzw Ga voor Geluk. Bedoeling was 12 marathons te lopen in 12 maanden in 2012. Ik haalde 25.000 euro sponsoring op en ik liep de twaalf marathons. In februari 2013, in de sneeuw, heb ik nog een 13de aflossingsmarathon gelopen in Zandhoven én in augustus de 100 kilometer van Bornem gewandeld, ook voor het goede doel.”
Actief als observer
Geert was ook CEO van VV Coxyde en van Union St-Gilloise in 2015. “In 2017 werd ik penningmeester van Tennisclub Vicogne in Bredene”, gaat Geert verder. ”We tellen meer dan 250 leden en zijn dringend aan verhuis toe. We staan open voor een nieuwe locatie. Geef ons 15.000 m² en we zetten een nieuwbouw met alles erop en eraan voor tennis en padel. In mei 2023 neem ik voor de vierde keer deel aan de Coast Walk, 80 kilometer van Knokke naar De Panne of omgekeerd. Voetbal blijft wel mijn grootste passie. Sinds twee jaar ben ik actief bij Voetbal Vlaanderen als ‘observer’ om scheidsrechters te rekruteren, te begeleiden en te scouten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
