Voor het eerst een Brugse derby in play-off 1 is op zich al bijzonder. En élke derby is voor Cercleverdediger Christiaan Ravych speciaal: hij speelde tien jaar voor Club. Dat hem niet meer wilde. Cercle maakte hem intussen wel belofte-international. Wat de Kortrijkzaan ook nog zo interessant maakt: zijn vader is Oekraïner, zijn moeder komt uit Kazachstan. Voldoende voor een kennismaking met het jonge talent, op weg naar de top. “Ik moet niet veel onderdoen voor Jorne Spileers.”
Oké, het wordt voor Club door het debuut van coach Nicky Hayen ook een extra geladen derby. Komt er een einde aan wat CEO Bob Madou de ontslagen Ronny Deila verweet, de déconfiture van het voetbal van Club? En Club kan mits winst toch weer wat competitiever worden voor (minstens) plaats twee.
Geen Clubspeler heeft meer voeling met de kleuren blauw-zwart én groen-zwart dan Cercleverdediger Christiaan Ravych (21). Na tíén jaar voor Club Brugge te hebben gespeeld, kreeg hij te horen: “Toch beter elders progressie maken.” Om bij Cercle na een jaar al een eerste selectie voor de nationale belofteploeg te versieren. Een vervelende hamstringblessure remde de centrale verdediger dit seizoen van begin november tot begin maart danig af maar nu is hij weer helemaal fit voor de Brugse derby. En er hangt nog een bijzonder verhaal aan Christiaan Ravych: hij is de zoon van een Oekraïense vader en een moeder uit Kazachstan, tot 1991 dikke vrienden met Rusland. En daarom: drie keer Christiaan Ravych.
Cercle en Club Brugge:“We gonna smash them”
Christiaan Ravych: “Ik heb er na een jaar Kuurne en Harelbeke tien jaar, de helft van mijn leven, gespeeld. Het blijft een speciale match, een dubbele motivatie om te winnen. Ik heb nog steeds veel respect voor de buren, ik heb er tenslotte zo goed als alles geleerd, en als ze Europees voetballen kan ik heus wel supporteren voor hen. Maar dat doe ik voor elke Belgische club. En de manier waarop ik er ben vertrokken (hij kreeg in de zomer van 2021 bij de U18 geen contract, waarop hij een semiprofcontract tekende bij Cercle, red.) ligt ook achter mij. Intussen is de club van mijn hart, de Vereniging, duidelijk Cercle. Het was de beste keuze die ik kon maken. Zoals ik hier van de eerste dag werd opgevangen en omringd en hoe iedereen hier omgaat met iedereen, ik denk niet dat ik dat nog kan meemaken. Toch een heel andere sfeer dan bij Club. Ik snap Jelle Bataille wel als hij zegt dat hij zich nooit heeft thuis gevoeld bij Club. De opleiding is er zeer streng en competitief en hoe hoger je speelt hoe erger dat dat wordt. Maar ik had er geen problemen mee. Al was het wel een heel verschil: trek je plan bij Club en Cercle omarmt je.”
“Ik heb nog steeds veel respect voor de buren, ik heb er tenslotte zo goed als alles geleerd”
De rivaliteit tussen beide clubs vind ik wel leuk. Je voelde deze week aan alles hoe de derby leeft: er wordt nóg intenser getraind, de supporters sturen berichtjes, de bus naar het stadion, de opwarming… Al maakt winnen van Club en zelfs voor Club eindigen onze Champions’ Play-offs nog niet geslaagd, vind ik. Oké, we hebben als enige ploeg niets te verliezen en play-off 1 mag dan misschien de kers op de taart zijn, wij gaan echt voor een Europees ticket. Dat zou de slagroom op de taart zijn, ja! Dan gaan we samen wel een tripje maken, denk ik. (lacht). Zoals de coach meteen zei na het halen van de top 6: it’s not over, we gonna smash them… Zijn verdienste is groot. Zijn komst heeft heel veel veranderd. Niet alleen ons spel, hij pakt ons – jonge gasten – helemaal mee in zijn enthousiasme en zijn verhaal: élke training is op de tenen. Miron is echt streng, hoor.”
