Met Fanos Katelaris wil KV Oostende de verdediging meer gestalte geven. Maar achter de krachtpatser op het veld schuilt een groothartig man. “Mijn moeder is m’n grootste held en vervult een o zo belangrijke rol in m’n leven.”
Nee, Fanos Katelaris is geen fan van interviews. Dat maakt hij voor aanvang van ons gesprek duidelijk, weliswaar op een bedeesde, kalme manier. “Waarom? Goh, ik ben geen zo’n praatjesmaker. De Belgische of Cypriotische pers: ik zie weinig verschillen.”
KVO incasseerde twee bijzonder zure nederlagen tegen zowel Leuven als Standard: de betere in het spel, de grootste kansen, maar zonder punten achterblijven. “Ik heb slechts één regel: winst of verlies, je mag er maar één dag over nadenken. Daarna moet de focus weer op de volgende wedstrijd liggen. Of het nu tegen een grote of kleine ploeg was, op geen enkel moment lagen we onder. We kunnen iedereen aan. Zolang we het tactische plan volgen, komen de punten wel.”
Cypriotisch voetbal
Afgelopen weekend tegen de Rouches liep Katelaris z’n landgenoot Konstantinos Laifis tegen het lijf.
“Ik ken hem goed. We spelen samen bij de nationale ploeg van Cyprus (Katelaris heeft twaalf interlands en een goal achter z’n naam, red.), maar we speelden ook samen bij Alki Larnaca in de Cypriotische tweede klasse. Dat is ondertussen al een jaar of negen geleden en die ploeg bestaat zelfs al niet meer. Mijn manager heeft met Laifis gesproken vooraleer ik m’n transfer naar KVO afrondde. Weet je, het voetbal op Cyprus hinkt niet zo ver achter op België hoor. Ja, hier ligt de kwaliteit en snelheid iets hoger, maar de competitie in m’n thuisland zet jaar na jaar stappen vooruit.” (knipoogt)
“Gezien hoe AA Gent verloor van Omonia Nicosia in de voorrondes van de Europa League? Ik heb die wedstrijden gezien, ook omdat de zoon van m’n zus – Konstantinos Venizelou – er als verdediger speelt. Volgens mij kan Ominia zeker mee met de beste clubs in België. Nu, ik merk wel een verschil in scheidsrechters. Mijn rode kaart tegen Anderlecht? Onbegrijpelijk, zo soft. Ik maak twee fouten en krijg twee keer geel, waarvan de laatste in de 90ste minuut wanneer de wedstrijd gespeeld was. Nu, ik wil geen kritiek geven op de scheidsrechters, het is wat het is. Maar die gele kaarten zouden in Cyprus nooit gegeven worden.”
Centrale competitie
Voor Katelaris is het na een passage bij het Hongaarse Zalaegerszeg in 2020 z’n eerste avontuur in het buitenland. Daarvoor was hij alleen in Cyprus actief bij Omonia, Olympiakos Nicosia en Apollon Limassol, waarmee Fanos vorig seizoen kampioen speelde.
“Mijn moeder is de absolute held in m’n leven. Ze staat dicht bij god”
“M’n Hongaars avontuur kwam er omdat ik toen weinig aan spelen toekwam en ik andere lucht wou opsnuiven. M’n transfer naar Oostende bracht meerdere voordelen naar boven: een stevig kampioenschap, centraal in Europa en de kans om later misschien naar een grotere competitie over te stappen. Mijn droomliga? De Premier League. Ik heb een zwak voor Manchester United. Paul Scholes en Nemanja Vidic, dat zijn m’n voetbalvoorbeelden. En ja, dat Oostende dicht bij de zee ligt, is voor mij als eilandbewoner leuk. (lacht) Ik heb het warme weer van de afgelopen zomer speciaal voor jullie uit Cyprus meegebracht.”
Engels in de kleedkamer
Katelaris is geen spraakwaterval. Maar wat hij zegt, komt er in vloeiend Engels uit. “Ik heb nochtans nooit Engels op school gekregen. Ik leerde de taal in de kleedkamer en dankzij films en boeken. Op m’n eentje. Ik spendeerde weinig tijd in leslokalen en was altijd maar aan het voetballen. Ik weet het: geen zo’n goeie boodschap voor de jeugd, maar het is in mijn geval wel zo”, kan de verdediger er om lachen.
“Ik deed ook lange tijd aan mixed martial arts, gevechtsport. Na zes of zeven jaar moest ik een keuze maken tussen beide sporten. En zie, dankzij het voetbal kan ik mijn rekeningen betalen. Mijn doelstellingen in het voetbal? Ik wil de beste versie van mezelf zijn. Ik ga me niet vergelijken met andere spelers of wat dan ook. God is daarin m’n gids. Ik wil mezelf en m’n familie eten op tafel en een dak boven het hoofd schenken. Meer niet. Blitse auto’s boeien me bijvoorbeeld me maar matig.”
Mama
“Ik ben een orthodox christen. Religie is ongelooflijk belangrijk voor mij. Voor aanvang van elke wedstrijd ga ik bidden. Eigenlijk bid ik zo vaak als mogelijk is. Geloof kan je niet zien, alleen maar voelen. Wie religieus is, weet waarover ik spreek. Ik geloof dat er iets is dat groter is dan ons. Wij als mensen hebben dat nodig. Weet je, mijn mama staat ook dicht bij god. En mijn moeder is m’n absolute held. Ze kwam als 11-jarige over van de Republiek Congo naar familie in Cyprus, toen in het Afrikaanse land burgeroorlog uitbrak. In het dorp Lapithos in Noord-Cyprus leerde ze m’n vader kennen. Een band met m’n vader heb ik niet – ik heb hem al vele jaren niet meer gezien. Daarom, mijn mama is zoveel meer dan ‘zomaar’ mama. Ze is mijn grootste held en we praten ontzettend veel met elkaar. Op mijn rug heb ik een afbeelding van Christus getatoeëerd en van mama die mijn petekind vasthoudt.”
“Familie is belangrijk voor mij. Ik ben de jongste van vijf kinderen en het was de man van mijn twintig jaar oudere zus die ik als vaderfiguur beschouw. Hij schonk me m’n eerste voetbalschoenen en was hier enkele weken geleden ook op bezoek. Mijn mama is nog niet naar België kunnen komen, helaas. Ze is kankerpatiënte en reizen is niet zo evident. Ik hoop ooit eens met haar naar Congo te kunnen terugkeren, waar ze nog een zus heeft wonen. Haar herinneringen over Afrika zijn al bij al beperkt, gezien ze al op jonge leeftijd vluchtte. Ik wil m’n roots verder leren kennen. Iedereen wil weten waar hij of zij vandaan komt. Ik neem mijn achtergrond serieus. Black history: daarom heb ik bijvoorbeeld tattoeages in Afrikaanse stijl en van 2Pac, Michael Jordan en Muhammad Ali. Absolute helden.”
Na een half uur zit ons gesprek met Katelaris erop. “Weet je, I really liked this interview. We zien elkaar volgende keer na een wedstrijd?”
Misschien is de Belgische pers zo slecht nog niet.
(Timmy Van Assche)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
