Vijf clubs in eerste klasse en net geen West-Vlaamse bekerfinale: is er een recept waarom clubs uit West-Vlaanderen het zo goed doen?
Ooit symboliseerde Club Brugge de mentaliteit van deze provincie: geen opgezwollen verklaringen, geen gebakken lucht, geen grandeur, maar werkkracht en bescheidenheid, aangedreven door de typisch West-Vlaamse koopmanskunst. Het bezorgde de club overal in het land veel sympathie.
Patserige taal ruimde plaats voor nuchterheid
De tijden zijn veranderd, de West-Vlaamse verankering is bij blauw-zwart voor een deel weg, maar de bereidheid om het uiterste uit zichzelf te halen is er nog altijd, ook al verloopt de zoektocht naar de juiste puzzelstukken heel erg moeizaam. Maar de wat patserige taal die aanvankelijk werd gesproken, heeft plaats geruimd voor nuchterheid. Zo hoort dat te zijn in West-Vlaanderen: de voeten stevig op de grond houden en altijd maar verder doen. Zonder geklaag en zonder gezaag.
Het is als het ware de West-Vlaamse voetbalgedachte die ook overwaaide naar de andere verenigingen, ieder binnen hun specifieke clubcultuur. Cercle Brugge dat de eenvoud cultiveert, Zulte Waregem dat ook toen het vorig seizoen bijna kampioen werd niet ging zweven op een wolk van euforie, KV Kortrijk dat graag verder wil doorgroeien maar zich niet bezondigt aan financiële escapades en KV Oostende dat wel een zakelijke injectie kreeg, maar zijn ziel niet verloochent. En bij deze clubs ook twee West-Vlaamse trainers, Hein Vanhaezebrouck en Lorenzo Staelens, opgetrokken uit de West-Vlaamse kleigrond, authentieker kan je deze regio niet uitdragen.
Een ode aan de bezonnenheid
Ergens is voetbal in West-Vlaanderen een ode aan de bezonnenheid, een paar schaarse uitschuivers buiten beschouwing gelaten. Soms verdrongen dromen de realiteit, maar snel viel alles weer in de juiste plooi. Zo klinkt het ook door in een 20 pagina’s dik dossier dat Sport/Voetbalmagazine deze week brengt. Ook bij de andere dertien clubs die in de nationale reeksen uitkomen, of het nu aan de kust is, in het binnenland of ergens tegen de Franse grens. Het voetbal in West-Vlaanderen karakteriseert de provincie. Zelfs in een tijd dat ook voetbalclubs aangetast zijn door het virus van het egocentrisme, horen de specifieke wapens behouden te blijven. Naar het beeld van de beste West-Vlaamse voetballer aller tijden: Raoul Lambert had altijd al een afkeer voor glitter en glamour, zijn bescheidenheid was haast ontroerend.
(Jacques Sys)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier