Vorig weekend werd de 44-jarige Benny Vanacker voor de wedstrijd in eerste provinciale tussen Sassport Boezinge en Wevelgem City gelauwerd voor zijn carrière als assistent-scheidsrechter. Zaterdag stond hij voor de 300ste keer ‘te vlaggen’ in de hoogste provinciale reeks. De Stadenaar kwam toevallig in de voetbalwereld terecht.
“Dirk Verschuere was eind de jaren negentig opvoeder in Sint Idesbald en richtte een minivoetbalploeg op. Doordat we goeie contacten hadden, werd ik ook speler. Plots kreeg ik te horen dat er scheidsrechters te kort waren in het West-Vlaamse voetbal. Ik volgde in ’99 een 12-delige cursus en floot een half jaar later al mijn eerste jeugdwedstrijd, de miniemen van Hooglede tegen Dosko Beveren. Als voetballiefhebber ging ik natuurlijk ook geregeld naar de buurtploegen kijken. Zo ook eens naar Passendale tegen Jonkershove, toen nog in derde provinciale. De tweede assistent was afwezig zodat ter plekke een oproep werd gedaan naar een vervanger. Daar heb ik voor het eerst de vlag gehanteerd en deed het volgens velen vlekkeloos. De dag erop heb ik naar onze verantwoordelijke Luc Verbrugghe gebeld om de opleiding te kunnen volgen als assistent-scheidsrechter. In 2001 vlagde ik mijn eerste wedstrijd in die functie in tweede provinciale. Daar ben ik zo’n vijf jaar blijven hangen. Door Albert Roets, de toenmalige grensrechterverantwoordelijke, ben ik dan in 2007 in één jaar tijd doorgestoten tot de bevordering, maar de laatste jaren sta ik bijna wekelijks op de velden van de eersteprovincialers.”
Scheldpartijen
Scheidsrechter zijn is niet altijd gemakkelijk. “Ik vind het nog altijd erg dat de mensen aan de zijlijn hun hoofd vol gescholden worden voor amper 25 euro per match. Gelukkig heb ik in al die tijd een olifantenvel gekregen, maar voor de opkomende jeugd in mijn rol zal het geen cadeau zijn. Vroeger gebeurde dat veel minder. De sfeer die sommige supporters creëren is nu veel slechter. Eén keer werd ik zelfs door een gekend voetbalpersoon in de regio aangevallen. Dat zijn de mindere kanten van onze job. Maar er zijn ook goeie kanten he. Ik heb in die 25 jaar echt enorm veel nieuwe mensen leren kennen, van scheidsrechters tot clubverantwoordelijken en ja, ook supporters die het wel goed menen. Ook de mensen die voor de scheidsrechterontvangst zorgen waardeer ik enorm, in onze provincie is dat nog altijd heel verzorgd, in Brabant durven ze al eens een boterham in een zakje geven.”
Naast de job langs de zijlijn is Benny bij SC Wielsbeke sinds drie jaar ook de persoon die het scheidsrechterlijk trio ontvangt “Staden en Wielsbeke liggen inderdaad ver uit elkaar maar met de jaren heb ik er een goeie relatie uitgebouwd met wijlen Frans en nu huidig voorzitter Jean Pierre Deleersnyder. Daar heb ik ook mijn 100ste en 200ste wedstrijd helpen leiden. Nu fluit ik in derde amateurklasse geen matchen meer om partijdigheid uit de weg te gaan. Vorig jaar heb ik even getwijfeld om enkel nog deze functie uit te oefenen doordat de goesting als assistent-scheidsrechter wegebde, maar ik zou het spelletje te veel missen en nu beslis ik na elk jaar of ik nog verder doe. Arbitrage is echt een microbe voor mij.”
Met drie op pad
Benny is nooit scheidsrechter geworden. “Het klinkt misschien raar, maar dat heb ik nooit graag gedaan. In derde en vierde provinciale sta je bijvoorbeeld altijd alleen op het veld, zelf ga ik liever met z’n drieën op pad. Mijn grote voorbeelden? Met Bram Vandendriessche heb ik enkele keren gelopen, toen nog in bevordering. Er zijn nog mensen die ik nooit zal vergeten en die ik wil bedanken voor de kansen die ze mij gaven: Bart Ceebroeck, Jan Boterberg, Ken Vermeire, Gerry Dobbels, Leopold Declercq, Marc Vancraen, Joël Tanghe en Jean Pierre Deraeve. Het lijstje is nog veel langer, eigenlijk moet ik er nog veel meer opnoemen.” (SBR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
