Rampseizoen = ramprapport: onze evaluatie van KV Oostende liegt er niet om en buist degraderende kustploeg

Het rampseizoen van KV Oostende werd neergelegd met degradatie naar tweede klasse. Daar veranderde de sterke prestatie tegen AA Gent (1-2-zege) niks aan. Het is speuren naar lichtpuntjes in een donker tiende seizoen eersteklassevoetbal. Welke spelers wisten te overtuigen en wie niet? Spoiler alert: we zijn mild geweest. Anders kan je evengoed iedereen buizen.

KV Oostende begon het seizoen best nog aardig met nuchter werkersvoetbal om daarna kopje onder te gaan met wannabe pressingvoetbal. De trainerswissel Yves Vanderhaeghe-Dominik Thalhammer was een grandioze flop, het verhaal is intussen genoegzaam bekend.

Uit sympathie en als eerbetoon aan 434 profwedstrijden en dito mentaliteit: Brecht Capon. Hangt op z’n 35ste de voetbalschoenen aan de wilgen en speelde – tot z’n eigen verbazing – nog mee in 21 matchen, waarvan elf in de basis. Viel bijna altijd secuur in en bleef een nuchtere stem in het verwaande voetbalwereldje.

Een stem die je weinig hoorde puur en alleen door de taalbarrière: Tatsuhiro Sakamoto. De Japanner bleef ongeacht de tussenstand de ziel uit z’n lijf lopen. Werd ook zelden of nooit op z’n beste positie uitgespeeld – als hoge flankaanvaller – en kon daarom z’n creativiteit zelden tonen. En toch. Zeven assists in 32 matchen, waarvan 31 als basispion. Haalde in slechts drie basismatchen de negentig minuten niet. Sterke fysiek en gedisciplineerde speler die maar drie keer geel pakte. Wordt door de fans allicht verkozen tot speler van het seizoen en zal zo goed als zeker vertrekken bij de degradant.

Met een beetje goeie wil zetten we ook Fraser Hornby in dit rijtje. Ja, hij was barslecht tegen Leuven en ja, hij kampte te vaak met kwaaltjes. Maar met acht goals en twee assists kan de Schot degelijke statistieken voorleggen. Zonder hem had KVO weinig slagkracht voorin.

Niet dat de defensie van KV Oostende zo schitterend acteerde, maar met een hart van goud verdient Guillaume Hubert meer krediet dan sommigen hem geven. Tja, tegen Standard zag het er slecht uit, maar wie niet? Speelde een wereldpartij tegen Eupen en alle drie de clean sheets kleven aan zijn handschoenen. Ondanks alle bagger die hij vaak moet verteren, blijft Hubert fris tussen de oren.

Anton Tanghe kreeg dit seizoen de kapiteinsband en trok een half seizoen lang zijn streng. Kreeg het moeilijk toen Mateo Barac arriveerde, maar bleef zich weren. Zou bij KVO kunnen uitgroeien tot een nieuwe Capon, maar kan evengoed mee bij een rustige middenmoter.

Als harde werker deed Sieben Dewaele z’n stinkende best als vervanger van de langdurig gekwetste D’Arpino, maar hij bezit niet de elegantie van de Fransman.

Met Cameron McGeehan loopt er nog zo’n noeste werker op het middenveld. Durft het voortouw nemen. Zag z’n seizoen afgeremd met een enkelblessure, maar eindige al bij al degelijk als (vice)kapitein, twee goals en een selectie voor de nationale ploeg van Noord-Ierland. Wil op het hoogste niveau blijven spelen.

Nick Bätzner kijkt met z’n zeven goals en vijf assists in dertig matchen terug op een gemengd seizoen. Begon zeer goed – een goal en drie assists in de eerste vier speeldagen – maar moest te vaak vrede nemen met invalbeurten of vroege wissels.

Woelwater Thierry Ambrose wordt z’n balvastheid toegedicht, maar daar ligt tegelijk een beetje z’n probleem: wil te veel zelf forceren. Lukte alsnog acht goals – waarvan drie penalty’s – en twee assists. Keerde zich zowel tegen Vanderhaeghe én later ook tegen Thalhammer. Voordeel van de twijfel.

Trotse Kroaat Matej Rodin kwam in de winter als nieuwe defensieve verbale leider en met wat meer tijd had hij meer z’n stempel kunnen drukken. Ging steeds vol in de strijd.

Ondanks weinig minuten (270’) plaatsen we hier toch Mohammed Berte bij. Forceerde een punt op Cercle en gaf een assist tegen Club. Kreeg onterecht onvoldoende kansen bij de A-kern.

Ook liet huurling Kelvin Arase met z’n goal en twee assists een oké indruk.

Osaze Urhoghide heeft als centrale verdediger – in theorie – prima voeten en was op z’n best in de eerste maanden van de competitie. Zakte daarna weg. Liet de ploeg in de steek in het slot van de competitie met een donkerrode kaart. Is te duur om definitief over te nemen van Celtic Glasgow.

De snelle David Atanga had zich na een veelbelovende start aan de zijde van Bätzner ook meer voorgesteld van het seizoen. Miste enkele grote kansen, vooral op Mechelen.

Te veel. Dillon Phillips leek het Hubert lastig te kunnen maken met z’n explosiviteit, maar zag er onder meer op Mechelen niet goed uit. Keert terug naar Cardiff.

Mateo Barac is eerder een miscast: oké verdediger, maar paste niet in het systeem-Thalhammer en is blessuregevoelig.

Zech Medley – naast het veld de vriendelijkheid zelve – oogt houterig en zo onzeker.

Fanos Katelaris moest de nieuwe ervaringsdeskundige worden achterin, maar had het tijdens de WK-break stilaan gezien in België. Vond z’n draai niet, raakte geblesseerd en kwam – behalve tegen Westerlo in maart – sinds de feestdagen niet meer in actie.

Bij gebrek aan ander en beter bleef Theo Ndicka bijna altijd in de kern zitten, maar overtuigen doet de linksback nooit. Tactisch niet gedisciplineerd en hij laat elke match wel een of meerdere steken vallen.

Lokaal jeugdtalent Robbie D’Haese beleefde een zeer moeilijk seizoen op een positie die hem niet altijd beviel. Maakte begin dit seizoen nog minuten, maar deed sinds het WK slechts in vijf matchen mee.

Idem dito voor Alfons Amade: de kuitenbijter begon goed, kende een betere periode in januari, maar viel daarna uit de gratie.

De huurperiode van Pierre Dwomoh is een geweldige flop – twee basisplaatsen, zes invalbeurten – en Kenny Rocha Santos presteerde ver onder de verwachtingen. Joeg Vanderhaeghe buiten om later onder Thalhammer zelf op de tribune te eindigen sinds eind januari.

Love him or hate him: Alessandro Albanese. Viel op door twee rode kaarten in evenveel maanden. Werd verhuurd aan tweedeklasser Virton, maar dat werd ook geen succes met nauwelijks twee ultrakorte invalbeurten in de play-offs.

Ivan Durdov lijkt dan weer op het verkeerde moment bij KVO te zijn gekomen.

JordySchelfhout en Richmond Badu speelden geen seconde. Maxime D’Arpino, wiens comeback na een zware knieblessure werd uitgesteld, maakte slechts 116 minuten. Andy Musayev (280’), Dapo Mebude (285’), Manuel Osifo (314’), Siebe Wylin (368’) en Indy Boonen (395’) maakten te weinig minuten.