Voetbalsupporters kunnen komend weekend eindelijk terug hun hart ophalen in de tribune of langs het veld van hun favoriete ploeg. De winterstop heeft lang genoeg geduurd en wachten tot de coronapandemie helemaal tot het verleden behoort, heeft weinig zin. Poperingenaar Gery Derycke (79) is één van die trouwe supporters die ernaar uitkijkt om zijn favoriete ploeg eindelijk terug aan het werk te zien.
“Het was hoogtijd dat ik terug buiten kan zijn, want het heeft lang genoeg geduurd. Uiteraard heeft de gezondheid van iedereen voorrang op al de rest, maar het begon toch serieus te kriebelen. Je kan nergens heen en voetbal op televisie is ook niet alles. Tijdens het weekend is voetbal mijn prioriteit.”
“Als mijn kleinzonen niet voetballen, ben ik aanwezig op elke thuiswedstrijd van KFC Poperinge. Af en toe ga ik ook eens mee op verplaatsing.”
Gery Derycke is een monument in het Poperingse voetbalwereldje. Als linksbuiten speelde hij zestien jaar voor de rood-gelen, waarvan twaalf jaar in het fanionelftal.
“Ik speelde meer dan 300 wedstrijden voor KFC Poperinge. In het seizoen 1971-1972 werden we kampioen in eerste provinciale. Omdat mijn hobby niet langer te combineren viel met mijn job als politieagent, verhuisde ik na het seizoen dat we kampioen werden naar Union Abele. Daar speelde ik nog dertien jaar en was er zelfs even trainer. Voetbal was toen mijn passie en dat is het nog steeds.”
Supporterscafé
Als kleine jongen vond Gery Derycke het veel leuker op een voetbalveld dan op de schoolbanken. “Ik woonde in de schaduw van het stadion en was er elke dag terug te vinden. Mijn grootvader, die een supporterscafé had in de buurt van het veld, was terreinverzorger en mijn twee ooms voetbalden bij Poperinge. Ik was eigenlijk voorbestemd om mijn hele leven een superfan van rood-geel te zijn.”
“Er is nochtans veel veranderd in de voetballerij”, gaat Derycke verder. “Vooral qua accommodatie is heel wat in gunstige zin geëvolueerd. Toen ik begon te voetballen telde KFC Poperinge vijf ploegen die allemaal op hetzelfde terrein trainden en wedstrijden speelden.”
“Na enkele maanden intensief gebruik was dat veld een echte akker geworden. Douches en mooie kleedkamers waren er niet. Ik heb me ettelijke keren in open lucht gewassen in een klein wasbakje. Alles evolueert en dat is maar goed ook. Zolang de spelers beseffen dat ze momenteel in de watten gelegd worden, is er geen probleem. Ik heb ook vele jaren gevoetbald voor een wedstrijdpremie die amper vijftig frank bedroeg.”
De superfan van KFC Poperinge moet niet lang nadenken om een memorabele herinnering boven te halen. “In het seizoen 1969-1970 speelden we op het veld van White Star Ieper een heel belangrijke wedstrijd. Er waren 2500 toeschouwers aanwezig. De supporters zaten rond het veld en je voelde hun adem als het ware in de nek. Er waren geen rellen of schermutselingen en iedereen genoot van de wedstrijd. Toen was voetbal nog een echt feest.”
Kleinkinderen
“Voetbal is een mooi tijdverdrijf”, geeft de de gepensioneerde politieagent eerlijk toe. “Ik ga heel graag kijken naar mijn kleinkinderen wanneer ze voetballen. Eén van hen speelt bij KVK Westhoek en de jongste doet het niet slecht bij de jeugd van KFC Poperinge.”
“Ik ben hun grootste supporter, maar ik blijf uiteraard ook superfan van de ploeg waar ik zelf zoveel jaren speelde. Ik hoop nog lang te mogen supporteren voor de rood-gelen en wie weet spelen we binnenkort terug in eerste provinciale. Dat zou ik alleszins nog willen meemaken”, besluit Gery Derycke.
(PD)
Zaterdag 29 januari om 18 uur: Zwevegem Sport – KFC Poperinge A.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
