Al meer dan veertig jaar is Fons Roets – (FRO) – schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes. Deze week: Christophe Lycke.
Christophe Lycke werd geboren op 21 juni 1966 als zoon van Angèle Rotsaert en Georges, is sedert 12 juni 1992 gehuwd met Mireille Zeebroek en is de fiere vader van Arno (27 en consultant sportmanager) en Axelle (21 en studente L.O.). Hij groeide op in de Vogelwijk op Stene, ging naar basisschool Sint-Lodewijk en de Visserijschool en op 15-jarige leeftijd werkte hij al bij SCAP, Scheepswerven en bevoorrading visserij. Sinds zes jaar is hij actief als onderhoudstechnieker bij Engie.
“Ik was amper acht toen de voetbalwereld voor mij is opengegaan”, opent Christophe Lycke. “Met vriendjes uit de buurt trok ik naar de voetbalschool van ’t Végeetje’ om er te shotten. Op 9-jarige leeftijd mochten Roland Delanghe en ik al meespelen met de derde ploeg van de VGO-miniemen van trainer Paul Van Laer, onder een valse naam want we waren nog te jong. Tot aan de fusie in 1981 speelde ik bij het VéGé, afwisselend als veldspeler en als doelman. De doorbraak als keeper kwam er toen ik cadet was.”
“Henk Steelandt, de talentvolle keeper van de scholieren, werd zwaar gekwetst en ik moest hem vervangen. Op zaterdag was ik actief bij de cadetten, op zondag stond ik onder de latten bij de scholieren van trainer wijlen René Vanhaecke. Ik keepte mij in de belangstelling en werd uitgenodigd voor provinciale en nationale trainingen. VGO stelde echter zijn veto en ik bleef thuis.”
Zware concurrentie
In 1981 kwam de fusie en met de scholieren van trainer Marcel Zonnekeyn, een sterke lichting, werd KVO tweede, achter sterke Club Brugge. “In het begin was het zoeken en schipperen, ASO of VGO, maar met die ploeg zat er een titel in”, weet Christophe. “Het jaar erop telde het fusieteam drie junioresploegen en alle eerstejaars moesten gewestelijk spelen. Er waren te veel keepers en dus kwam er een beurtrol. Ik werd dat jaar ook opgeroepen voor de nationale ploeg en toen ze me kwamen scouten, zat ik op de bank.”
“Ik speelde in 1982 wel een officiële interland in Duitsland, samen met Stefan Demol en Marc Degryse. Ik mocht weinig spelen bij het nieuwe KVO. De ploegmaten bij de nationale ploeg waren verwonderd dat ik maar bij de provinciale scholieren van VGO had gespeeld. In feite heb ik daar de kans gemist om nationaal of internationaal door te breken. Toen ik 18 was, moest ik in de strijd gaan met Rudi Maesen en Jean-Luc Sys. Toen Dirk Wittewrongel erbij kwam, vloog ik weer naar de provinciale juniores.”
“Uiteindelijk stond ik afwisselend met Jean-Pierre Deckmyn onder de lat. Het jaar erop werd ik uitgeleend aan Cercle en pakten we de titel met de provinciale juniores. Oostendenaar Luc Sanders, ook een keeper, werd in 1986 trainer bij KVO. Hij had mij aan het werk gezien bij groen-zwart en hij geloofde in mij.
De strijd voor de eerste stek onder de lat, afwisselen met Jean-Luc Sys en Jean-Pierre Deckmyn, begon weer. Trainer Luc Sanders stond achter mij, gaf mij en een veel jonge gasten, zoals Danny Devuyst, Alain Vandenberghe en Marc Devos het vertrouwen.”
Van ‘86 tot ‘95 stond Christophe Lycke in doel bij KV Oostende. Het was een glorieperiode met promoties naar tweede en eerste nationale. Ieder jaar kocht KVO een andere keeper en ieder jaar kwam Lycke weer boven water, op karakter en talent. “Met Freddy Makelberge als trainer was ik tweede keuze, want Bruno D’Hondt moest toen spelen”, gaat Lycke verder.
Gedoemd tot cafévoetbal
“Via James Storme kwam ik weer in de ploeg. In 1995 verloren we de eindronde in tweede klasse en ben ik weer verhuisd naar Cercle. Bij KVO was het geld op. We hadden nog een profcontract en manager Luc Devroe zei dat ik moest vertrekken, anders werd ik veroordeeld tot de B-kern. Bij Cercle heb ik weinig gespeeld door een knieblessure. Ik heb keihard gerevalideerd, want ik mocht niet terug naar KVO. Dennis Van Wijk werd trainer bij KVO en toen kreeg ik een voorstel in de bus, een niet-amateurcontract. Zo werd ik weer lid van KVO. Luc Devroe stelde zijn veto. Ik kreeg een concreet voorstel van KV Kortrijk, maar ik mocht van de bond, met mijn statuut, niet stijgen naar eerste afdeling.”
“Ik was gedoemd tot cafévoetbal bij FC De Olifant. We kregen geen gelijk bij de rechtbank en het seizoen erop ben ik voor drie seizoenen naar Zottegem vertrokken bij trainer Urbain Braems, die vroeger, toen hij trainer was in Griekenland, belangstelling had in mij.”
Na Zottegem volgde FC Knokke, waar de spelers hem uit de ploeg speelden, SK Spermalie, waar de coach bang van zijn job was, en een interim van twee zondagen bij KWS Oudenburg. “Dat was het einde van mijn carrière als speler. Ik fungeerde drie jaar als keepertrainer bij KVO tot ik in conflict kwam met trainer Pister. Daarna was ik zes jaar actief bij VV Koksijde en maakte de opgang mee naar tweede klasse.”
“Er gebeurden dingen die niet logisch waren en ik ben afgezakt naar Bredene: eerst keepertrainer, dan ook coach van de B-ploeg. Ik was 49 jaar en moest nog enkele keren invallen onder de lat. Dat was het laatste. Met uitzondering van een keeperstage met Soccer Fun, dat al 20 jaar bestaat in Oostkamp, heb ik afscheid genomen van het voetbalwereldje, dat meer en meer op maffia begint te lijken.”
Matchfixing
Christophe Lycke kreeg verschillende malen aanbiedingen om matchen te ‘fixen’. “Bij de memorabele wedstrijd tegen Harelbeke werd ik 300.000 Belgische frank, in twee keren, beloofd. Ik heb alles opgebiecht en heb nooit het geld gezien. Ik was de domste van het verhaal. Op de afspraak waren ze verwittigd en de date mislukte. We hadden geen valabele ploeg die dag en verloren met 0-5.
In tweede klasse, op een moment dat we zeker waren van eindronde, belde een keeper van eerste klasse met de vraag of ik geld wilde verdienen. Ik was toen geblesseerd en heb wel de match gezien. Wat de ref daar niet of wel gefloten heeft, was op zijn zachtst gezegd hoogst merkwaardig!”
Christophe is duidelijk: “Voetbal was en is maffia. Voetbal staat boven de wet, vooral wat belastingen betreft. Referees zijn onderbetaald en zwichten voor geld en cadeaus. Maar toch blijft het spelletje mij boeien.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
