De 23-jarige Alfons Amade mocht op Club Luik eindelijk nog eens proeven van het voetbalgras. De Duitse middenvelder is bezig aan zijn derde seizoen bij de kustploeg en keert nu terug na vervelend blessureleed. “Het is zó frustrerend om vanop de tribune je team te zien verliezen, terwijl je zelf out bent en niet kan helpen.”
Robbie D’Haese (sinds 2017) en Anton Tanghe (sinds 2020) maken van de huidige spelersgroep al het langst deel uit van de A-kern. En dan is er een groepje van zeven spelers dat sinds 2021 bij de Oostendse hoofdmacht is aangesloten. Eén van hen: Alfons Amade.
De gewezen Duitse jeugdinternational kwam over van Bundesligaclub Hoffenheim en bevond zich in ruim Duitstalig gezelschap. Coaches Alexander Blessin, Markus Pflanz, Eberhard Trautner, en spelers Nick Bätzner, Marko Kvasina en Frederik Jäkel om er maar enkele te noemen. Sinds kort is hij de enige overblijver van die Deutsche Zufluss.
“Ow, daar heb ik zelfs niet eens bij stilgestaan. Ja, het is altijd makkelijker om in je eigen taal met mensen te kunnen spreken. En ja, met Nick had ik een goede vriendschap. Maar iedereen spreekt hier Engels. En David Atanga, Vincent Koziello en Alessandro Albanese (opgeleid bij Frankfurt, red.) kunnen in het Duits uit de voeten. Dus ja, uit eten gaan, videogames spelen, met elkaar optrekken: dat kan nog altijd.”
Focus op herstel
Amade heef tot dusver 41 matchen voor KVO op de teller. Blessureleed is hem niet vreemd, maar eens fit kan hij een ferme portie energie en vechtlust aan de dag brengen. Ook nu was het wachten tot vorig weekend op de eerste speelminuten. “Ik kampte met een aanslepende ontsteking aan de linkerenkel”, licht hij toe.
“Eerlijk, aanvankelijk wist ik zelfs niet dat ik iets had. Ik voelde wel ‘iets’ na een wedstrijd, maar had geen pijn tijdens het spelen zelf. Ik speelde in de voorbereiding mee in de eerste twee oefenmatchen toen het plots erger werd. De ontsteking breidde uit en foto’s brachten aan het licht dat ik moest herstellen om erger te voorkomen. Nu is mijn enkel stabiel, dat is het belangrijkste.”
“Op het veld voelt alles goed aan, al moet ik wel nog altijd werken aan stabiliteit en mijn enkelspieren versterken. Ik heb een deel van de voorbereiding gemist, maar kon focussen op conditie en fysiek – onderdelen die ik wél kon verbeteren.” Door die blessure was een transfer niet aan de orde.
Extra troef
Amade is een speler die Stijn Vreven absoluut kan gebruiken, gezien hij een coach is die veel strijd vraagt van zijn spelers. “Of ik een extra optie vorm voor de trainer? Ik moet het nog altijd bewijzen. En als ik hem een goed gevoel geef, dan sta ik klaar. We spelen geen vriendenmatchen meer, hé (knipoogt). Ik moét echt honderd procent zijn. Maar ja, ik geef altijd het volle pond en kan soms hard zijn.”
“Volgens mij moet dat ook als middenvelder en het zit in m’n persoonlijkheid. Energie in balverlies, agressiviteit aan de dag leggen: dat zijn m’n kwaliteiten. Ik wil écht alles winnen – ook al klinkt dat als een cliché na drie verliespartijen. Ook als je niet goed speelt, kan je het op winnaarsmentaliteit halen.”
Degradatie accepteren
Nogal wiedes dat Amade de voorbije weken op z’n tanden moest bijten. “Je team zien verliezen vanop de tribune: da’s enorm frustrerend. Je ziet op training genoeg kwaliteit en je bent ervan overtuigd dat je punten kan pakken… maar vervolgens zien hoe je, zonder te kunnen helpen, de boot ingaat, is inderdaad moeilijk. Ik blijf erbij: we hebben voldoende kwaliteit om te winnen en meer succesvol te zijn. Ik heb er nog altijd alle vertrouwen in. We hadden de voorbije matchen echt niet moeten verliezen.”
Zou dat een mentaal ‘dingetje’ zijn: de aanpassing aan tweede klasse? “Kom kom, dat zou echt niet mogen. Je moet die degradatie – hoe moeilijk en vermijdbaar ook – gewoon accepteren. Of het nu in eerste of vijfde klasse is: je moet altijd winnen. Voor iedereen was vorig seizoen erg zwaar, maar je moet ook de kansen inzien – én benutten – om terug te keren naar eerste klasse.”
(TVA)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
