Het aantal vrouwen in een leidinggevende rol in voetbalclubbesturen is schaars. Ook vrouwelijke medewerkers of vrijwilligers blijven een minderheid. Bij vierdeprovincialer WS Adinkerke is het simpel: zonder de ‘straffe madammen’ Jill Vynck en Nadia Gerry houdt de club het hoofd niet boven water.
Zowel secretaris Jill Vynck (38) als Nadia Gerry (57) maakten kennis met de voetballerij door hun voetballende zonen. “Toen ik de wedstrijden van onze zonen Joshua en Jayden bijwoonde, werd ik aangesproken door een bestuurslid of ik me niet wou engageren om als gerechtigd correspondent enkele taken op mij te nemen”, steekt Jill van wal. “Ik wist eerlijk gezegd niet waaraan ik begon, maar ik wou wel iets doen voor de club waar mijn kinderen voetballen. Ondertussen ben ik al zeven jaar secretaris en twee jaar penningmeester. Elke dag investeer ik een groot deel van mijn vrije tijd in administratief werk voor de club. Als iemand me tijdens het weekend wil zien of spreken, kan die best naar het terrein van WS Adinkerke komen.”
Nadia stak als voetbalmama aanvankelijk een handje toe als kantinemedewerkster. “Je weet hoe dat gaat, in een vereniging waar alle helpende handen welkom zijn. Het duurde niet lang of ik was voorzitter van de ouderraad en lid van het jeugdbestuur. Ondertussen maak ik samen met Jill deel uit van het hoofdbestuur en ben ik jeugdcoördinator. Elke woensdag en zaterdag kun je me in de kantine vinden, die ik vroeger ook nog moest poetsen.”
“Als jeugdcoördinator moet ik ervoor zorgen dat alles vlot verloopt in en rond onze zeven jeugdploegen. Kledij voorzien, planning voor de trainers opmaken, en vervanging voorzien als iemand afwezig is. Mijn engagement neemt veel vrije tijd in beslag, maar schenkt me heel veel voldoening.”
Vooroordelen
Beide dames vrezen dat het voortbestaan van de club serieus bedreigd is, mochten zij hun engagement stopzetten. “Er zijn voldoende kandidaten om een functie als bestuurslid op te nemen. Wanneer echter gesproken wordt over concreet engagement voor de club, trekt iedereen zijn kandidatuur in”, zegt Jill. “Velen beseffen niet wat Nadia en ikzelf allemaal doen voor de club. We merken bij heel wat ouders en jeugdspelertjes heel veel respect en waardering, maar er zijn ook mensen die denken dat we als vrouw niet geschikt zijn om een verantwoordelijke functie op te nemen in een voetbalclub. Gelukkig zijn ze in de minderheid, maar soms moeten we toch wel opboksen tegen vooroordelen.”
“Het is ook niet simpel om financieel het hoofd boven water te houden”, vult Nadia aan. “We houden het lidgeld voor de jeugdspelers bewust laag. We leggen onze spelers ook zoveel mogelijk in de watten, want de jeugd is de toekomst van deze club. Op termijn is het de bedoeling om een eerste ploeg te vormen met zo goed als uitsluitend spelers uit onze eigen jeugdopleiding.”
Het is niet allemaal kommer en kwel. De jeugdcoördinator benadrukt dat ze heel veel steun geniet en medewerking krijgt van de trainers en afgevaardigden. Ook de vrijwilligers van de vriendenkring steken regelmatig de handen uit de mouwen.
Steun van partner
Over hoe de toekomst eruitziet voor hun club, durven de dames geen uitspraak te doen. “We nemen jaar per jaar, en zelfs dag per dag”, glimlacht Jill. “Ons eerste elftal doet het met een beperkte kern helemaal niet slecht. Op onze velden lopen dit jaar 94 jeugdspelertjes rond, en dat is lang niet slecht voor een dorpsploeg als WS Adinkerke. Het blijft belangrijk dat Nadia en ikzelf de moed erin houden en doorzetten. Gelukkig steunt en helpt mijn partner Christof me heel veel. Zonder hem zou ik al lang gestopt zijn.”
“Ook het plezier om gelukkige kinderen en tevreden ouders te zien, zorgt ervoor dat Jill en ikzelf blijven doorgaan. We doen het echt allemaal voor de kinderen”, besluit Nadia. (PDC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
