Tom Vandenberghe debuteerde in december met KV Kortrijk tegen leider Genk op zijn dertigste in de eerste klasse en ontpopte zich intussen onder grote druk tot dé revelatie in de ‘Mannschaft’ van Bernd Storck. “Tegenslagen maakten mij sterker”, zegt de Waregemnaar. “Dat was nodig om van tweede provinciale naar eerste nationale te kunnen opklimmen.”
KVK maakte zondag een statement: het ging verrassend maar verdiend winnen bij Standard. Na de verontrustende tweede helft tegen KVO en de nederlaag op STVV werd bij degradatieconcurrenten al gesuggereerd dat het Storck-effect uitgewerkt was. “Maar dat is blablabla”, zegt Tom Vandenberghe. “Een supporter stuurde mij de rangschikking sinds de WK-break en daarin staan we vijfde, dus zo slecht kan het nog niet geweest zijn. Het verschil is: tegen Oostende is het van moeten en zie je vooral stressvoetbal. Terwijl als je in Standard zou verliezen dat zogezegd normaal zou zijn. We speelden er heel volwassen en als we zo spelen, staan we ondergeklasseerd. Maar het is niet omdat we in Standard zijn gaan winnen dat we nu Anderlecht zullen opeten. Zo werkt het helaas niet.”
Hoe ervaar jij de impact van de tweede trainerswissel?
“Als die van een strakke hand. Onze ploeg was te laks, er zat veel te weinig mentaliteit in. Het zijn allemaal goeie voetballers, maar ik weet niet of ze van een degradatie van Kortrijk wakker zouden liggen. 12 op 51 in de heenronde is een schande. De nieuwe coach koos voor een ander systeem en vooral voor mentaliteit. Ga je niet mee in zijn verhaal, dan stopt het voor jou. Het is hard, als je ziet hoeveel hij er al naar de B-kern stuurde. Maar het moest veranderen, want we stonden laatste. We zijn een heel andere ploeg geworden, spelen ook een heel ander voetbal en pakken minder domme goals.”
“Het is geen cadeau meer om tegen ons te spelen. Door de WK-break kregen we tijd om daaraan te werken. We trainen zwaar en als je in de fysieke testen niet boven een bepaalde waarde geraakt, maak je geen kans. Dit voetbal, met druk zetten en vooruit verdedigen, is niet voor iedereen weggelegd.”
En: de nieuwe coach verkoos jou boven Marko Ilic in doel.
“Ja. Toen hij aankwam, was Marko out met een longontsteking en kon ik alle oefenmatchen spelen. Blijkbaar heb ik hem kunnen overtuigen.”
Betrouwbaar onder grote druk, klemvast op verraderlijke ballen: waarom debuteerde je pas op je dertigste in de eerste klasse?
“Ik vind wel dat ik al langer mijn kans verdiende in eerste. Maar ik was gelukkig bij Deinze en wou dat niet zomaar opgeven voor een andere club. Tot er met Kortrijk een club uit de buurt kwam en ik niet twijfelde. Ik woon in Waregem en speelde mijn hele jeugd bij Zulte Waregem. Toen ik zestien was, trainde ik zelfs meer dan een jaar met de eerste ploeg mee, maar uiteindelijk ben ik daar in ruzie weggegaan.”
“Op het einde mocht ik zelfs niet meer met de U19 spelen. Ik ben toen via de jeugdkeeperstrainer vertrokken naar tweedeprovincialer Deerlijk. Ik kon zelfs niet naar ploegen in nationale als Wielsbeke, omdat ze in Waregem gezegd hadden dat ik een slechte gast was.”
Een moeilijke jongen?
“Dat vind ik niet. Maar toen ik jonger was… hoe moet ik het zeggen… liet ik mij wel niet doen.
Storck koos voor een ander systeem en vooral voor mentaliteit. Ga je niet mee in zijn verhaal, dan stopt het voor jou
“Na drie jaar Deerlijk kon ik via een vriend naar eersteprovincialer Petegem. Ik begon er op de bank, geraakte in de ploeg en we speelden twee jaar na elkaar kampioen. Toen mocht ik gaan testen bij AA Gent, maar op het moment dat ik zou gaan tekenen als derde keeper, kreeg ik een telefoontje dat ze het toch niet zouden doen omdat ze vonden dat ik geen ervaring genoeg had voor een seizoen waarin er Champions League gespeeld zou worden. Uiteindelijk ben ik naar Deinze vertrokken.”
Je laat een mentaal sterke indruk.
“Dat kweek je. Ik werd niet altijd goed behandeld, maar ik heb zeker geen slechte gevoelens tegenover hen. Misschien was ik toen nog niet volwassen genoeg. Tegenslagen maakten mij sterker. Dat was nodig om van tweede provinciale naar eerste nationale te kunnen opklimmen. Ik ben er vooral geraakt door hard te werken. Toen ik bij Deinze zag wat mannen die van eerste kwamen en alles al hadden meegemaakt als Hans Cornelis allemaal deden, dacht ik: zou je dat ook niet beter doen? Brian Vandenbussche en Wim De Decker gaven mij er echt het gevoel: wat doe jij in 1B? Toen ben ik er zelf in beginnen te geloven.”
Nooit een beroep gedaan op een mental coach?
“Toch wel. In een moeilijke periode hebben ze mij bij Deinze eens naar de psychologe Eva Maenhout gestuurd. Zij gaf mij meditatieoefeningen, mindfulness, en daar ben ik veel rustiger van geworden. Dat helpt mij nog altijd. Ze leerde mij ook anders te denken. Vroeger dacht ik altijd: je mag geen fouten maken! Maar dan ga je juist wel fouten maken. Ook naar beelden van mezelf en andere keepers kijken, maakte mij beter.”
Wat is je advies voor jonge spelers?
“Laat je hoofd niet hangen als je een trainer tegenkomt die niet in jou gelooft. Blijf in jezelf geloven, werk hard, steel met je ogen, wil elke dag, elk seizoen beter worden. Als je dat doet en je bent goed, dan komen ze je toch halen. Ik ben al dertig, maar het voelt alsof het nu pas gaat beginnen. Omdat ik denk dat ik nog beter kan worden.”
Hoe zie je je toekomst?
“Eerst en vooral erin blijven. Ik wil niet terug naar 1B, want dan had ik evengoed in Deinze kunnen blijven.”
Volgende week keer je terug naar Zulte Waregem.
“Dat staat natuurlijk wel in mijn agenda (lacht), maar eerst Anderlecht!”
Was je als kind supporter van Club Brugge of Anderlecht?
“Ik was meer fan van Barcelona en nooit echt van een Belgische ploeg. Behalve één seizoen, toen ik een jaar of zes was en fan was van Genk en vooral van Wesley Sonck en Dagano. Maar waarom weet ik niet meer.” (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
