Na enkele uitstekende seizoenen loopt het even wat minder voor Michiel Jonckheere, die op 3 januari zijn 28ste verjaardag viert. Door een hielblessure speelde hij dit seizoen nog maar een vijftal matchen voor KV Oostende. We zochten Michiel op in zijn heimat in Adinkerke. De Drie Vijvers is de hoeve van zijn schoonouders, waar ook zijn vriendin Josephine Mergaert actief is. Het domein is een paradijs voor sport en recreatie. Vriendin Josephine schuift mee aan tafel en het werd een openhartige babbel over voetbal, familie en… paarden.
Michiel Jonckheere heeft er net een interview opzitten voor KVO TV, inclusief rondleiding op het uitgestrekte domein. De Drie Vijvers heeft naast een restaurant en logeerfaciliteiten ook een manege met meer dan honderd paarden. “Ik help hier vaak mee om de paarden te verzorgen. Paarden brengen rust en op die manier kan ik de voetbalwereld ook eens even achter me laten.”
“Later zou ik zelf ook graag een hoeve hebben met dieren. Ik ben een echte dierenliefhebber en zou nooit in een grootstad kunnen wonen. Kijk eens rond je: uitgestrekte weides, prachtige vijvers en dat alles op 500 meter van de zee. Wist je trouwens dat ze hier erg lekkere forel hebben?”
We zullen zeker nog eens terugkeren om die forel te proeven. Maar hoe gaat het nu eigenlijk met jou, Michiel? Is die vervelende hielblessure stilaan verleden tijd?
“Vervelend is wel het juiste woord, ja. Eigenlijk heb ik al meer dan een jaar last van een ontsteking op die hiel. Ik kon blijven spelen, maar het was wél hinderlijk. Na de bekerfinale kreeg ik er op training een trap op en de pijn werd erger. Ik kon niet meer voluit trainen en daarom speelde ik nog maar zelden in play-off 1. Ik dacht dat de zomerbreak soelaas zou brengen, maar tijdens de voorbereiding had ik alweer last. Als ik er definitief wilde vanaf geraken, kon ik niet anders meer dan me te laten behandelen. Na Nieuwjaar wou ik weer topfit zijn, dus ik besloot om het niet langer uit te stellen. Na een tweetal maanden inactiviteit train ik sinds een tweetal weken weer voluit met de groep. Maandagavond zou ik normaal gezien hervatten met de beloften van KV Oostende, maar die wedstrijd werd afgelast. Ik hoop dat die blessure nu voltooid verleden tijd is.”
KV Oostende zette ondertussen een remonte in, hoewel de laatste twee wedstrijden nu wel verloren gingen. Het wordt echter niet eenvoudig om jezelf terug in de ploeg te knokken hé.
“Ik kon nog een tijdje blijven verder spelen met die blessure, maar er zou toch weer een moment gekomen zijn waarop het niet meer zou lukken. Rust en behandelen was de enige juiste beslissing. Bovendien speelde ik de laatste wedstrijden voor mijn blessure ook niet meer. Dat vond ik wel jammer, want in Eupen waar we als team een zwakke wedstrijd speelden haalde ik toch een aanvaardbaar niveau denk ik. Ik scoorde er ook ons eerste doelpunt van het seizoen, maar kwam de wedstrijden daarna niet meer van de bank. Ik besef natuurlijk dat de concurrentie groot is bij KV Oostende, maar als ik mijn vorm haal, kan ik de ploeg zeker van dienst zijn. Het is nu aan mij om hard te werken en mezelf weer op het voorplan te knokken op training.”
“Het zou erg mooi zijn om binnenkort de kaap van 200 wedstrijden voor KV Oostende te halen”
Het systeem dat Custovic nu hanteert, moet jou normaal gezien wel liggen.
“Dat denk ik eerlijk gezegd wel. Het is een systeem zonder een zuivere spelmaker, met vooral lopende en infiltrerende middenvelders en dat zijn toch twee van mijn kwaliteiten. Ik weet ook dat ik niet de speler ben die drie man in de wind zal zetten en vervolgens een spectaculaire pass zal geven, maar als middenvelder ben ik wel iemand die veel werkt en regelmatig infiltreert in het strafschopgebied. Op die manier pik ik toch ook al regelmatig mijn doelpuntjes mee.”
Heb je soms het gevoel dat de mensen jou als ‘vanzelfsprekend’ zien. De fans waarderen jou wel als clubspeler, maar misschien worden jouw kwaliteiten wel wat onderschat.
“Goh, misschien wel een beetje. Ik behoor intussen al tot het KVO-meubilair hé. Ik weet ook dat ik geen grote naam ben, maar dat gevoel om me altijd opnieuw te moeten bewijzen, heb ik soms wel, ja. En dat terwijl ik hier de voorbije seizoenen toch ook mijn verdiensten heb gehad. Ik was basisspeler toen we vorig seizoen play-off 1 én de bekerfinale haalden. Ook het seizoen ervoor speelde ik vaak toen we play-off 1 bereikten… Eigenlijk speelde ik enkel in het eerste seizoen in eerste klasse weinig. Marc Coucke had net de ploeg overgenomen, wat ook broodnodig was, want anders was het wellicht een retourtje tweede klasse geweest. Het impliceerde wel dat er een kwaliteitsinjectie kwam, waardoor ik even op de achtergrond verdween. In play-off 2 kreeg ik toen echter mijn kans en in de finale tegen Kortrijk was ik beslissend met mijn doelpunten. Daarna was de trein vertrokken. Kijk, als supporter zie ik ook het liefst middenvelders als Iniesta of Pirlo aan het werk, maar in een elftal heb je evenwicht nodig. Met elf Messi’s in de ploeg zal het niet lukken hé.”
“Wist je dat ze hier op dit domein ook erg lekkere forel in de vijvers hebben?”
Zonder blessures had je nu al de kaap van 200 wedstrijden bij KVO bereikt. Dit zou je in de top tien aller tijden brengen want slechts negen spelers rondden die kaap tot nu toe.
“Het zou wel mooi zijn om die kaap van de magische 200 te halen. Ik ben intussen ook nog maar slechts een handvol wedstrijden verwijderd van 100 wedstrijden in eerste klasse. Dat zijn dus twee mijlpalen die nog mogelijk zijn. Maar bon, ik wil me eerst focussen op mijn terugkeer. Ik ben tevreden dat de ploeg zich heeft terug geknokt na de 1 op 21. Spijtig wel van die recente thuisnederlaag tegen KV Mechelen en de bekeruitschakeling tegen Standard dinsdag, anders streden we nog mee op twee fronten.”
Je bent als jongen van de streek toch nauw verbonden met de club. Zie jij jezelf ooit ergens anders spelen dan bij KVO?
“In een ideaal scenario wil ik de rest van mijn carrière bij KVO blijven. Mijn vader speelde hier in het eerste elftal, mijn nonkels voetbalden er, nu beukt zelfs mijn neef Jelle Bataille op de poort van de eerste ploeg. Bovendien is het slechts een halfuurtje rijden van Adinkerke en mijn vriendin en haar ouders voelen zich thuis op de club. In principe kan ik nergens beter zijn dan bij Oostende. Maar in het voetbal, of in het leven tout court, is het scenario natuurlijk niet altijd ideaal. Een club moet zélf met jou verder willen, als speler wil je ook zo veel mogelijk spelen, … Er zijn zoveel factoren die meespelen. Mocht ik voor een andere club uitkomen, KVO zal altijd in mijn hart blijven. Ik zal immers nooit vergeten dat de club mij als jonge gast weghaalde bij Zulte Waregem en mij de kans gaf om mijn professionele carrière te lanceren. De promotie naar eerste klasse, de winst in play-off 2, twee keer play-off 1 gespeeld, de bekerfinale, een Europees avontuur… Dat is toch al een mooi verhaal hé? Het zou mooi zijn om er nog enkele hoofdstukken aan te breien.”
“Een goeie band met de vriendinnen van Capon en Lombaerts”
Supporter nummer één van Michiel is natuurlijk vriendin Josephine Mergaert. Zij woont alle thuiswedstrijden van KVO bij. “Mijn ouders waren eigenlijk geen voetbalfans, maar sinds ik samen ben met Michiel, en dat is intussen nu toch al vijf jaar, zijn ze het beginnen te volgen. Elke thuiswedstrijd trekken we met de hele familie richting de Versluys Arena. Er komen ook regelmatig vrienden mee uit Adinkerke. Het is dan ook niet ver hé.”
Zou Josephine het vreemd vinden om Michiel bij een andere club te zien? “Goh, toch wel een beetje hoor. Ik associeer Michiel echt met KV Oostende. Bovendien kom ik goed overeen met de vriendinnen van Brecht Capon en Nicolas Lombaerts. Op KVO heerst er een familiale sfeer en dat spreekt me enorm aan.”
“Thuis praten we wel niet zo vaak over voetbal. Ik vraag natuurlijk wel hoe het was op training, maar daar stopt het ook. Hier op de manege kan Michiel de voetbalknop even uitschakelen en genieten van de natuur en de dieren.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier