Paralympisch kampioene Michèle George geeft tips aan beloftevolle ruiter Léon Binard: “Mijn gouden raad: volg altijd je buikgevoel”

De ene is een gelauwerde amazone, de ander is vastberaden om óók tot een internationale topruiter uit te groeien. Voor Bruggeling Léon Binard is de ontmoeting met Michèle George één langgerekt hoogtepunt. “Als je me hier en nu de kans geeft om te tekenen voor een carrière als die van Michèle, twijfel ik geen seconde”, zegt hij. “Zij is een voorbeeld voor mij.”

Met vijf gouden en één zilveren medaille op drie Paralympische Spelen en opnieuw twee wereldtitels op het meest recente WK in Denemarken afgelopen zomer is Michèle George (48) een van dé grandes dames van de Belgische en internationale paardensport.

Iemand waar jong talent naar opkijkt en zich aan wil spiegelen. Dat is ook voor Léon Binard het geval. De 20-jarige ruiter heeft twee Belgische titels in de eventing bij de junioren op zak en rijgt nu ook als profsporter de eretitels aan elkaar. In het wereldje wordt hij een mooie carrière toegedicht, iets waar ook Michèle George in gelooft. “Ik heb je parcours tot nu toe eens van dichtbij bekeken”, zegt ze op het terras van Sport Vlaanderen in Waregem, in de schaduw van de Gaverbeekhippodroom. “Je bent erg goed bezig.”

Hebben jullie elkaar eerder al gesproken?

Michèle: “Nog nooit. Dat verwondert me, want ik coach regelmatig ruiters die aan eventing doen. Léon is voor de een of andere reden door de mazen van het net geglipt.” (glimlacht)

Léon: “Michèle ken ik uiteraard wel. Binnen de paardensport is ze incontournable, een absolute topper. Onze sport is een klein wereldje, maar dit is de eerste keer dat ik de kans krijg om met Michèle te praten. Ik heb hier echt naar uitgekeken.”

Wanneer ben je met paardrijden gestart, Léon?

Léon: “Ik was vijf jaar toen mijn ouders een shetlandpony voor me kochten. Sindsdien ben ik bij wijze van spreken niet meer uit het zadel gekropen. Ik was meteen verkocht.”

“Met gezond boerenverstand kom je al een heel eind” – Michèle George

Michèle: “Daar begint het mee. Of het nu voetbal, wielrennen of paardrijden is, je moet het graag doen. De basis van alles. Zelf was ik twaalf jaar toen ik voor het eerst van de paardensport mocht proeven. Ik woonde toen aan de hippodroom van Oostende en zag die fantastische dieren letterlijk aan mijn slaapkamerraam passeren. Ik ben 36 jaar geleden de paardenstal binnengewandeld en ben er nooit meer uitgekomen. Ik denk dat Léon en ik dezelfde visie delen. We hebben talent, maar je moet tijd en ruimte krijgen om het te ontwikkelen.”

Léon: “Klopt. Het is elke dag opnieuw keihard werken en de weg naar succes loopt allesbehalve over rozen, maar de voldoening is nog zo groot als je een doel bereikt.”

Michèle heeft de voorbije jaren een prachtig palmares bij elkaar gereden. Onder de indruk?

Léon: “Als je me hier en nu de kans geeft om te tekenen voor een soortgelijke carrière, dan aarzel ik geen seconde. Wat Michèle bereikt heeft, is ronduit impressionant. Ik hoop dat ik een even mooi verhaal zal kunnen schrijven.”

Michèle: “Hard werken, hé Leon. (knipoogt) Neen, ik ben ook zelf tevreden met hoe mijn carrière gelopen is, maar ik heb het niet cadeau gekregen. Nog altijd niet, trouwens. Mensen leggen de lat hoog voor me. Als ik aan een wedstrijd deelneem, wordt er verwacht dat ik met een prijs naar huis kom. Die druk is alleen maar toegenomen, maar het houdt me tegelijk ook scherp. Veel mensen schrikken als ze horen dat ik er nog een voltijdse job op nahoud (Michèle werkt als head of tech academy bij Acodis in Kortrijk, red.). Het is soms wel eens zoeken om job en sport in elkaar te laten passen.”

Hoe belangrijk is je entourage om goed te presteren?

Léon: “Ik heb het geluk dat mijn ouders altijd achter mij stonden. Dat ze me steunen in alles wat ik deed – en nog altijd doe. De kilometers die ze voor mij afgelegd hebben, zijn niet te tellen. Zonder hen stond ik vandaag niet zo ver.”

Michèle: “Ik beschouw het zelfs als een van de grote voorwaarden om een geslaagde carrière te kunnen uitbouwen. Je moet ervoor zorgen dat je alle randfactoren zo goed mogelijk onder controle hebt. Tijdens de Paralympische Spelen in Tokio van vorig jaar had ik enkel het klimaat niet in de hand. Dan heb ik mijn buikgevoel gevolgd. Ik liet mijn merrie, Best of 8, ter plekke enkele dagen complete rust nemen, terwijl mijn collega-ruiters volop trainden. Achteraf bleek het de juiste keuze.”

Léon: “Herkenbaar. Je moet altijd doen wat het beste is voor je paard.”

Michèle: “Ik kan Léon geen betere tip geven. Met gezond boerenverstand kom je een heel eind.”

Wat bewonder je het meest in Michèle?

Léon: “Haar doorzettingsvermogen. Michèle is 48, maar behoort nog altijd tot de absolute wereldtop. Haar leven kon er bovendien volledig anders uitgezien hebben. Maar ze heeft teruggevochten. Op wilskracht.”

Michèle: “In 2008 liep ik in onze privéstal in Amougies, waar ik toen nog woonde, met een paard aan de hand toen de wind hevig tegen het dak van de stal beukte. Het paard in kwestie sloeg op hol, waardoor het touw waarmee ik haar bij mij hield, rond mijn linkerbeen verstrengeld raakte. Ik werd ettelijke meters meegesleept en liep verschillende breuken op. Daardoor moest ik een paar keer onder het mes, maar bij de laatste operatie liep de anesthesie in mijn rug volledig fout. Ik raakte aan mijn linkerkant van mijn middel tot mijn voet verlamd. Hemiplegie, zoals dat officieel heet. Ik besef ook dat ik me nu in een compleet andere situatie kon bevinden.”

Léon: “Dat bedoel ik. Veel mensen zouden de moed volledig verliezen, Michèle niet. Ze heeft doorgebeten. Daar kan je alleen maar je hoed voor afdoen. Haar drive is ongezien.”

“Talent is maar één stukje van de puzzel” – Léon Binard

Je glundert, Michèle.

Michèle: “Léon formuleert het correct, vind ik. Die drive is trouwens van doorslaggevend belang. Als je die niet meer hebt, stop je er beter mee. Mijn leeftijd beschouw ik nu als een pluspunt. Ik heb alles al meegemaakt, weet wat er op me afkomt. Maar bij de start van elke wedstrijd voel ik de adrenaline weer opkomen. Daarvoor doe ik het.”

Léon: “Iedere wedstrijd geeft me een soort kick. Het zijn die momenten waarvoor je elke dag opnieuw het beste van jezelf geeft. Alle ogen zijn op je gericht en als ruiter word je één met je paard. Dat gevoel van harmonie is onbeschrijfelijk.”

Wat is het geheim om de top van de paardensport te bereiken?

Michèle: “Ik kan enkel zeggen wat ik al jaren doe: kei- en keihard werken, geloven in je dromen, nooit opgeven en je paard centraal stellen. Je werkt met dieren, dat mag je nooit vergeten. Als je paard zich goed voelt, kom je al een heel eind.”

Herken je iets van jezelf in Léon?

Michèle: “Anders zouden we hier niet samen aan tafel zitten. Léon heeft de juiste mentaliteit en leeft voor de volle honderd procent voor zijn sport. Als prof kan hij zich er ook helemaal op focussen. Ik zie iemand die een duidelijk doel voor ogen heeft: de top bereiken. Die mentaliteit draag ik ook al mijn hele carrière met me mee.”

Michèle maakte al een zwaar ongeval mee. Ben jij niet bang om ooit zwaar ten val te komen, Leon?

Léon: “Wanneer ik op mijn paard zit, draai ik de knop om. Je mág daar niet aan denken, want anders dreig je te blokkeren en loopt het fout. Ik ben altijd zo voorzichtig mogelijk, maar weet tegelijk goed dat er risico’s aan onze sport verbonden zijn. Hout vasthouden, maar tot nu toe heb ik nooit iets gebroken.”

Vormt Michèle een inspiratiebron voor je?

Léon: “Zeker. Ze blijft de topprestaties aan elkaar rijgen en komt vrijwel altijd met medailles naar huis. Dat is niet iedereen gegeven. Talent is één stukje van de puzzel, maar de vele uren training en werk achter de schermen geven de doorslag. Dat zien de mensen niet, maar daar staat of valt wel alles mee. Als jonge ruiter kan ik enkel met open mond kijken naar wat Michèle doet.”

Michèle: “Ik vind het leuk om jonge atleten te inspireren. Ik doe gewoon mijn uiterste best, maar rolmodellen zijn nodig. Niet enkel in de sport, in onze hele samenleving. Als ik kinderen en jongeren kan warm maken voor de paardensport, is dat mooi. Zowel op recreatief als competitief niveau. Na al die jaren heb ik ook een oog voor ontluikend talent. Als ik iemand zie doorbreken die ik nog gecoacht heb, maakt mijn hart altijd een klein vreugdesprongetje.”

Waar ligt de grote ambitie van Léon Binard?

Léon: “Ik wil een zo mooi mogelijke carrière opbouwen, maar niet overhaast te werk gaan. Eerst leren wandelen, dan pas lopen. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de Olympische Spelen geen doel zijn. Daar wil elke atleet naartoe. Misschien lukt dat al in 2024 in Parijs, maar vier jaar later wil ik er in Los Angeles absoluut bij zijn.”

Om net als Michèle met medailles terug te keren?

Léon: (glimlacht) “Dat zou het helemaal af maken. Maar daarvoor moet ik eerst nog bakken werk verzetten.”

Michèle: “Nooit de olympische gedachte vergeten, hé. Deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar het is eigen aan topsporters om zo hoog mogelijk te mikken. Daar herken ik opnieuw mezelf in.”

Waarom is paardensport zo mooi?

Michèle: “Eerst en vooral: élke sport is mooi. Je moet er je ziel in kwijt kunnen en dat kan ik wanneer ik met paarden werk. Vooral het feit dat je zo harmonieus mogelijk met je paard kan zijn, vind ik adembenemend. Gaandeweg leer je communiceren met je paard, begrijp je je dier door en door. En ook het feit dat je veel buiten bent, speelt mee. Op mijn paard voel ik me vrij.”

Léon: “Het emotionele aspect speelt ook een rol. Wat we doen, komt recht uit het hart.”

Met welke raad wil je Léon straks uitzwaaien?

Michèle: “Hij heeft het eigenlijk al zelf gezegd: werk stap voor stap. Stel doelen in voor op korte, middellange en lange termijn. En zorg dat het vuur blijft branden. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat het van moeten was.”

Léon: “Dan kan ik Michèle geruststellen. De goesting is zeer groot bij mij.”

Michèle: “Besef ook dat je eens mág verliezen. Daar kan je veel uit leren. Maar zorg dat de veerkracht altijd groter is.”

Heb jij nog een droom, Michèle?

Michèle: “Ik wil vooral behouden wat ik nu in handen heb. Alles wat er nog bij komt, is extra. En ik wil jong talent zien doorbreken. Jongens en meisjes zoals Léon. Vanaf nu volg ik zijn parcours op de voet.”