Al elf jaar delen ze lief en leed, al zes jaar is Annelore Boutens mevrouw Sammy Bossut. Dat het icoon van Essevee vanavond hoogstwaarschijnlijk opnieuw niet tussen de palen staat, is geen drama na de schedelbreuk van 1 augustus. Dat na vijftien jaar zijn contract misschien niet verlengd wordt, ook niet. “Hij speelt tóch nog twee jaar. En daarna: postbode of voetbaltrainer, als hij maar gelukkig is.” Een gouden vrouw die alles pakt zoals het komt.
Annelore Boutens (32) weet dat haar echtgenoot deze vrijdagochtend toch iets korzeliger aan het ontbijt zal zitten. Haar echtgenoot is Sammy Bossut (35), doelman en icoon bij Zulte Waregem, die vanavond in het Regenboogstadion in de topper tegen Anderlecht hoogstwaarschijnlijk weer op de bank zal zitten – zijn vervanger Louis Bostyn doet het goéd. “Dan merk ik wel zijn teleurstelling, hoe hij ermee zit. Hij is meer afwezig, stiller ook. Ik begrijp dat. Sammy is nog zó gedreven, hij wil nog zó graag spelen.”
Al is Annelore al lang blij dat haar echtgenoot weer helemaal gezond is. Die 30 procent gehoorverlies nemen ze erbij, net als de helm die hij nu de rest van zijn voetbalcarrière moet dragen. Want het leven had er helemaal anders kunnen uitzien na die verschrikkelijke botsing op 1 augustus met Jordan Botaka in de laatste oefenmatch voor het nieuwe seizoen tegen AA Gent.
Angstig telefoontje
Annelore: “Eerst kreeg ik een telefoontje van mijn mama die via Facebook had opgevangen dat Sammy iets had opgelopen – ik dacht toen dat een lichte voetblessure weer was opgestoken. Daarna een telefoontje van de clubarts vanuit het ziekenhuis: een zware hersenschudding, niet panikeren, nog een scan nemen… Daarna een nieuw telefoontje: Sammy wordt overgebracht naar het UZ in Gent . Ik kreeg hem toen wel even aan de telefoon. Danig verward: schatje, I love you …, de hele tijd door, als een bandje dat afspeelde. Ik dacht: oei, hoort iedereen dat daar allemaal? ( lacht ) Maar ik zat na een val zelf thuis met een lichte hersenschudding, mijn mama moest Nina (5) en Lilou (3) opvangen, waarop ik met Sammy’s broer Benny naar Gent ben gereden. Een schedelbreuk dus, maar de scan viel wel mee. Er was alleen enige vrees voor de bloeding, maar hij bleef stabiel. Ik panikeer niet snel, Sammy pepert me steeds maar in dat we alles pakken zoals het komt, maar toen zakte de grond toch wel even weg van onder mijn voeten.”
Waregem Koerse
Het is wat, leven met een man die voor zijn werk elke week hoofd en lijf moet riskeren, met al die drieste aanvallers. Annelore, administratief bediende maar momenteel voor de kinderen thuis in Dentergem, leerde Sammy elf jaar geleden kennen op Waregem Koerse. De Waregemse wist niet eens dat hij een topvoetballer was. “Is die wel iets voor mij, dacht ik. ( lacht ) Een topvoetballer, niet meteen het leven dat ik voor ogen had, ik was uiteindelijk maar van eenvoudige komaf. Maar Sammy bleek vooral een heel gewone jongen. Het mooiste compliment vind ik nog steeds als we te horen krijgen dat we zo gewoon zijn gebleven. Ik volg het voetbal nog steeds even weinig, ik was eigenlijk altijd bang dat Sammy iets zou overkomen. Die schedelbreuk was ook veruit zijn zwaarste blessure ooit, niet te vergelijken met zijn blessure aan de buikspieren. Maar ik wist hoe graag hij voetbalde. Ook al werd hij tien dagen later 35 jaar, geen moment was er de gedachte dat het misschien wel het einde van zijn loopbaan kon betekenen. ( nadenkend ) Eerlijk, vooral voor de kinderen kijk ik daar nochtans wel een beetje naar uit. Eindelijk weer een beetje een normaal familiaal en normaal sociaal leven, een etentje met vrienden in het weekend is uitzonderlijk. En vanaf donderdag geen frietjes, geen laat bezoek… Dat wordt toch wel eens onderschat, hoe je leven als vrouw helemaal in het teken staat van je man, vooral als er kinderen zijn. Iedereen zegt dan wel dat ze goed verdienen, maar dat is niet altijd het belangrijkste.”
Normaal leven
Annelore zal nog minstens twee jaar moeten wachten op dat normaal leven. Want de doelman van Essevee herstelde snel, hij was begin november alweer helemaal fit en zat de vorige drie wedstrijden alweer op de bank. Invallersdoelman Louis Bostyn doet het prima en blijft ook staan. Hij houdt Bossut, icoon aan de Gaverbeek, op de bank. Niet terecht, vindt hij. En dat zal Annelore deze ochtend wel merken. Het maakt de toekomst van de doelman bij Essevee, straks einde contract, ook onzeker. En daar wordt ten huize Bossut-Boutens over gepraat, ja.
Annelore: “Ik weet dat het in het voetbal snel kan gaan. Al maak ik mij niet te veel zorgen over onze toekomst. Sammy wil in elk geval nog twee jaar voetballen en hij vindt wel een club. Daarna zien we wel. We hebben goed gespaard, maar er zal na zijn voetbalcarrière wel nog moeten gewerkt worden. Blijft hij niet in het voetbal, dan vindt hij wel iets anders. Dat maakt mij niet uit, als hij maar gelukkig is. Of dat dan als keeperstrainer of als postbode is, dat maakt mij echt niet uit.”
Toptransfer
Ze gaan het weer pakken zoals het komt. Tot in januari toch. ( zie kader ) Het zou raar doen, haar man bij een andere club dan Zulte Waregem. Bossut staat er al vijftien jaar tussen de palen en is er een meubelstuk geworden. Het had in zijn beste jaren anders gekund, Club Brugge en zelfs een buitenlands avontuur in Turkije bij Sivasspor waren misschien wel mogelijk. “Ik had hem wel een toptransfer gegund, je kan je niet voorstellen wat hij in zijn carrière al allemaal voor het voetbal heeft gedaan en opgeofferd. Ook het buitenland was al doorgenomen, ik zou Sammy gevolgd hebben. Ik had het wel eens willen meemaken, zo’n buitenlands avontuur. Al zou het nu met kinderen minder evident zijn.” Sammy komt even tussen: “Voor mij was dat altijd een voorwaarde: het moest 100 procent oké zijn voor vrouw en kinderen.”
Rode Duivel in Brazilië
Er staat intussen al vijftien jaar Essevee op zijn teller. Hij is best tevreden over zijn carrière. Vicekampioen in 2013, bekerwinnaar in 2017, vier Europese campagnes. En als kers op de taart, Rode Duivel op het WK 2014 in Brazilië. Al was dat laatste voor Annelore niet evident. “Ik was toen net in IVF-behandeling, dat doet wat met je hormonen, hoor. Ik was niet blij dat België werd uitgeschakeld, maar ik was toch content toen Sammy weer terug was.”
Dat door die WK-selectie hun kerkelijk huwelijk van juni 2014 naar juni 2015 moest worden uitgesteld, vond Annelore ook wel jammer. “Maar ik gunde Sammy natuurlijk helemaal dat WK. Omdat mijn oma ziek was, zijn we nog snel in september getrouwd voor de wet. Ze heeft dat nog kunnen meemaken.” Dat de enige cap die hij haalde, een WK-voorbereidingsmatch in mei 2014 tegen Luxemburg, door de FIFA nooit werd erkend (door een vervanging te veel, red.) , maakt haar minder uit. “We zaten toen met z’n allen, streepjes op de wangen, in de tribune. Neen, voor mij blijft Sammy voor altijd een echte Rode Duivel.”
Romanticus
Sammy noemt haar een gouden vrouw . Annelore: (vertederd) “Hij is toch zo’n romanticus, hij laat nog steeds elke ochtend een lief berichtje na. Hij draagt mij op handen. Hij vindt het maar logisch dat hij mij ook helpt in het huishouden, soms een wasje insteekt en zo, ik ga ook graag nog eens weg met mijn vriendinnen. Soms denk ik, ik ben nog jong, maar uiteindelijk leef ik helemaal voor mijn gezin.”
Een gelukkig gezin. Dat vermaledijde jaar 2020 – coronacrisis, een slecht sportief jaar met Essevee, een schedelbreuk en nu de onzekerheid over Sammy’s voetbaltoekomst – kan daar niets van af knabbelen.
“Omdat ik besef dat het veel erger had kunnen zijn. Voor hetzelfde geld was Sammy nu verlamd of zo. Ik ben nog elke dag dankbaar dat alles goed is gekomen. We hebben al onze tegenslagen gekend. De IVF was lastig, vier sterfgevallen op twee jaar in de familie, Lilou had de eerste maanden last van reflux waardoor we lang ’s nachts om beurten moesten opstaan. Maar we slaan ons overal door.” Ze pakken het zoals het komt. “Mag ik niet verwachten dat nummer één z’n plaats terugkrijgt?”
“Mag ik niet verwachten dat nummer één z’n plaats terugkrijgt?”
Sammy Bossut verwacht niet dat hij vanavond tegen Anderlecht tussen de palen staat. En hij beseft dat in de huidige situatie een contractverlenging – zijn contract loopt af op het einde van het seizoen – niet zo evident is, ondanks zijn statuut in het Regenboogstadion en ondanks positieve signalen van de club. Met de jonge doelmannen Louis Bostyn (27) en Eike Bansen (22) beschikt Essevee alvast over de nodige wissels op de toekomst én de club zal door de coronacrisis moeten besparen. Maar momenteel tweede doelman, dat schuurt toch bij Bossut.
“Ik leg er mij in elk geval niet bij neer. Omdat deze situatie een gevolg is van een blessure, niet door een niveauverschil. Ik ben weer dezelfde Bossut als voor mijn blessure, van tijdens de voorbereiding waarin ik goed bezig was. Van die helm heb ik niet de minste last, dat is zoals een muts op je hoofd. En ik merk op training geen niveauverschil. Mag ik dan niet verwachten dat de nummer 1 weer zijn plaats inneemt?”
Hij is ook niet zinnens te wachten tot het einde van het seizoen om zijn toekomst verder te bepalen. “Ik voél en weet zeker dat ik nog minstens twee jaar op het hoogste niveau kan keepen. Waar, dat zien we wel. Het buitenland is omwille van mijn gezin geen optie meer, of ik zou er de Lotto moeten kunnen winnen. (lacht) Ik zou het liefst blijven, maar indien deze maand niet meer duidelijkheid komt, ben ik vanaf januari transfervrij en mag ik op de markt gaan. Dan vraag ik mijn manager om mijn cv rond te sturen en zo.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
