Hans Cornelis, de Kompany van Zwevezele, over nieuwe Club-coach Clement

Speler-trainer, het lijkt wel een beroep dat weer in opmars is. Vincent Kompany krijgt navolging van niemand minder dan Hans Cornelis. Hij krijgt bij Zwevezele volgend seizoen de sportieve touwtjes in handen. Cornelis is ondertussen 36, maar voelt zich op het groene veld nog altijd als een vis in het water. “Het moment dat ik voel dat anderen beter zijn, zal ik me zeker niet te beroerd voelen om mezelf op de bank te zetten.” Wij legden hem een aantal stellingen voor over het speler-trainerschap, de groei van Zwevezele, zijn oud-ploegmaat Philippe Clement bij Club Brugge en zijn toekomstige ambities.

“Dat is de eerste keer dat ik dat hoor. (lacht) Zwevezele had me de vraag al gesteld even voor de aanstelling van Kompany bij Anderlecht. Paul Degroote, voorzitter van Zwevezele, vroeg me halfweg dit seizoen of ik het zou zien zitten om vanaf dit seizoen de rol van speler-trainer op mij te nemen. Ik ben dit seizoen vijf maanden buiten strijd geweest door een zware trap. Op zo’n moment begin je ook na te denken, al heb ik de beslissing wel uitgesteld tot na het seizoen. Ik wilde eerst weer aan spelen toe komen en die eindronde afwerken. Toen we die winnend afsloten, zijn ze weer bij mij gekomen. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik voelde dit seizoen al dat mijn impact op de spelersgroep was toegenomen. Ik start nu dus met een trainersopleiding, maar ik heb mensen in detrainersstaf opgenomen die ik voor de volle honderd procent vertrouw.”

“Absoluut. Omdat het mijn eerste opdracht zal zijn als trainer en de combinatie toch niet vanzelfsprekend is, wilde ik me absoluut goed laten omkaderen. Ik kan wel met de druk om, maar in Zwevezele zal er minder druk zijn in tweede amateur. Begrijp me niet verkeerd, in derde amateur had ik de uitdaging ook aangenomen, maar dan was het wel met het spreekwoordelijke mes op de keel. En dat is natuurlijk niet ideaal als je pas je eerste jaar als trainer ingaat. Daarnaast zijn we ook een ploeg die altijd en overal wil voetballen, iets wat nog beter zal lukken in tweede amateur. Als ik mag kiezen, dan kies ik er nog altijd resoluut voor om zelf te spelen. Ik heb de trainingen ook nodig als ik fit wil blijven. Nu heb ik naast me twee mensen plus een keepertrainer die de trainingen leiden. Bjorn Cool, Joris Brewaeys en Pedro Versavel durven ook beslissingen nemen, iets wat nodig zal zijn als ik op het veld sta. Ze hebben een diploma en ik ken hun voetbalfilosofie. Noem het een berekende gok. (lacht)

“Dat kan ik absoluut nog niet zeggen. Ik word er in oktober natuurlijk al 37, maar ik doe het nog altijd ontzettend graag. Ik heb mezelf altijd voorgehouden om te stoppen als ik het niet meer zou kunnen opbrengen, bijvoorbeeld als ik na een blessure niet meer fit geraak. Dit jaar heb ik even getwijfeld, maar dat heb ik snel weer uit m’n hoofd gezet. Ik miste het enorm en beleef nog te veel plezier op het veld. Daarnaast ben ik me ook bewust van het niveau dat ik nog haal. In derde amateur kon ik nog relatief gemakkelijk mee, maar ik word er ook niet wendbaarder op. (lacht) Mocht ik op een gegeven moment voelen dat ik niet mee kan in tweede amateur, dan trek ik er na volgend seizoen eigenhandig de stekker uit. Maar 2019-2020 doe ik sowieso uit. Ik voel me ook niet te beroerd om mezelf op de bank te zetten als ik merk dat anderen beter presteren, mensen in Zwevezele weten dat ook.”

Trainer in eerste klasse? Als dit me echt bevalt, ben ik ervan overtuigd dat ik hogerop zal willen. De ambitie is zeker aanwezig.

