KV Kortrijk grijs? Hoezo? Als eerste ploeg een coach op de keien gezet. Bad boy Didier Lamkel Zé een contract van drie jaar gegeven en ex-topscorer Felipe Avenatti teruggehaald. En de minzame Uruguayaan heeft na drie ongelukkige jaren sinds zijn succesvolle eerste seizoen bij KVK wat te bewijzen. Hoe is het zover gekomen? De lange spits met de fluwelen voeten geeft commentaar bij zijn parcours, van Kortrijk via Standard, Antwerp, Union en Beerschot terug naar de warmte van Kortrijk. Nu is het nog wachten op de terugkeer van Bambam…
Flashback naar 1 augustus 2018. Ons eerste interview aan de voet van de Kortrijkse Broeltorens – Avenatti zou er voor de foto zelfs even uitspringen. Kortrijk had er met de 1,97 meter lange spits een nieuwe toren bij. Hij sprak toen uitgebreid over zijn vroegere club Bologna, waar hij net niet doorbrak, over zijn hartproblemen – gelukkig opgelost, en over zijn liefde voor de blauw-witte strepen van de nationale ploeg van Uruguay. Hij uitte ook enthousiast zijn ambities: zich tonen bij KV Kortrijk om dan een stap hogerop te zetten. Maar de toenmalige coach Glen De Boeck vond de spits te gemakzuchtig. Onder opvolger Yves Vanderhaeghe keerde het evenwel. In januari had hij nochtans nog maar drie keer gescoord, maar de slome spits had tegen Standard wel zoveel indruk gemaakt dat coach Michel Preud’homme de huurspeler van Bologna per onmiddellijk wilde. De Rouches boden KVK voor het resterende half seizoen 250.000 euro. Maar Kortrijk wilde meer en Avenatti bleef in Kortrijk. En liet rustig noteren: “Ik mik nog steeds op 15 goals.” Hij hield woord: 15 goals op 29 matchen. Hij ontpopte zich in de tweede competitiehelft niet alleen als een goalgetter maar ook als een voor zijn lengte uitermate balvaardige targetspits. Toenmalig Beveren-trainer Adnan Custovic, deze week trouwens genoemd als opvolger van Karim Belhocine (zie hiernaast), vergeleek hem zelfs met Tadic van Ajax. Waarop Standard hem voor 3,75 miljoen euro weghaalde bij Bologna.
Geen spijt
Avenatti, drie jaar later. “Standard was de stap die ik op dat moment wilde zetten. Achteraf mag ik niet zeggen dat ik spijt heb van die beslissing. (peinzend) Maar het is niet gelopen zoals ik voor ogen had.” Een understatement.
Tweede flashback, naar augustus 2020. Ons volgende interview vindt plaats in een desolate kleedkamer op Sclessin. Zijn eerste seizoen bij Standard, nog onder Michel Preud’homme, was een drama. Vooral door een aanslepende voetblessure. “Ik begrijp dat de club en de fans goals verwachtten, maar ik was de eerste maanden nooit echt fit”, zei hij toen. Hij gaf ook mee dat hij begreep dat veel mensen hem door zijn wat slome stijl te weinig agressief vonden. “Meer agressie, sneller druk zetten… ik werk eraan. Echt.” En hij vertelde met blinkende ogen dat hij in het systeem van de nieuwe coach Philippe Montanier ongetwijfeld meer tot zijn recht zou komen. Écht!
Achterplan
Neen dus, Felipe Avenatti verdween snel weer naar het achterplan. “Ik was eindelijk weer fit en de eerste matchen ging het best goed, in de vierde scoorde ik zelfs. Maar toen vloog ik naar de bank en nog wat later zelfs uit de selectie.” Over en out. Zo erg zelfs dat hij in januari 2021 per mail zowaar, zonder enige uitleg, te horen kreeg dat hij naar de U-23 moest. “Dat doe je niet. Al zeker niet op die manier. Dat kwam keihard aan, ja.” Een verhuur drong zich snel op. Eerste vluchtweg: Antwerp. Maar onder Frank Vercauteren kon hij op de Bosuil niet op tegen de grote namen: Mbokani, Refaelov, Lamkel Zé… Terug naar Luik dus.
Ik heb vertrouwen nodig. Matchritme. Maar ik weet wat ik kan
Vluchtweg twee bij de start van het volgende seizoen: Union. Maar ook bij dé revelatie van vorig seizoen speelde hij nauwelijks. “Ik kon dat begrijpen. Ik kwam er net voor de start van de competitie aan en Undav-Vanzeir toonden zich meteen als een formidabel duo. Ik begreep de keuzes van coach Mazzu voor die twee volledig.”
