Vorige week kon u hier het verhaal lezen van doelman Vic Chambaere (20), die bij KV Kortrijk vertrok toen hij dertien was en onlangs bij Genk zijn profdebuut maakte. Timon Vanhoutte (19) verliet de Kerels al op zijn tiende en debuteerde intussen bij Anderlecht in het profvoetbal. “Eens ik een doel in mijn hoofd heb, is het moeilijk om dat eruit te krijgen”, aldus de nummer 1 van RSCA Futures in 1B.
Timon Vanhoutte woont nu in Harelbeke, maar is geboren en getogen in Kortrijk, ging naar school in de freinetschool De Levensboom in Marke en begon met vrienden te voetballen bij SV Kortrijk. “Maar dat duurde slechts enkele maanden”, vertelt hij. “Ik ben toen gaan testen bij KV Kortrijk, als veldspeler, en met succes. Het was mijn vader die daar opmerkte dat ik het – in vijf tegen vijf – ook niet slecht deed in de goal. Ik vond het leuk om te doen en dus werd ik keeper.
“Toen mijn vader mij op een dag, drie jaar later, vertelde dat er interesse was van Club Brugge, was ik meteen getriggerd door dat idee. Als kind van tien sta je niet stil bij wat dat allemaal inhoudt. Je wil zo goed mogelijk spelen en beter worden. Dat leek mij daar de beste stap voor.”
“Voor iedere training werd ik door Club op school in Marke opgehaald met een busje. Vanaf het middelbaar ben in naar het Sint-Lodewijkscollege in Brugge gegaan. Als je pas om negen uur weer thuis bent en dan soms nog werk voor school moet doen, zijn het lange dagen, maar je bent jong en de tijd vliegt. Naarmate je ouder wordt, voel je ook: ik kan hier misschien wel iets mee bereiken. Dan begint die droom om profvoetballer te worden te leven. En eens ik een doel in mijn hoofd heb, is het moeilijk om dat eruit te krijgen.”
Handbal
Na de U14 verliet hij Club voor Anderlecht, een ongewone overstap die hij niet deed omdat zijn peter Anderlechtsupporter is, legt hij uit. “In Brugge zou ik een andere keeperstrainer krijgen, iemand bij wie ik een iets minder gevoel had. Bovendien kwam de keeperstrainer van Anderlecht, Patrick Verheyden, bij ons thuis zijn visie uitleggen en was ik daar snel toe aangetrokken. Hij wou van mij de vaste nummer één van Anderlecht maken, de eerste keeper ooit die er vanuit de jeugd naar het eerste elftal zou doorstromen.”
“Ik was al tamelijk groot en matuur voor mijn leeftijd en vooral mijn techniek sprak hem aan, de manier waarop ik een bal pakte en gooide. Dat kwam omdat ik tot dan ook nog altijd handbal speelde bij Apolloon Kortrijk, als veldspeler, al negen jaar al, van in het tweede kleuter. In Brussel was alles nieuw. De club, de ploeg, de school, het internaat. Ik moest mijn vrienden achterlaten, ik zat in mijn puberteit… In het begin was dat geen makkelijke aanpassing.”
Mental coach
Het pad naar boven liep ook niet over rozen. “Neen, zeker niet. Er zijn de afgelopen twaalf jaar downs geweest. Momenten dat de combinatie met school moeilijk is, dat je minder goed speelt of geblesseerd bent. Ik ben bovendien een heel kritisch persoon en dan denk je over bepaalde dingen na…”
Hij laat zich ook begeleiden door een mental coach. “Toen ik vijftien was, heb ik in Kortrijk voor het eerst Ellen Schouppe bezocht, die nu ook de mental coach van Anderlecht is. Na elke sessie stapte ik daar buiten met een ander inzicht en een extra boost van vertrouwen. Zij zegt letterlijk: ‘Als het eens minder gaat, is het oké.’ Het hoort erbij.”
“Als keeper draag je een nog grotere verantwoordelijkheid dan als veldspeler”
“Toen ik in het vijfde middelbaar al met de eerste ploeg moest meetrainen, ook ‘s ochtends, werd de combinatie met de school héél moeilijk. Voor een keeper was dat een heel jonge leeftijd, omdat je een nog grotere verantwoordelijkheid draagt dan een veldspeler. Kompany speelde nog en opeens stond hij voor mij, in mijn verdediging. Dan heb je iets van: is dit wel echt? Je denkt: wat gebeurt er hier allemaal? Maar uiteindelijk word je ook dat gewoon.”
Grotemensenwereld
Eind vorig seizoen hielp hij bij de beloften in de strafschoppenreeks van de finale tegen Genk aan de beker van België. Begin september tekende hij een nieuw contract tot 2024 en in november maakte Timon met RSCA Futures zijn profdebuut in 1B. “Dat is heel ander voetbal”, ervaart hij. “Iedere week is het bijna echt vechten tegen ook mannen van dertig jaar en meer. Ik ben fier, want op die leeftijd is het weinigen gegeven. Nu ik in de grotemensenwereld zit, vraagt mijn mama vaak: ‘Doe je het nog graag?’ Mijn antwoord is dan altijd: ‘Ja!’”
“Dat ik nu mijn droom kan beleven, is zalig. Mijn ouders zijn mensen met de voeten op de grond en een hele klare kijk op het leven. Zij zeiden altijd: ‘Als het niet lukt in het voetbal is dat niet het einde van de wereld. Er zijn nog andere dingen die belangrijk zijn in het leven.’ Dat leert je wel te relativeren. Het zijn ook twee doorzetters. Dat is een eigenschap die je nodig hebt om te slagen. Het zit in het leven niet altijd mee, maar als je een fout maakt, is het belangrijkste ervan te leren en voort te doen.”
Sportmanagement
Vorige zomer studeerde Timon in het Sint-Niklaasinstituut af in de richting economie-moderne talen. “Ik volg nu afstandsonderwijs, sportmanagement, maar op een heel laag pitje”, zegt hij. “Aan hogeschool VIVES Kortrijk nam ik maar 18 studiepunten op.”
Hij woont sindsdien weer thuis, in Harelbeke is dat nu. “Na zo lang te zijn weggeweest, was ik blij om weer terug te zijn. Ik rij nu iedere dag op en af naar Brussel, of ik blijf in Gent bij mijn vriendin slapen.”
Zijn vriendin leerde hij op school kennen. “In de periode dat het voetbal moeilijk te combineren was met school kreeg ik haar notities om de lessen in te halen. Zo zijn we aan de praat geraakt en leerden we elkaar beter kennen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
