De jongens van T1 Stefaan Ameel eindigen het kampioenschap op een vierde stek, die in principe volstaat om nacompetitie te betwisten. Vermits de club geen licentie voor nationale aanvroeg, kan die eindronde niet betwist worden. Dat is een keuze van het bestuur.
Als Pieter en Jeroen Geldof allebei fit zijn, treden ze centraal aan op het middenveld. De kapitein leeft zich meer offensief uit, zijn broer fungeert als breker. Pieter Geldof is de jongste, doorliep de jeugdrangen bij Cercle, samen met zijn broer, en trok daarna naar Varsenare, waar hij, amper 18 jaar oud, debuteerde in de eerste ploeg.
Jeroen Geldof, vier jaar ouder, arriveerde op hetzelfde moment in Varsenare. Ricky Dewitte fungeerde als coach. De oudste van de broers navigeerde tussen eerste elftal en invallers. Hij kroonde zich wel tot kampioen met de tweede ploeg. “Omwille van studieredenen zette ik mijn voetballeven op een lager pitje en bood me aan bij Loppem, waar Tony Bourgeois trainer was. We promoveerden naar derde provinciale. Toen ik mijn universitaire trip geneeskunde had volbracht en aan de slag ging als assistent, stopte ik helemaal met voetbal. Zes jaar later diende ik mijn specialisatie maag en darmen te vervolledigen in Londen.”
“Net voor corona, ik telde 30 lentes, raapte ik de voetbaldraad weer op, in eerste instantie om meer bij mijn broer te zijn. We promoveerden na mijn tweede seizoen: Pieter speelde op de 8, ik op de 6. We liepen de ziel uit het lijf voor elkaar. Nu zet ik er definitief een punt achter. De kwaaltjes beginnen mijn lichaam te teisteren. Dit kampioenschap brak ik al mijn neus en scheurde ik mijn ligamenten. Ik ga me nu meer focussen op het lopen op lange afstanden. Vijf jaar geleden liep ik al een marathon en vond dat de ideale manier om mijn hoofd leeg te maken.”
Secretaris Lampo
Pieter Geldof vult aan: “Het voetbal bracht ons dichter bij elkaar. Jeroen woont in Gent, ik in Brugge. We hebben allebei drukke beroepsbezigheden maar we zagen elkaar toch minstens drie keer in de week. Wel speelde onze T2 Steven Lampo tijdens de oefensessies voor secretaris. Jeroen moet altijd binnen een bepaalde tijd in het ziekenhuis kunnen zijn en gaf zijn gsm aan onze assistent. Toen de T2 eensklaps de naam van mijn broer schreeuwde wist Jeroen meteen hoe laat het was”, besluit Pieter glimlachend. (JPV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