En zo moest hij al in januari 2022 terug naar Luik. Naar de B-kern. Vluchtweg drie dan maar: het zieltogende Beerschot. Na twee topclubs dat was herfstkampioen Union inmiddels een staartploeg, misschien lukte het daar beter. Het lukte halvelings: hij speelde er een tiental matchen en maakte eindelijk nog eens een goal. Eén. “Maar ik speelde er vaak, goed voor het vertrouwen. Al is spelen op huurbasis altijd moeilijk, je voelt toch geen echte band met de club. Ook voor je gezin is een verhuis om de paar maanden niet evident.”
Zonder uitleg
Beerschot was al te ver weggezakt, redding was niet meer mogelijk. Terug naar Standard dan maar waar hij duidelijk geen enkele toekomst meer had. Na Preud’homme, Montanier, Leye en Elsner had ook de nieuwe coach Ronny Deila de spits niet nodig. Zijn loodzware contract speelde ook mee: nadat KVK niet meteen een club die hoge transfersommen betaalt had geïnformeerd, toonden de Rouches zich bereid zijn contract te ontbinden. “Ik kan niet zeggen dat ik opgelucht was. Er was toch dat gevoel dat ik het bij Standard niet had waargemaakt. Maar er was geen spijt: ik had te weinig kansen gekregen om te tonen wat ik kan. Ik heb er nooit enige uitleg gekregen waarom ik niet speelde.”
Neen, gelukkig is hij bij Standard nooit geweest. “Een voetballer kan en mag niet gelukkig zijn als hij niet speelt.” Al zeker geen zacht, eerder introvert en soms wat melancholisch type als Avenatti in een rumoerige kleedkamer. Gelukkig zijn was iets voor thuis, met Jessica, zoon Vincenzo en dochter Faustina. Familyman. Drie jaar later is hij weer thuis, in Kortrijk. Want KVK liet er geen gras over groeien: op 18 augustus tekende de vrije én bevrijde Avenatti, 29 intussen, een contract van twee jaar bij zijn vroegere club.
Vertrouwd nest
Eind augustus 2022. Avenatti is bijna klaar om weer de oude Kortrijkse Avenatti te worden – eenmaal de adductoren weer 100 % meewillen. “Ik ben zó gelukkig hier terug te zijn. Ik had hier altijd met iedereen een uitstekend contact: met staf, spelers en fans. Toen Kortrijk mijn agent contacteerde, zei ik meteen yes! Omdat ik wist dat ik hier mijn carrière kon herlanceren én omdat Kristof D’Haene hier nog steeds zit. Op het veld is hij vooral dankzij zijn voorzetten voor mij belangrijk, maar ook daarbuiten schieten we heel goed op.”
Hij zal ongetwijfeld zwaar hebben ingeleverd op zijn loon van 1,7 miljoen euro – toen hij tekende bij Standard stond hij meteen in de top tien van de grootverdieners – maar na drie jaar gesukkel zijn de centen nu minder belangrijk. “Ik wil spelen. Jessica zei het ook meteen: we hadden het goed in Kortrijk. Het was voor haar ook niet gemakkelijk: 24 uur op 24 bij de kinderen, de familie die ver weg is… Ze wil hier ook opnieuw naar de gym, danslessen volgen, Vincenzo kan er nu naar school… We wonen momenteel nog in hetzelfde appartement als vier jaar geleden, maar we kijken wel uit naar een groter huis, met twee kinderen is het appartement echt wel te klein.” Al zeker als Bambam, zijn hond, terugkeert uit Uruguay. Enthousiast: “Hij was al die tijd bij mijn schoonmoeder. Maar eenmaal we een groot huis hebben, halen we hem terug. Zeker weten!”
Ervaring
Dan wordt het tijd om de echte Avenatti terug te zien. Zien de fans opnieuw de Avenatti van 2018-2019? Is hij nog die targetspits met dezelfde kwaliteiten: fluwelen voeten, kopbalsterk en makkelijk scorend? “Ik heb alvast veel ervaringen opgedaan, wat ik kan en wil doorgeven aan jongere spelers. Ik denk dat ik nu makkelijker spelers durf corrigeren. Ik heb geleerd uit mijn fouten. (lachje) Maar oké, ik heb weinig gespeeld, ik kan moeilijk zeggen dat ik een betere voetballer ben geworden. Daarvoor heeft elke speler, al zeker een spits, vertrouwen nodig. Zeker een type als ik. Ik mag dan nog drie keer per dag trainen, zeven dagen op een week, ik heb matchritme nodig. Natuurlijk begrijp ik dat de perceptie over mij is veranderd en dat sommigen zijn gaan twijfelen, maar ik weet wat ik kan. Ik heb nu alleen vertrouwen nodig. Ik kijk ernaar uit: weer plezier hebben in mijn job, vertrouwen krijgen en goals maken.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
