Onder Adnan Custovic mocht Nayel Mehssatou (20) amper meedoen. Maar sinds de komst van Bernd Storck is hij weer basisspeler en bewees hij KVK al diensten op vier verschillende posities. Momenteel opereert het jeugdproduct van Anderlecht als verdedigende middenvelder in de rug van de raspaardjes Faïz Selemani en Abdelkadar Kadri. Een portret.
Als je er zelf niet in slaagt jeugdspelers tot in je eerste elftal te brengen, dan ga je elders beloftevolle Belgen zoeken. Nayel Mehssatou is er één van – net als Dylan Mbayo (Gent), Dion De Neve (Zulte Waregem) en Martin Wasinski (Charleroi). “Bij Anderlecht voelde ik dat het na twee jaar beloften tijd was voor iets anders”, aldus de Brusselaar. “Ik wou zien of ik het niveau van de eerste klasse aankon. Kortrijk bood mij die kans en een jaar later kan ik zeggen dat ik blij ben met mijn keuze.”
Hij kwam in januari 2022 bij KVK aan als rechtsachter, maar speelde intussen al op zes verschillende posities: als rechts- en linksachter, als wingback op de rechter- én de linkerflank, als centrale verdediger én als verdedigende middenvelder. “Links of rechts maakt mij niet veel uit, want van kleins af al ben ik ook goed met mijn linker. Centraal in de verdediging was nieuw, maar het is meteen goed gegaan – we wonnen van Genk. De laatste drie wedstrijden gebruikte de coach mij als zes. Ik speel daar graag, omdat ik in de jeugd van Anderlecht meestal op het middenveld stond, zij het vooral als acht. Back ben ik pas geworden bij de U21, inverted back, zoals in de spelwijze van Manchester City: bij balbezit kom je centraal op het middenveld. Toen het systeem veranderd werd, ben ik back gebleven.
Fysiek zwaarder
“In het begin waren mijn verdedigende kwaliteiten een werkpunt. Vincent Kompany heeft toen heel veel individueel met mij getraind, om mij te leren de tegenstander te lezen en mijn lichaam te positioneren. Heel gedetailleerd allemaal, met videobeelden en dan nog twintig à dertig minuten op het veld. Urenlang desnoods, tot ik het kon, en altijd met plezier. Toen ik hier na twee maanden tegen Union mijn debuut maakte, stuurde hij mij een bericht om mij te feliciteren met mijn prestatie. Ik heb veel aan hem te danken.”
Onder Adnan Custovic verloor hij dit seizoen zijn basisplaats. “In twee maanden opeens maar in één competitiewedstrijd meer starten, was moeilijk”, bekent hij. “Maar dat gebeurt nu eenmaal dat een trainer een ander profiel op jouw positie verkiest. Het enige wat je dan kunt doen, is blijven werken en zorgen dat je klaar bent wanneer je kans komt.”
Ik heb veel te danken aan Vincent Kompany
Die kwam er met de komst van Bernd Storck. “In het begin dachten we dat het moeilijk zou worden met hem. We moesten heel vroeg op de club zijn en kwamen pas laat thuis, want we trainden twee keer per dag én fysiek was het heel zwaar. Maar in onze eerste wedstrijd wonnen we met 1-3 van Leuven en kon iedereen zien dat de dynamiek veranderd was en dat we meer kilometers liepen. Met zijn manier van werken en zijn ingrepen, bracht hij honger in de groep. Sindsdien spelen we alleen nog finales.” Nog zeven te gaan.
Meer plezier
Nayel woont in Menen voor het eerst alleen en is gelukkig in Zuid-West-Vlaanderen zijn droom te kunnen beleven. “Mijn beide ouders zijn dokter en mijn broer is ingenieur, maar ik ben altijd al vooral op voetbal gefocust geweest. Het is begonnen in de tuin met mijn vader. Op mijn vijfde ben ik in ons dorp bij Toekomst Relegem gaan spelen en niet eens twee jaar later zat ik al bij Anderlecht.” Zijn vader is van Marokkaanse afkomst en moslim, zijn moeder is Chileense en atheïste. Hij werd opgevoed in het Frans, volgde Nederlandstalig katholiek onderwijs en belijdt de islam. “Als er familiefeesten zijn, is het de ene dag volgens Marokkaanse tradities en de dag erna latino. Dat is wel leuk. Ik voel mij aangetrokken tot beide culturen. Mijn ouders lieten mij mezelf ontdekken en toen ik vijftien was, raakte ik geïnteresseerd in de islam. Het was in een periode dat het wat moeilijker ging. Ik ben toen wat boeken beginnen lezen en dat deed mij goed. Als je bidt en het doet deugd, weet je dat je je pad gevonden hebt.”
“Ik voel mij goed in mijn vel. Mijn vader heeft altijd gezegd: ‘Als je geniet op het veld, zal je beter spelen’. Want als je het niet met plezier doet, waarom voetbal je dan? Met ploegmaats samenspelen, dat is toch leuk? Als we verliezen, ben ik niet blij, maar ik blijf rustig. Ik ben niet het type dat dan met twee armen in de lucht gaat beginnen roepen op de scheidsrechter of de tegenstander.”
“Bij Anderlecht heb ik ook enkele maanden met sportpsychologe Ellen Schouppe aan mijn mindset gewerkt. Toen ik jonger was, bleef ik soms hangen in een fase. Wanneer ik bijvoorbeeld een slechte pass gaf, zag je enkele acties later dat ik nog altijd teleurgesteld was. Wanneer je iets fouts doet, moet je dat accepteren – je kunt er toch niets meer aan veranderen – en zorgen dat je klaar bent voor de volgende actie. Dat heeft mij veel geholpen.”
Meer speelkansen
Intussen is hij Chileens A-international. “Ik speelde voor de nationale jeugdelftallen van België, maar bij de U21 werd ik niet meer opgeroepen”, zegt Nayel. “Als Chili je dan vraagt en je voelt dat ze echt in je geloven, is het moeilijk om neen te zeggen. Maar dat houdt dan ook in dat je definitief neen zegt tegen België én tegen Marokko, dat zich toen ook meldde. Daarom was het een heel moeilijke beslissing. Ik heb daar veel over gediscussieerd met mijn ouders en uiteindelijk voor Chili gekozen, omdat ik voelde dat ik er echt speelkansen zou krijgen.”
Dat is intussen gebleken: van de laatste zeven interlands speelde hij er vijf. “Bovendien kwam ik er in een goeie groep terecht. Ook met deze keuze ben ik blij.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