Intussen al belofte-international: “Waarom niet dromen van de Rode Duivels?”
“Ik heb zopas bijgetekend tot 2027 omdat ik mij hier geweldig goed voel. Intussen heb ik een appartement gekocht in Brugge, ik ben hier dus al helemaal gesetteld. Ik heb intussen ook mijn studies Sport en Beweging stopgezet, ik vond de combinatie toch te zwaar. (glimlacht) Al konden mijn ouders dat maar moeilijk accepteren, voor hen blijft een diploma belangrijk. Ik wilde mij evenwel helemaal focussen op het voetbal, dit is een belangrijke periode voor mij. Nu zeker, nu ik mij in de Champions’ Play-offs echt kan tonen. In tien topmatchen tegen topspitsen kan ik het hele land mijn kwaliteiten tonen. Want ik ben heel ambitieus, ik hoop ooit eens in een buitenlandse topcompetitie te kunnen voetballen.”
“En de nationale beloften en het EK 2025 zou de volgende stap kunnen zijn. En waarom zou ik dan niet mogen dromen van de nationale ploeg? Ik denk echt wel dat ik daar kan geraken. Jongens als Jorne Spileers (Club Brugge, red.) en Arne Engels (ex-Club Brugge, red.), die zich in een grotere club meer in de kijker kunnen spelen, staan er misschien dichterbij, maar ik vind toch dat ik niet zoveel moet onderdoen.”
“Maar ik ben geduldig, ik besef dat Cercle de ideale Vereniging is om mij verder te ontwikkelen. Ik heb hier afgelopen twee jaar technisch en tactisch toch grote stappen kunnen zetten. Ook omdat ik heel streng ben voor mezelf: ik steel zoveel mogelijk met mijn ogen, ik blijf achteraf doordenken op en soms zelfs wakker liggen van misschien wel een fout die ik maakte op training of een match… Ik ben nooit helemaal tevreden over mezelf.”
Oekraïne en Kazachstan: “Mijn oma woont al twee jaar bij ons”
“Mijn papa is van Oekraïne, mijn mama van Kazachstan maar beiden woonden al een paar jaar in België toen ze elkaar via via leerden kennen. In Waregem, geloof ik, hoe dat precies is gegaan is weet ik zelf niet zo goed (lacht). Mijn pa had samen met zijn broer een schoonmaakbedrijf A & S Cleaning in Wevelgem, van Andrej en Slava. Sinds zijn broer Slava is gestorven, runt papa het bedrijf met zijn schoonzus.”
“Ook mijn zus, Nathalie, zal altijd met trots zeggen dat we zowel Oekraïens als Kazachs bloed hebben; we spreken ook Russisch. Maar ik ben natuurlijk wel in eerste instantie Belg en heb alles te danken aan België – ik denk niet dat ik zou twijfelen als ik ooit zou moeten kiezen voor de nationale ploeg.”
“Ik denk niet dat ik zou twijfelen moest ik ooit moeten kiezen voor de nationale ploeg”
“De laatste twee jaar waren door de oorlog tussen Rusland en Oekraïne niet evident natuurlijk. Al wordt er thuis weinig of niet over gepraat, mijn papa is nogal een gesloten man, en ik volg het ook niet zoveel op televisie. Onze familie en vrienden in Oekraïne wonen ook in het Westen, dicht bij Polen, waar zo goed als niets van de oorlog merkbaar is. Al is mijn oma wel meteen twee jaar geleden naar hier gekomen, zij woont nu in bij mijn ouders. Ik kwam wel eens in Oekraïne, met mijn papa, maar dat waren vakantietripjes. We zijn er hier totaal niet mee bezig. Mama als Kazachse ook niet. (zucht) Kazachstan was in de Sovjet-Unie nog dikke vrienden met Rusland, hoe jammer is het allemaal niet? Maar we zijn sowieso niet into politiek en kunnen er toch niets aan doen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