“Plek vijf of zes wordt onze ambitie. Je moet er rekening mee houden dat het de laatste jaren ongelooflijk snel is gegaan bij Zwevezele. Promotie is zeker geen doel op zich, want mochten we inderdaad naar eerste amateur overgaan, komt er heel wat extra’s bij kijken. We mogen onszelf ook niet voorbij hollen. We gaan zeker ons best doen en een te duchten tegenstander zijn, maar in een sterke reeks als tweede amateur is promotie geen sinecure. We hebben dit jaar ook al wedstrijden uit handen gegeven en punten verloren. Als we dat volgend seizoen doen, betaal je dat nog veel meer cash.”

“Het is niet zozeer de accommodatie op zich, want de kantine mag er zeker zijn. Vooral de velden worden enorm belast. We hebben onze A-ploeg, een B-elftal dat volgend jaar in derde provinciale aantreedt en een damesteam dat naar eerste nationale is gepromoveerd. Het eerste veld wordt dan al door drie ploegen bespeeld, dat is gewoon te veel. Voeg daar nog aan toe dat er maar drie velden in totaal ter beschikking zijn, dan weet je dat het moeilijk wordt. We werden dit seizoen voor de donderdagtraining gelukkig uit de nood geholpen door KDC Ruddervoorde. Als we nog willen groeien, moet onze infrastructuur gewoon mee, maar dat is in een kleine gemeente niet zo gemakkelijk. Mochten we naar eerste amateur promoveren, is een grotere tribune bijvoorbeeld zelfs verplicht.”

“Eerlijk gezegd was ik in zijn plaats nog een jaartje gebleven. Ik kreeg het gevoel dat Genk zich echt wilde versterken in functie van de Champions Leaguecampagne. Maar hij komt terug bij zijn oude liefde, een team dat elk jaar meedoet voor de titel. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Even goed doen bij Genk was ook moeilijk geweest. Wat wel vaststaat, is dat Club met Clement een uitstekende keuze maakt. Hij heeft bij Genk toch iets heel moois neergezet.”

Ik zag in Clement echt geen trainer

“Echt niet. Ik heb er vijf jaar mee samen gespeeld en Philippe moest het vooral hebben van karakter en spelinzicht, maar in die tijd zag ik het als trainer echt nog niet in hem. Ik kan ook geen kwaad woord over hem zeggen, maar het beeld dat ik van hem had is waarschijnlijk ook de reden waarom Club hem twee jaar geleden nog niet als T1 aanstelde: te braaf. Maar absoluut chapeau voor wat Clement de laatste twee jaar heeft bewezen, want Waasland-Beveren is toch nog altijd iets anders dan Racing Genk. Hij was een vaderfiguur voor de spelersgroep, tactisch top en ook intern stond hij sterk in z’n schoenen.”

“Dat wordt geen simpele opdracht. Door de herstructurering wordt het voor niet-kampioenen nog moeilijker om de groepsfase te halen. Club moet twee ronden verder tegen ploegen als Porto, Lyon en Basel. Ze zijn niet kansloos, maar het is sowieso een loterij. Wie blijft? Wie vertrekt? In welk systeem spelen ze en hoe rap pikken de spelers dat op? Dat zijn allemaal factoren die een mogelijke rol kunnen spelen.”

“Daar ben ik van overtuigd. Philippe heeft bij Genk bewezen jongens als Trossard, Heynen en Wouters een kans te geven. Al moet ik er wel bij vertellen dat er enkel doorstroming mogelijk is als er voldoende kwaliteit is. Daarover kan ik niet oordelen, maar jongens als Loïs Openda, Cyril Ngonge en Thibault Vlietinck zijn toch veelbelovende talenten.”

“Dat kan ik natuurlijk nog niet voorspellen. Ik zet nog maar pas mijn eerste stappen als trainer en wil stelselmatig doorgroeien. Maar als het me echt bevalt, ben ik ervan overtuigd dat ik hogerop zal willen. De ambitie is zeker aanwezig.”