De bal rolt niet meer in ons provinciale voetbal. Trainers, spelers, supporters en bestuursleden snakken naar het nieuwe kampioenschap. In afwachting plaatsen we monumenten in de kijker: noeste werkers die al jaren alles over hebben voor hun club. Vandaag: Chris Bourgois, voorzitter van KSV Jabbeke.
Chris Bourgois (55) begint aan zijn zevende seizoen als voorzitter. Hij runt de voetbalvereniging zoals zijn eigen zaak, het dienstenbedrijf Introduce HR: positief denken, ondernemen, enthousiasme en vernieuwen blijven zijn typische karaktertrekken.
Chris, hoe evolueerde jouw voetbalpassie?
“Bij mij begon alles op een boogscheut van mijn huis, in Moorsele. Ik was negen jaar en mocht in de spits opdraven. Plots had mijn ploeg nood aan een grote doelman, en hopla, ik verzeilde tussen de palen. Op die positie kon ik me profileren. Als vijftienjarige keepte ik in de selectie van West-Vlaanderen. Een jaar later kreeg ik op een zondagvoormiddag bericht van onze trainer: drie doelmannen waren geblesseerd, ik moest de muit van de eerste ploeg verdedigen. Zo stapte ik tweede provinciale binnen. Ik bleef drie seizoenen staan, tot ik werd getransfereerd naar Otegem, in een hogere reeks. Ik werd er zowaar verkozen tot keeper van het jaar. Daarna ging het richting Zulte, in nationale.”
“Toen de fusie met Waregem eraan kwam, moest ik kiezen: carrière maken in het voetbal en een profcontract tekenen, ofwel manager worden bij Bekaert. Ik koos voor de langetermijnvisie, al blijft het tot op vandaag in mijn hoofd spoken: wat als…?”
“Toen we gedegradeerd waren, legden we de basis voor wat we nu zijn”
“Ik bleef wel voetballen, als hobby, bij Racing Waregem, afwisselend in eerste provinciale, bevordering en derde klasse. Toen ik er later keeperstrainer werd, promoveerden we naar tweede klasse. Ook voor mij een superbeleving!”
“Nu woon ik al 22 jaar in Jabbeke, mijn zoon voetbalde er en ik ging iedere week met hem mee. Op een gegeven moment zochten ze een keeperstrainer. Ik kreeg de kans om mijn passie bot te vieren op vijf minuten rijden van mijn huis.”
“Hoe langer hoe meer geraakte ik verweven in het bestuur, tot plots de positie van voorzitter vacant werd. Iedereen klampte me aan en mijn vrouw gaf de doorslag: ik werd preses en bleef nog een tijdje keeperstrainer.”
Welke waren in al die jaren de mooiste momenten?
“We hebben een superefficiënte beleidsploeg uitgebouwd. We zijn met dertien en iedereen kent zijn taak. Dan is er de eerste ploeg: telkens als ik die gasten zie strijden, voel ik me fier en dolgelukkig. Onze jeugd mag alles vragen: ballen, kledij, uitrusting, noem maar op. Er zijn heel wat talentjes die aan de poort van ons vlaggenschip komen kloppen. De inhuldiging van onze nieuwe kantine blijf ik koesteren, al konden we maar een paar weken genieten van dat juweeltje.”
We moeten het ook hebben over de treurige zaken…
“De degradatie naar derde provinciale blijft een triestig moment. We incasseerden die opdoffer, stonden de volgende dag weer recht en werkten aan de wederopstanding. We beleefden een superkampioenschap in de lagere reeks. Elke thuismatch eindigde in een grandioos feest. Op dat moment legden we de funderingen voor een vaste waarde in tweede provinciale. We promoveerden en bleven bevestigen
Streven naar progressie is je passie. Hoever wil je gaan?
“We hebben al een en ander ge-realiseerd, zoals accommodaties, bestuur en terreinen. Financieel houden we de vinger aan de knop. Het blijft mijn droom om ooit een internationaal jeugdtornooi te organiseren. Iedere jeugdspeler zou moeten kunnen vertellen dat hij tegen een Engelse, Franse of Duitse ploeg heeft mogen sparren. Dat moet haalbaar zijn, als we er allemaal de nodige tijd en energie insteken.”
Denk je al aan opvolging, Chris?
“Naast mijn fantastische ploeg is er mijn rechterhand Frederic Vanden Bussche. Op hem kan ik dag en nacht rekenen. Ook op alle andere bestuursleden, trouwens. Zelf verlies ik geen tijd met aan opvolging te denken. Veel liever beklemtoon ik de waarde van mijn medewerkers.” (Jean-Pierre Vanheerswynghels)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
