De Tuin van Eden is het Waterloo van bondscoach Marc Wilmots geworden. De prestatie van de Rode Duivels tegen Wales – wie kan er dat land eigenlijk aanduiden op een blinde kaart van Europa – ging de schaamte voorbij. Thomas Meunier en Jordan Lukaku, onze ‘West-Vlamingen’ in het elftal, deelden op het veld mee in de afgang.
De voortekenen in Rijsel leken nochtans best oké. De files aan de grens deden Belgisch aan, zelfs de de smaak van de frieten aan het stadion bezorgde ons een thuisgevoel, dat sowieso nooit ver weg is in een stad die alleen door een vreemde kronkel van de geschiedenis niet tot Vlaanderen behoort. De omgeving van het Stade Pierre Mauroy kleurde zwart, geel en rood als nooit tevoren en er werd evenveel West-Vlaams gesproken als op een doordeweekse dag in Auchan.
Wales-België was de tweede wedstrijd van de Rode Duivels op dit EK die ondergetekende live ging bekijken, na het duel tegen de Ieren in Bordeaux. Deze pot voetbal zat me van in het begin niet lekker, mijn klapstoeltje in de tribune evenmin. In Lille zijn ze bij de bouw van hun stadion erg creatief geweest om de capaciteit zo hoog mogelijk te krijgen (zie foto). Ik zat uitgerekend op zo’n zitje vlak naast de trap, dat een kwartdraai behoeft om je geen ongeluk te vallen. Dan betaalt een mens al 85 euro voor een ticket en krijgt hij er nog een van de grootste ontgoochelingen uit de Belgische voetbalgeschiedenis bij.
Konijnenpoot vergeten
Bondscoach Marc Wilmots was de konijnenpoot die hij erfde van Guy Thys in het hotel vergeten. Zijn witte gelukshemd droeg hij wel. In zijn typische houding, met een van de armen horizontaal op de borst gespreid en af en toe met de vingers tussen de knopen frunnikend, leek hij Napoleon wel. Sinds vrijdagavond mag je het Stade Pierre Mauroy zonder enige schroom zijn Waterloo noemen.
Daar waar hij opnieuw veronderstelde te kunnen teren op het onmiskenbare talent van vooral zijn offensieve compartiment, dobberde het elftal maar wat zielloos en zonder kompas rond op een poel van voetballende tristesse. De koude douche die spelers en staf te verwerken kregen was zo mogelijk nog natter dan wat wij over ons heen kregen op weg naar het stadion. Thomas Meunier en Jordan Lukaku, onze ‘West-Vlamingen’ in het elftal, deelden mee in de afgang van formaat. De rechtsback liet zich bij het tweede doelpunt van Wales in de luren leggen door een spits die zelfs in de Engelse tweede (!) klasse niet uitblinkt in scorend vermogen en zijn collega op de linksachter leek wel aan de leiband te liggen. Als je Lukaku opstelt, moet je hem zijn aanvallende bewegingsvrijheid gunnen, anders kan je daar eender wie posteren, quoi.
Wat zouden vakmannen als Hein Vanhaezebrouck, Yves Vanderhaeghe, Francky Dury en vooral Michel Preud’homme van het blamerende schouwspel in Rijsel hebben gedacht? Als die coaches één iets gemeen hebben, dan wel dat ze een elftal in een herkenbaar spelsysteem kunnen neerzetten. De naam van Preud’homme wordt hier en daar al naar voren geschoven als mogelijke opvolger van Marc Wilmots, die hoe dan ook naar de uitgang van het bondsgebouw zal worden geleid. Maar de gewezen doelman van Standard, KV Mechelen en Benfica heeft nog maar pas zijn woord aan Club Brugge gegeven om er nog een jaartje bij te doen. Zal zijn voorzitter Bart Verhaeghe, tevens de nieuwe sterke man van de bond, zijn trainer een duobaan toestaan? We mogen hopen van niet. Deze gouden generatie Rode Duivels verdient beter dan een ‘bijklusser’.
EK Voetbal
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier