Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Kristin Mouqué werd op 1 november 1964 geboren in Oostende, groeide op als jongste dochter van Raymond Mouqué, officier bij de para’s en Nelly Baroen. Het gezin woonde in de Van Tyghemlaan, recht tegenover het Albertpark, het ASO-voetbalstadion. Kleine Kristin volgde de kleuter en lagere school in de nabijgelegen Vercamerschool, waar nu het nieuwe zwembad staat. Dan volgden twee jaar lager middelbaar in het atheneum in de Ieperstraat. Vanaf het derde jaar ging Kristin naar de Spilliaertstraat, afdeling Sportwetenschappen. Voor de hogere opleiding Maatschappelijk Werk trok ze drie jaar op internaat naar Kortrijk. Haar eerste werkgever was het stedelijk PMS in Oostende, verantwoordelijk voor de tewerkstelling van het Deeltijds Onderwijs, gedurende zes jaar. Na de overheveling naar het rijksonderwijs was ze anderhalf jaar actief als sociaal assistente in de stedelijke peutertuin van de Fregatstraat. In 1993, deed ze examen voor hulpagent bij de stedelijke politie. Even deed ze het verkeer, maar ze was ambitieus en trok naar de politieschool in Brugge. Vandaag is Kristin al meer dan vijftien jaar diensthoofd binnen de dienst recherche, sectie jeugdcriminaliteit. Kristin is de gelukkige moeder van zoon Ben.
Kristin had al vlug, van haar vijf-zes jaar, de voetbalmicrobe te pakken. “We woonden recht over de oefenvelden van ASO en daar leerde ik shotten tussen de jongens”, vertelt Kristin. “Blijkbaar heeft mijn grootvader, Roger Mouqué, die ik nooit gekend heb, ooit als spits bij VG Oostende gespeeld. Mijn pa was wel supporter van VGO en ik liep altijd rond in een truitje van VGO.”
Trainen op ‘Keunepling’
“Op zeker ogenblik stond in de krant dat ‘voetballende meisjes’ gevraagd werden. Ik kon na veel zagen mijn ma overtuigen en ik mocht naar de training gaan, op het ‘Keunepling’, in het Bosje. Ik was pas twaalf jaar en kwam terecht bij een groep jonge dames van zeventien- achttienjarigen, zelfs nog ouder. Het was de bedoeling een damesploeg op te richten. Zo werd ik lid van De Zeemeerminnen. Ons lokaal was bij Lucy Loes, in Café De Concordia. Na enkele jaren werd de club opgesplitst, De Zeemeerminnen en DV Oostende. Ik heb jaren gespeeld in het liefhebbersverbond, een reeks van tien ploegen, als spits en centrale middenvelder , tot ik afgestudeerd was. In 1982 en 1989 heb ik de Gouden Schoen gekregen, toegekend door de refs en de trainers, als verdienstelijkste speelster van het seizoen.”
“Daardoor werd ik door meerdere clubs benaderd voor een transfer. Ik koos voor Dames Gistel en we wonnen meteen de titel in 1ste provinciale. Daarna volgde één seizoen Dames Egem, ploeg van 2de nationale afdeling. Trainer was Eddy Lust, de huidige burgemeester van Menen. Daar speelde ik me weer in de kijker en ik werd gevraagd door Cercle Brugge. Met Cercle heb ik kampioen gespeeld en zijn we naar eerste klasse gepromoveerd. Het was soms moeilijk te combineren met mijn werk bij de politie, maar voetbal was mijn grote passie.”
Met Cercle speelde Kristin geladen derby’s tegen SK Opex Girls, de ploeg waar ze op rijpere leeftijd (31), en dichter bij huis, ook actief is geweest als speelster en als jeugdtrainster. “Bij SKOG speelde ik libero. Met Rik Jacques zijn we in 2001 naar eerste klasse gestegen. Het was een zalige tijd met formidabele matchen en leuke feestjes. Gelukkig kunnen de muren van onze kantine op De Schorre niet praten. Ik werd wat ouder, kreeg last van mijn rug en belandde, soms tegen mijn goesting, wel eens op de bank.”
“Mijn voetbalcarrière heb ik afgesloten in Jabbeke. Met trainer Stef Vanstenhuyse stegen we naar 2de klasse, maar we zijn meteen weer gezakt. In 2005 nam vriendin Kathy Rollier, met wie ik eerder bij Cercle tegen SKOG veel duels heb uitgevochten, over als trainster en we pakten de titel in 3de klasse. Het laatste seizoen, 2005-2006, speelde ik meestal bij de tweede ploeg, die actief was in provinciale.”
Bij SKOG beleefde ik een zalige tijd met formidabele matchen en leuke feestjes
“De club van Jabbeke werd dan opgeslorpt door Club Brugge en op 42-jarige leeftijd heb ik de schoenen aan de haak gehangen. Ik heb de trainerscursus voor de jeugd gevolgd in Torhout, fungeerde vijf jaar als jeugdtrainer van SKOG, tot de club in problemen kwam. Samen met Kathy Rollier en Tania Everaert waren we kandidaat om SKOG verder te leiden, maar door gebrek aan open, correcte financiële communicatie, is dat niet gelukt en uitgedraaid op een grote frustratie. Onze meisjes werden wel goed opgevangen bij Fusion Oostende en bij SV Bredene, waar ik na drie seizoenen definitief een punt heb gezet achter mijn voetbalhoofdstuk.”
Technisch sterk
Voetbal voor dames is enorm geëvolueerd en het komt meer in de media, maar feit is dat er toen ook op een meer dan behoorlijk niveau werd gespeeld. “Ik was niet de snelste, maar technisch zeer sterk met een goede vista. De jaren SKOG heb ik gecombineerd met competitie zaalvoetbal HSA Bredene en Vicogne Bredene. Met ZVC Ladies Oudenburg hebben we in seizoen 96-97 de Beker van België in Vilvoorde gewonnen. Dat was onvergetelijk!”
Kristin Mouqué heeft sinds een viertal jaren een nieuwe passie in haar leven: fotografie. “Ik volg op dinsdagavond avondschool en ben ook lid van een fotoclub in Mariakerke, EXIF. Het is een boeiende hobby, waarvan je nooit genoeg krijgt. Ik hou van de natuur en ga er dikwijls op uit om vogels te fotograferen. Af en toe maak ik tijd vrij om te fietsen, elke week ga ik naar de fitness en ik probeer ook af en toe te gaan zwemmen. Maar ik laat me zeker niet meer verleiden tot zotte sportprestaties. Genieten van het leven en fit en gezond blijven, komt nu op de eerste plaats!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
